19 april.....

Hallo lieve mensen

Eindelijk weer een bericht van mij..... tja lang gedacht dat ik er nu definitef mee zou stoppen ... er gebeurt in deze coronatijd niet zo heel veel leuks meer... ja en waar zal ik dan over schrijven... maar gisteravond kwam er zo'n sterke drang in mij naar boven... Peter en Christel waren op bezoek geweest en het was supergezellig geweest, Peter had de computer opgeschoond en terwijl hij dat deed zat ik gezellig met Christel te kletsen, wijntje erbij , Coen kwam... tja wie doet je wat.. chinese rijsttafel gehaald nog een wijntje, maar ja de avondklok en om 21.30 uur gingen Peter en Christel naar huis, ik liep met hun naar buiten... en toen kwam de herinnering zo sterk naar boven... de herinnering aan 13 jaar geleden... Het rook precies hetzelfde als toen, een prachtige voorjaarsavond . Een mooi aspergesseizoen zou beginnen , we hadden toekomstplannen... maar op die zaterdag 19 april 2008 sloeg het noodlot toe ... pffff.. Even later ging Coen naar huis en ik was alleen.. ik wilde ook alleen zijn, een poosje alleen buiten gelopen, de voorjaarsgeur opgesnoven en toen wist ik het zeker vandaag 19 april ga ik weer een bericht schrijven. Wonderwel best wel goed geslapen vannacht en zoals iedere morgen kijk ik dan even op Facebook ... ja en dan komt er automatisch een herinnering boven... 19 april 2017 Prachtige fotos van Maastricht Steef ging toen met ons mee naar Maastricht, we kregen een hele goede uitslag , Steef maakte prachtige fotos van Peter en mij, alles zou weer goed komen... Tja en dan vloeien de tranen ... Mijn gedachten gingen weer terug naar 19 april 2008, de dag die zo mooi begon, de laatste volleybalwedstrijden van het seizoen, nog een avond lekker los gaan en aan de wijn samen met Annemarie . Peter wilde niet komen kijken, hij had het te druk , want s maandags zouden we met asperges steken beginnen . Voordat ik naar het volleyen ging vroeg hij wat we zouden eten... mijn antwoord daarop was, dat hij maar naar de gymzaal moest komen en daar kon hij wellicht een broodje eten, want ik zou verder geen eten klaar maken.. Nou dat wist hij nog niet...
Ik genoot van het volleyen, Steef en Claudi moesten spelen en Lonneke was er ook . ik geloof dat de derde set al bezig was toen ik zag dat Peter ook gekomen was.. Ah mooi dan konden we later op de avond samen naar huis, lopen of fietsen. Het was gezellig !!!De wedstrijd was afgelopen en we stonden aan de bar.. Dames 1 begon te spelen en ik ging met Annemarie weer in de zaal zitten om te kijke.. Ineens riep Johan mij... Peter is niet goed geworden , je MOET komen... nou ik was niet zo snel ... want het volleyen was spannend.. Maar Johan eiste dat ik kwam en daar zat Peter op een stoel, iemand fluisterde dat 112 al was gebeld.. Wil Koch was bij Peter... ik zag de ernst nog niet , Maar op een gegeven moment drong het toch wel tot me door dat er iets echt niet klopte, maar wat... Peter was ineens omgevallen, Johan had gegild en Robert had zijn sterke arme gestrekt en Peter opgevangen ... dit alles had nog geen halve minuut geduurd... De ambulance kwam met heel veel toeters en bellen.. er gebeurde heel veel en ik mocht mee in de ambulance Wil en Annemarie boden aan om achter de ambulance te rijden met Steef en Robert, Lonneke , Claudi en Johan, ik zei nog wel met genoeg autos zodat Peter straks ook mee terug kan ...
