19 april 6 jaar later.....
Door: .
Blijf op de hoogte en volg Peter
19 April 2014 | Nederland, Grashoek
Hallo lieve mensen,
En weer is het 19 april....
Poeffff... Alles kwam boven vandaag, 6 jaar geleden was het ook zaterdag 19 april, we waren de hele dag druk bezig geweest, Peter pootte de aardappelen in onze nieuwe moestuin, ja we zouden weer een klein moestuintje aanleggen.. en wat deed ik vanmorgen.. alsof het zo moest zijn, ik pootte de aardappellen in de moestuin en zowaar ik had het er bijzonder moeilijk mee en moest af en toe een traantje wegpinken, Peter reed vrolijk op de grasmaaier rond en had eigenlijk nergens last van. 6 jaar geleden miezerde het een beetjje en tijdens de middagkoffie overlegden we wat we s avonds zouden doen. Ik ging in ieder geval met Annemarie naar het volleyen kijken, het was immers de laatste wedstrijd van de meiden dat seizoen. Peter wilde niet komen kijken, maar Robert zei dat er nog weleen paar biertjes gedronken zouden worden, oh maar dan zou Peter wellicht ook komen kijken. de wedstrijd was al een poosje bezig, toen ik zag dat Peter ook was gearriveerd. Na de wedstrijd dronken we wat en toen moest dames 1 nog spelen, ik ging in de zaal zitten en Peter bleef bij de bar. Steef en Claudi waren ook in de zaal en Lonneke ging naar huis. Het was rond half 9 toen Johan mij kwam roepen in de zaal. Ik wilde niet komen, ik was immers volleyen aan het kijken en wat kan er nu belangrijker zijn.... Annemarie keek eens om en zag dat er vanalles gebeurde rondom de bar en zei tegen mij dat ik moest gaan, er was iets gebeurd.. Ik liep naar Johan toe en die vertelde mij dat Peter niet goed was geworden.. Ik zag Peter op een stoel zitten en ik benaderde hem van de linkerkant en zag in eerste instantie niet de scheve mond. Wil was erbij en die voelde zijn pols en ik hoorde iemand zeggen dat 112 was gebeld en dat er een ambulance kwam. Ik vond het een beetje raar, een ambulance??? waarvoor??? we moesten Peter maar even buiten zetten dan kwam hij wel weer bij zijn positieven!! Maar wat gek, hij kon niet praten, en toen ik hem goed bekeek, zijn mond hing scheef, zijn ogen waren heel blauw.... een beetje eng.. ik vroeg aan Wil of hij dood ging, nee dat dacht Wil niet, maar het is wel heel ernstig. Maar eigenlijk drong niets tot me door, hij gaat niet dood, maar verder.... wist ik veel. Robert en nog iemand droegen Peter naar een apart kamertje en was het afwachten. Na een kwartier was er een ambulance, die deden allerlei onderzoeken en werd er gesproken van een CVA, maar ja wat is dat?? Ik mocht mee in de ambulance en Wil en Annemarie zouden met Steef en Robert, Claudi en Johan, en Lonneke die ze thuis ophaalden, naar het ziekenhuis komen. Ik zei nog, wel met 2 autos komen want Peter moet straks ook mee terug !!!! Met loeiende sirenes werd er naar Venlo gereden naar de eerste hulp. Terwijl er allerlei onderzoeken werden gedaan moesten wij wachten, Steef, Lonneke, Claudi en ik werden weer naar binnen geroepen en er werd ons uitleg gegeven door dr Pop, een herseninfarct, nu konden ze gaan trombolyseren. Oke wat is dat?? Er werd ons verteld dat er in Peters geval nogal wat risicos aanzaten als ze dat zouden doen, en wat als we het niet doen, vroeg Claudi, zij had op dat moment de meeste positieven, Er werden nu al bloedverdunners toegediend en met trombolyseren werden hele sterke bloedverdunners toegediend waardoor het propje zou losschieten, maar ook een grote kans dat het fout zou gaan, maar als het goed ging er minder revalidatie nodig zou zijn. Als we het niet deden moesten we gewoon wat langer revalideren. We keken elkaar aan, wel ... niet... je moet in een paar minuten een beslissing nemen. We vroegen of we Wil om raad mochten vragen, dus kwam Wil op de eerste hulp erbij en toen stelde Wil de volgende vraag aan dr Pop Wat zou U doen als het Uw partner was die hier lag...?? Dr Pop antwoordde dat hij