De eerste RIJLES !!!!!!!!

Dag lieve mensen

Ja dit is lekker op tijd, een vroeg bericht, maar het hele weekend zit vol en heb ik geen tijd om te schrijven en om nog tot maandag te wachten..... ja dat is te lang.

Peter was de hele zondag poepie zenuwachtig, had hij vroeger nooit last van, maar nu dit was zo belangrijk voor hem. Zal ik weer auto kunnen rijden??? Een jaar geleden wilden we er al mee beginnen en hadden Dr. Pop de neuroloog om advies gevraagd. Zijn antwoord was toen. Neurologische gezien was er geen enkel bezwaar om de procedure op te starten. Hij zou dan eerst een psychologische test moeten doen en dan verder. Hier waren de afspraken al voor gemaakt, maar toen begonnen we met de neuro feed back en vonden we dat dat voorrang had. Het rijbewijs raakte een beetje op de achtergrond, en afgelopen april, kwam er van het CBR het bericht dat Peters rijbewijs in oktober verliep.. We hebben er toen samen over gepraat en een beetje in de veronderstelling dat het wellicht niet zou lukken en de teleurstelling dan heel groot zou zijn. Maar toen kwam de grasmaaier in beeld.... en oeps hoe gemakkelijk ging dat na een paar keer.... en je gaat weer granzen verleggen, een quad??? was dat een uitkomst.... maar als het regende nog geen goed vervoermiddel. Ja en dan stopt ineens de logopedie, niet genoeg vooruitgang geboekt!! Knal knal!! En het was Peter die zei, dan ga ik autorijden. De logica ontbreekt, maar de voorpret was enorm!!
We gingen nu niet via de gewone weg maar namen de achterdeur, of te wel, eerst maar eens kijken of dat rijden in een auto lukt en dan gaan we naar de artsen om te toestemming te krijgen en de benodigde papieren.
Ja en dan was het maandag zover....
Veel te vroeg waren we in Venlo, bij rijschool Timmermans. Er was nog niemand, nog een kwartier werd ons geduld op de proef gesteld.
Klokslag 10.00 kwam de rijinstructeur met de aangepaste auto. Handje geven, voorstellen en een kleine uitleg van de auto werd gedaan. Ja, ga maar achter het stuur zitten, daar zit de rem en daar het gaspedaal. Ik mocht(moest) mee, en ging achterin zitten. Ik dacht nu zijn we klaar en wordt het vervolgprogramma bepraat. Niks hoor, Peter begon te rijden, achteruit de afrit af, straatje uit, linksaf naar de grote hei in Venlo. Het ging perfect, nou, zegt de rijinstructeur, dat zit wel helemaal goed, we zullen eens kijken wat je allemaal kunt.Ik zag Peters zelfvertrouwen alleen maar groter worden... Zo reden we naar de parkeerplaats van stadion de Koel, en daar moest hij bochtjes maken om de bomen, (kijken hoe zijn stuurkunst was) want er zit geen knop op het stuur en hij moet bochten maken met een vlakke hand, 2x op en neer, en ga maar weer de weg op, want dit kun je goed!!! Ja hoor Limburgs Kampioen trekkerbehemdigheid 1979!! We gaan gewoon de stad in en rotondes rijden. En dat ging ook allemaal super. 50 minuten heeft Peter gereden en volgens de instructeur gaat het helemaal lukken, want ook zijn inzicht en alertheid met het overige verkeer waren perfect. Tegen 11.00 uur waren we terug bij de eigen auto en waren allebei sprakeloos, dat het zo goed had gegaan!!! In de auto begon Peter te glunderen en te lachen, ja over een half jaar heb ik mijn rijbewijs weer en dan kan ik overal naar toe...
Thuis moest ik toch enkele vreugdetranen laten gaan... zoveel blijdschap, wat een opsteker, wat een vooruitgang, wie had dat 3 weken geleden gedacht toen Joyce de logopedie stopzette....dat we er dit voor in de plaats kregen!!
s Middags heb ik gelijk naar de neuroloog gebeld voor een afspraak zodat we de verdere papieren in orde kunnen maken, want de rijschool ziet geen enkele belemmering waarom het niet zou lukken!!
We leefden in jubelstemming en Peter begon een beetje dat zijn been "zwabberde", Ja is dat positief of negatief?? Ja positief zegt Peter, weer meer gevoel. En dinsdagavond toen we naar bed gingen, moest ik zijn teen nog eens goed bekijken. Ik keek erna, en Peter begon te lachen, HIJ KON ZIJN TENEN BEWEGEN!!!!! Ja en dan kan het dus echt niet meer stuk. Al Leek zijn grote teen een beetje ontstoken.... maar dat kwam natuurlijk door het bewegen. 2 1/2 jaar de tenen niet hebben kunnen bewegen en nu tjoep tjoep!!!
Woensdagmorgen ging Herm met hem naar de podotherapeut, zou de laatste keer zijn voorlopig, maar ja dat wist ik nu ook niet meer zeker. Tunne heeft hem behandelt en hoefden inderdaad geen vervolgafspraak te maken, een kleine irritatie waarschijnlijk door het bewegen.
Ja dit biedt weer een heleboel nieuwe mogelijkheden en kansen, wij vinden het kei spannend, en uit jullie reacties, blijkt wel hoe jullie ook met ons meeleven en het ook erg spannend vinden!!


GELUK HOUD JE VROLIJK
VERDRIET MAAKT JE STERK
ZORGEN HOUDEN JE MENSELIJK
MISLUKKINGEN HOUDEN JE NEDERIG
SUCCES DOET JE GROEIEN
MAAR FAMILIE EN VRIENDEN
DIE HOUDEN JE OP DE BEEN

Veel liefs Marlies