Tja en dan kom je in het ziekenhuis aan .. je hoort termen, er komt een arts bij , helemaal ingepakt vanwege de MRSA bacterie.. en die vertelt je Uw man heeft een CVA gehad... TJa wat mag dat dan wel wezen, maar gelukkig legde dr. Pop dat heel goed uit.. Verslagen stonden we daar. Ze konden gaan trombolyseren.. Oeps wat is dat Weer gaf dr. Pop uitleg, dan zou via een infuus met medicijnen geprobeerd worden om het stolsel in de hersenen zo snel mogelijk op te lossen. Oh ja, Steef, Lonneke, Claudi en ik stonden om Peter, Peter keek ons met grote ogen aan, hij kon niets zeggen, zijn hele rechterkant was verlamd en uitgeschakeld, zijn spraak was helemaal weg en wij moesten een beslissing nemen.. Claudi was het helderste van geest en vroeg, wat het precies inhield en of er ook nadelen waren... De methode was toen nog vrij nieuw, en ons werd verteld dat 1 op de 8 de volgende dag weer vrolijk rond liep, 1 op de 8 overleed helaas, door het te plots losschieten van het propje en de rest zat er tussenin. WE keken elkaar eens aan, tja... dat was wel een groot risico.. Peter kreeg al bloedverdunners en SAMEN zouden we Peter er door heen slepen en zorgen dat hij weer helemaal zou herstellen, zou wel een langere revalidatie zijn, maar we waren vol goede moed. We vroegen of Wil en Robert en Johan er bij mochten komen , en toen stelde Wil de volgende vraag aan dr. Pop... Wat zou U doen als het Uw partner was die hier lag ??? (deze vraag heb ik later nog vaak gesteld aan de artsen als ik een beslissing moest nemen ) Dr. Pop antwoordde... ik zou het risico niet nemen om te trombolyseren !!
Ja en toen werd alles in gereedheid gebracht om Peter naar de afdeling te brengen... Medium care.. een heel gedoe door de mrsa , ik ging even naar buiten, Steef en Robert en Claudi en Johan gingen met Wil naar huis. Annemarie, Lonneke en ik gingen weer terug naar Peter .. Daar lag mijn sterke kanjer , verschrikt in een ziekenhuisbed, niet snappend wat er allemaal aan de hand was, niet meer kunnen praten.. Na een poosje gingen ook Lonneke en Annemarie naar huis en bleef ik alleen bij Peter. Soms was hij opstandig en wilde hij uit bed, het andere moment keek hij me heel verward aan.. Ik sliep de hele nacht niet, want ik vertrouwde het allemaal voor geen meter, de verpleging moest speciale kleding aan en kwamen hierdoor bijna niet op de kamer, er gebeurden zoveel rare dingen... Zondagsmorgens ging ik even naar huis, maar kwam al snel weer terug in het ziekenhuis.. Peter kon nog steeds niet praten, en zijn rechterkant deed helemaal niets, maar met zijn verstand was niets mis mee... hij kon het alleen niet zeggen... Als avondeten kreeg hij een grote schnitzel voorgezet, ik maakte er kleine stukjes van, maar kon het niet om hem te voeren, Lonneke, die inmiddels ook weer was gekomen, stuurde me weg en ik belde Willemien die kwam en samen liepen we langs de Maas... tja hoe moest het nu verder..... Ik bleef nog een nacht in het ziekenhuis en sliep weer niet. En tot mijn grote opluchting zei Peter s morgens OLLA ...YES er kwam geluid uit en dan zou hij toch snel weer gewoon praten !! Hij gaf aan dat hij honger had... Ik vroeg om een boterham... Uh dat mocht niet Eerst moest zijn slikfunctie gecontroleerd worden... Uh maar gisteren kreeg hij een schnitzel... Ja toen was het zondag... Bizar... Toen werd er niets gecontroleerd !!!! Het maakte bij mij iets los, ik zou er steeds voor Peter moeten zijn en alles in de gaten houden !!!
Dat heb ik dus 11 jaar en 3 maanden gedaan , steeds eerst Peter, steeds alles controleren en checken zo goed en zo kwaad als het ging. De vooruitzichten waren heel miniem werd ons al snel duidelijk gemaakt, Peter zou vrijwel niets meer kunnen. Maar Peter verbaasde ons steeds weer en stapje voor stapje gingen we vooruit. we waren strijdbaar en we gaven niet op. Na 3 weken ziekenhuis Venlo, naar Blixembosch in Eindhoven om te revalideren , waar hij veel vooruit ging, maar volgens de geleerden daar niet genoeg en na 4 maanden waren ze klaar met hem... te weinig vooruitgang. Peter mocht naar huis, maar mij werd de vraag gesteld of ik Peter wel naar huis wilde hebben. Ik vroeg wat de andere optie was... Verpleeghuis !! NEVER NOOIT naar een verpleeghuis !!! Maar Peter naar huis zou wel heel zwaar worden voor mij. Nou dat maken we zelf wel uit . SAMEN met ons gezin zouden we ervoor strijden, SAMEN met heel veel lieve mensen om ons heen zou dat gaan lukken om hem stapje voor stapje verder te krijgen. En we deden iedereen versteld staan. We leerden hem weer praten, lopen , zwemmen, Wim en Claudi leerden hem grasmaaien op de zitmaaier, en het ultieme geluksmoment in de revalidatie..... AUTORIJDEN .. Kippenvel krijg ik er nu weer van als ik daaraan denk... Peter weer gewoon achter het stuur en ik er naast WAUW !!!! JA ALLES KOMT GOED !!