in dit geval niet zou trombolyseren. Oke zeiden wij dan doen we dat niet en kiezen we voor een langere revalidatie!! Peter zou wellicht een weekje in het ziekenhuis moeten blijven, ja en dan... ja dat wist dr Pop op dat moment ook niet. Oke een weekje ziekenhuis, daar is overheen te komen. Peter werd onrustig en hij maakte bewegingen met zijn linkerhand, ik snapte echt niet wat hij bedoelde, Robert werd erbij gehaald en Peter maakte weer dezelfde beweging. Oke zei Robert, Peter ik heb de pieper en ik heb ook jouw telefoon!! Peter zuchtte en knikte zo van he gelukkig, Robert snapt mij!! Inmiddels was het middernacht geworden en nadat we buiten een sigaretje hadden gerookt gingen we allemaal mee naar de afdeling. Peter kwam op de neurologie afdeling op de medium care. Allerlei monitoren aan zijn lijf en op een aparte kamer. Lonneke en Annemarie bleven nog een poosje,de rest ging met Wil naar huis, Peter werd onrustig en wilde uit bed klimmen, we vroegen een verpleger of zij toezicht hielden als wij naar huis waren, ja ze zouden af en toe binnen lopen, en als de alarmpiepjes gingen kwamen ze ook kijken. En als hij dan uit bed klimt, nee dat kon niet. Ik vertrouwde het (toen al) voor geen meter en vroeg of ik de nacht daar mocht blijven. Ja met alle plezier, dan hoefden zij er niet op te letten. Om 2 uur gingen Lonneke en Annemarie naar huis, en was ik alleen. Alleen met Pete!! Niet wetende wat ons te wachtten stond, hoe lang de weg zou zijn, heel af en toe liet ik een traantje, mijn maatje, mijn alles kon niets meer, niet praten , niet lopen, zijn rechterarm niet meer bewegen, er waren zoveel gedachten in mij, slapen deed ik niet, wilde ik ook niet, ik wilde nadenken, proberen te bevatten wat er gebeurde, als er iets veranderen zou bij Peter wilde ik daar bij zijn, o lieve heer, laat hem alsjeblief weer kunnen praten, want dat vond ik toch het allerbelangrijkste, andere doemsenarios waren er ook, maar het ergste van alles was voor mij het niet meer kunnen communiceren...
Eindelijk brak er een nieuwe morgen aan, een nieuwe dag begon, alles even onwezenlijk, poehhff, vanalles regelen, mensen opbellen, steeds weer het verhaal vertellen, en er kwam nog steeds geen geluid, geen woord uit Peter. Carla adviseerde om nog een nacht in het ziekenhuis te blijven, de eerste 48 uur zijn heel belangrijk, dus blijf ik nog een nacht in het ziekenhuis. Er veranderde niet veel, de toestand was en bleef stabiel, weer bleef ik de hele nacht wakker en eindelijk brak er weer een nieuwe morgen aan.. Peter werd onrustig en ik liep naar het bed toe en zei Olla, zoals we thuis iedere morgen zeiden, en toen kwam er heel zachtjes Olla uit zijn mond en stroomden de tranen over mijn wangen, nu gaat het beginnen, een nieuw leven, we gaan oefenen, we gaan praten we gaan revalideren, nu kunnen wij ook iets betekenen!!! En inderdaad, stapje voor stapje, woordje voor woordje hebben we hem geleerd, heel erg veel met Peter bezig geweest, 3 weken ziekenhuis, 4 maanden intern revalidatiekliniek, 1 jaar dag revalidatie en 5 jaar met behulp van heel veel lieve mensen om ons heen thuisrevalidatie. Een weg met heel veel hobbels en tegenslagen, maar ook een hele mooi weg, met heel veel bijzonderheden onderweg, we hebben geknokt, we hebben keihard gewerkt en wat zei Peter vanmiddag.... ik ben dankbaar, dankbaar voor wat we samen bereikt hebben en het leven is goed zo, het is mooi om thuis te zijn op de boerderij en wat hebben we het goed samen!!! Ja, dat is het, we genieten samen van heel veel mooie dingen en we willen nog steeds meer bereiken en dat gaat ons ook lukken, samen met die lieve memsen om ons heen, die ons er telkens doorheen slepen en prikkelen om vooral door te gaan!! Lieve mensen, bedankt voor alle steun!! SUPER!!!
NIET ANGSTVALLIG ERLANGS,
MAAR DWARS DOOR ALLE LEED EN SMART
LEIDT DE WEG NAAR WARE VREUGDE
Veel liefs Marlies
En weer is het 19 april....
Poeffff... Alles kwam boven vandaag, 6 jaar geleden was het ook zaterdag 19 april, we waren de hele dag druk bezig geweest, Peter pootte de aardappelen in onze nieuwe moestuin, ja we zouden weer een klein moestuintje aanleggen.. en wat deed ik vanmorgen.. alsof het zo moest zijn, ik pootte de aardappellen in de moestuin en zowaar ik had het er bijzonder moeilijk mee en moest af en toe een traantje wegpinken, Peter reed vrolijk op de grasmaaier rond en had eigenlijk nergens last van. 6 jaar geleden miezerde het een beetjje en tijdens de middagkoffie overlegden we wat we s avonds zouden doen. Ik ging in ieder geval met Annemarie naar het volleyen kijken, het was immers de laatste wedstrijd van de meiden dat seizoen. Peter wilde niet komen kijken, maar Robert zei dat er nog weleen paar biertjes gedronken zouden worden, oh maar dan zou Peter wellicht ook komen kijken. de wedstrijd was al een poosje bezig, toen ik zag dat Peter ook was gearriveerd. Na de wedstrijd dronken we wat en toen moest dames 1 nog spelen, ik ging in de zaal zitten en Peter bleef bij de bar. Steef en Claudi waren ook in de zaal en Lonneke ging naar huis. Het was rond half 9 toen Johan mij kwam roepen in de zaal. Ik wilde niet komen, ik was immers volleyen aan het kijken en wat kan er nu belangrijker zijn.... Annemarie keek eens om en zag dat er vanalles gebeurde rondom de bar en zei tegen mij dat ik moest gaan, er was iets gebeurd.. Ik liep naar Johan toe en die vertelde mij dat Peter niet goed was geworden.. Ik zag Peter op een stoel zitten en ik benaderde hem van de linkerkant en zag in eerste instantie niet de scheve mond. Wil was erbij en die voelde zijn pols en ik hoorde iemand zeggen dat 112 was gebeld en dat er een ambulance kwam. Ik vond het een beetje raar, een ambulance??? waarvoor??? we moesten Peter maar even buiten zetten dan kwam hij wel weer bij zijn positieven!! Maar wat gek, hij kon niet praten, en toen ik hem goed bekeek, zijn mond hing scheef, zijn ogen waren heel blauw.... een beetje eng.. ik vroeg aan Wil of hij dood ging, nee dat dacht Wil niet, maar het is wel heel ernstig. Maar eigenlijk drong niets tot me door, hij gaat niet dood, maar verder.... wist ik veel. Robert en nog iemand droegen Peter naar een apart kamertje en was het afwachten. Na een kwartier was er een ambulance, die deden allerlei onderzoeken en werd er gesproken van een CVA, maar ja wat is dat?? Ik mocht mee in de ambulance en Wil en Annemarie zouden met Steef en Robert, Claudi en Johan, en Lonneke die ze thuis ophaalden, naar het ziekenhuis komen. Ik zei nog, wel met 2 autos komen want Peter moet straks ook mee terug !!!! Met loeiende sirenes werd er naar Venlo gereden naar de eerste hulp. Terwijl er allerlei onderzoeken werden gedaan moesten wij wachten, Steef, Lonneke, Claudi en ik werden weer naar binnen geroepen en er werd ons uitleg gegeven door dr Pop, een herseninfarct, nu konden ze gaan trombolyseren. Oke wat is dat?? Er werd ons verteld dat er in Peters geval nogal wat risicos aanzaten als ze dat zouden doen, en wat als we het niet doen, vroeg Claudi, zij had op dat moment de meeste positieven, Er werden nu al bloedverdunners toegediend en met trombolyseren werden hele sterke bloedverdunners toegediend waardoor het propje zou losschieten, maar ook een grote kans dat het fout zou gaan, maar als het goed ging er minder revalidatie nodig zou zijn. Als we het niet deden moesten we gewoon wat langer revalideren. We keken elkaar aan, wel ... niet... je moet in een paar minuten een beslissing nemen. We vroegen of we Wil om raad mochten vragen, dus kwam Wil op de eerste hulp erbij en toen stelde Wil de volgende vraag aan dr Pop Wat zou U doen als het Uw partner was die hier lag...?? Dr Pop antwoordde dat hij in dit geval niet zou trombolyseren. Oke zeiden wij dan doen we dat niet en kiezen we voor een langere revalidatie!! Peter zou wellicht een weekje in het ziekenhuis moeten blijven, ja en dan... ja dat wist dr Pop op dat moment ook niet. Oke een weekje ziekenhuis, daar is