Wat genoten we samen van alles !!! Steef en Robert gingen trouwen... En Peter bracht Steef naar het altaar ... Nou toen kon ik mijn tranen niet bedwingen !! Zo onvoorstelbaar dat dit kon !!! CLaudi en Johan trouwden en Peter bracht Claudi naar voren... Lonneke en Jaap trouwden en Peter bracht Lonneke naar voren , zijn laatste dochter trouwde en hij werd me toch emotioneel !!!! Pffff !! Maar zo verschrikkelijk mooi allemaal !!!! De kleinkinderen werden geboren en we genoten met volle teugen, opa stok was er altijd en hij deed zoveel met de kleintjes, zo gaaf !!!
Tja en toen sloeg het noodlot nog een keer toe, uitzaaiingen Melanoom. En weer begonnen we vol goede moed aan een lang traject en weer leek het erop dat we ook dit zouden overwinnen... Maar helaas vanaf september 2018 ging het alleen maar achteruit , nog een doel ... 18 mei 2019 40 jaar getrouwd en een groot feest bij Leanzo !! In mijn beleving nu heeft hij daar zo bewust naar toe geleefd en op die dag, nadat de foto van ons gezin was gemaakt, bewust met iedereen gepraat en afscheid genomen !! En toen moesten we op 19 juli 2019 hem definitief in liefde loslaten !!! Het deed pijn, veel pijn maar ook het besef dat het goed was zo. We hebben gestreden, veel gewonnen, maar uiteindelijk op moeten geven. Een prachtige week volgde met een hele mooie bijzondere uitvaart, waar Fien Bos een prachtige film van heeft gemaakt, zo dierbaar , zo mooi !!!
Ja en toen mocht ik gaan leven, ik kwam er al snel achter dat ik toch wel heel erg veel ingeleverd had, ik kon amper nog lopen, zo moe was ik , de laatste maanden sliep ik amper 2 uur per nacht, zo vaak moest ik eruit voor Peter, maar ik deed en kon het!!! Het moest !!! Er was zoveel liefde, ons gezin, de lieve mensen om ons heen, het had mij er door gesleept... en nu, nu mocht weer dingen voor mezelf doen, het voelde goed, heel goed !!!
Ja en dan overkomt je iets waar je totaal geen rekening mee houdt ... !!!! Een nieuwe liefde , ik voelde me weer vrouw, ik genoot met volle teugen , ja hoe mooi is dit, ik was toch ook nog maar 60 ... een half leven ligt er voor mij, en ik wil alleen nog maar leuke dingen doen en dat deed ik !!!! Uit eten, zomaar ergens naar toe, geen rekening houden met... maar...... de andere kant... het rouwproces... pfff dat valt ook niet altijd mee, de knuffel, de armen om je heen , zomaar ineens je heel verdrietig voelen.. Door die stomme corona je weer heel erg beperkt voelen, je weer opgesloten voelen, ondanks de nieuwe liefde en die sterke arm om me heen ..
Maar misschien komt er nu dan toch eindelijk weer licht in die eindeloze coronatunnel en mogen we binnenkort weer op een terrasje gaan zitten, uit eten gaan, naar een hotelletje of zomaar uit de band springen , een feestje , naar het voetballen of volleyen van de kleinkinderen gaan kijken ... oh wat mis ik dat verschrikkelijk !!!!! Maar zoals altijd ALLES KOMT GOED !!!



ZIJ DIE WIJ LIEFHEBBEN
EN VERLOREN
ZIJN NIET MEER WAAR ZIJ WAREN
MAAR ALTIJD WAAR WIJ ZIJN


Heel veel liefs Marlies