overheen te komen. Peter werd onrustig en hij maakte bewegingen met zijn linkerhand, ik snapte echt niet wat hij bedoelde, Robert werd erbij gehaald en Peter maakte weer dezelfde beweging. Oke zei Robert, Peter ik heb de pieper en ik heb ook jouw telefoon!! Peter zuchtte en knikte zo van he gelukkig, Robert snapt mij!! Inmiddels was het middernacht geworden en nadat we buiten een sigaretje hadden gerookt gingen we allemaal mee naar de afdeling. Peter kwam op de neurologie afdeling op de medium care. Allerlei monitoren aan zijn lijf en op een aparte kamer. Lonneke en Annemarie bleven nog een poosje,de rest ging met Wil naar huis, Peter werd onrustig en wilde uit bed klimmen, we vroegen een verpleger of zij toezicht hielden als wij naar huis waren, ja ze zouden af en toe binnen lopen, en als de alarmpiepjes gingen kwamen ze ook kijken. En als hij dan uit bed klimt, nee dat kon niet. Ik vertrouwde het (toen al) voor geen meter en vroeg of ik de nacht daar mocht blijven. Ja met alle plezier, dan hoefden zij er niet op te letten. Om 2 uur gingen Lonneke en Annemarie naar huis, en was ik alleen. Alleen met Pete!! Niet wetende wat ons te wachtten stond, hoe lang de weg zou zijn, heel af en toe liet ik een traantje, mijn maatje, mijn alles kon niets meer, niet praten , niet lopen, zijn rechterarm niet meer bewegen, er waren zoveel gedachten in mij, slapen deed ik niet, wilde ik ook niet, ik wilde nadenken, proberen te bevatten wat er gebeurde, als er iets veranderen zou bij Peter wilde ik daar bij zijn, o lieve heer, laat hem alsjeblief weer kunnen praten, want dat vond ik toch het allerbelangrijkste, andere doemsenarios waren er ook, maar het ergste van alles was voor mij het niet meer kunnen communiceren...
Eindelijk brak er een nieuwe morgen aan, een nieuwe dag begon, alles even onwezenlijk, poehhff, vanalles regelen, mensen opbellen, steeds weer het verhaal vertellen, en er kwam nog steeds geen geluid, geen woord uit Peter. Carla adviseerde om nog een nacht in het ziekenhuis te blijven, de eerste 48 uur zijn heel belangrijk, dus blijf ik nog een nacht in het ziekenhuis. Er veranderde niet veel, de toestand was en bleef stabiel, weer bleef ik de hele nacht wakker en eindelijk brak er weer een nieuwe morgen aan.. Peter werd onrustig en ik liep naar het bed toe en zei Olla, zoals we thuis iedere morgen zeiden, en toen kwam er heel zachtjes Olla uit zijn mond en stroomden de tranen over mijn wangen, nu gaat het beginnen, een nieuw leven, we gaan oefenen, we gaan praten we gaan revalideren, nu kunnen wij ook iets betekenen!!! En inderdaad, stapje voor stapje, woordje voor woordje hebben we hem geleerd, heel erg veel met Peter bezig geweest, 3 weken ziekenhuis, 4 maanden intern revalidatiekliniek, 1 jaar dag revalidatie en 5 jaar met behulp van heel veel lieve mensen om ons heen thuisrevalidatie. Een weg met heel veel hobbels en tegenslagen, maar ook een hele mooi weg, met heel veel bijzonderheden onderweg, we hebben geknokt, we hebben keihard gewerkt en wat zei Peter vanmiddag.... ik ben dankbaar, dankbaar voor wat we samen bereikt hebben en het leven is goed zo, het is mooi om thuis te zijn op de boerderij en wat hebben we het goed samen!!! Ja, dat is het, we genieten samen van heel veel mooie dingen en we willen nog steeds meer bereiken en dat gaat ons ook lukken, samen met die lieve memsen om ons heen, die ons er telkens doorheen slepen en prikkelen om vooral door te gaan!! Lieve mensen, bedankt voor alle steun!! SUPER!!!
NIET ANGSTVALLIG ERLANGS,
MAAR DWARS DOOR ALLE LEED EN SMART
LEIDT DE WEG NAAR WARE VREUGDE
Veel liefs Marlies
-
19 April 2014 - 22:32
Babette:
God, krijg weer helemaal de rillingen als ik dit lees.
Ben zo blij dat jullie vechters zijn en al zo ver zijn gekomen, ga zo door.
Dikke kus
-
19 April 2014 - 22:36
Marie-louise:
Jullie hebben het samen super gedaan, en knokken gewoon door, zal er een voorbeeld aan nemen -
20 April 2014 - 00:01
Marlies:
Het lijkt als de dag van gisteren. Dat wij te horen kregen, wat jullie was overkomen.
En hoe ernstig de situatie was. En als we nu zien wat jullie samen bereikt hebben, door steeds maar weer, en soms tegen beter weten in, door te blijven gaan, dan kunnen wij niets anders zeggen, dat jullie een voorbeeld zijn voor vele!!
Ga samen zo door, en geniet van alles wat nog op jullie pad komt.
Fijne paasdagen en veel liefs uit Tegelen. -
20 April 2014 - 09:57
Loes:
Wat een verhaal en het lijkt nog maar zo kort geleden.Super wat je bereikt hebt samen,ga zo door
en geniet van de mooie paasdagen.
Groetjes en tot 30 April. -
20 April 2014 - 12:59
Ria:
Go Marlies en Peter .dan denk je alweer zolang ,en nog steeds vooruit en al die positieve gedachten van jullie Super.
Hoor ik mensen vertellen over iemand die ook een herseninfarct heeft gehad en hoor dan ja er is niet zo veel meer te verbeteren Dan haal ik steeds jullie als voorbeeld aan en zeg doorgaan en niet opgeven, maar niet iedereen kan de energie opbrengen zoals jullie . Petje af en ga zo door.
Groetjes en succes.
-
20 April 2014 - 15:07
Nelly V. Mullekom:
Hallo Marlies en Peter,
Wat SUPER om dit terug te lezen en dan al die verbeteringen door jullie doorzettingsvermogen. ups en downs.. GEWELDIG. ...het gezegde : GELOVEN IN GENEZEN IS DE HELFT VAN HET HERSTEL......
is met die inzet van jullie en al die vrienden zeker van toepassing.
PETJE AF...........
FIJNE PAASDAGEN en ga zo door.
Liefs jAn en Nelly. -
20 April 2014 - 21:39
Brigitta:
Dit roept bij mij als lezer al veel emotie op. Niet gek dat het bij jou en Peter veel oproept.
Jullie hebben veel bereikt SAMEN. Een geweldig team zijn jullie.
Fijn dat jullie je zo gesteund voelen.
Blijf genieten van elkaar en van jullie gezin.
Groet van Brigitta -
21 April 2014 - 07:52
Hein Oet Wieërt:
Alweer stromen hier de tranen en gieren de emoties door mijn lijf. Inderdaad kan je dankbaar zijn en is het leven goed maar toch is dat niet wat ik en waarschijnlijk jullie voor ogen hadden. Desondanks ben en blijf ik ook dankbaar voor hoe het gaat. Ik kan overal komen waar ik wil, ik kan met iedereen praten ( communiceren op een of andere manier zou al voldoende zijn) kortom ik ben blij met alles wat wel lukt maar mis toch ook vaak genoeg het andere. Ook is het echt niet altijd rozengeur en zonneschijn en zitten er regelmatig donkere wolken voor de zon maar Soms is het niet erg iets moois te verliezen, beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad. Ik was, ben en blijf dankbaar met mijn leven zoals het nu is. Het had zoveel slechter kunnen zijn.
Maak er een fijne week van
PS Voor degene die het interesseert: 7 t/m 10 mei is er weer de SUPPORTBEURS in Utrecht en daar is zoveel te zien voor mensen met beperkingen, hulpverleners etc etc. Er is GRATIS toegang. Neem eens een kijkje op de site: www.supportexpo.nl voor meer info -
22 April 2014 - 13:43
Christel:
6 jaar. Waar blijft de tijd? Voor ons is het pas 4 jaar. Maar vergeten doe je het nooit (denk ik). Door de "beperkingen" word je er sowieso aan herinnerd. Maar als je terugkijkt, zie je heel erg goed, wat je samen bereikt hebt. En dat is GEWELDIG. Dáár heb je het allemaal voor gedaan. En daar blijf je het voor doen. Je bent er ook rijker door geworden. Rustig doorleven en vooral genieten van alles wat kan. Je weet nooit wanneer de hogere macht iets anders voor je in petto heeft. -
26 April 2014 - 09:51
Hanny:
hoi Peter en Marlies
geweldig verhaal,en het is nog echt ook, wat zijn jullie kanjers,Marlies zonder jou doorzettingsvermogen was dit echt niet gelukt.en het gaat geweldig,vorig jaar met jullie naar Frankrijk,en Peter rijdt dan, gewoon super,hij rijd alsof er niks aan de hand is.zat ook met vol vertrouwen achter in de auto.dus we kunnen nog wel een keertje met jullie ergens heengaan.super
grtjes Huub en Hanny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
