Grenzen verleggen....

Hallo lieve mensen


Ja het ging weer super deze week....
zondagavond hebben we heel veel samen gepraat en steeds makkelijker en steeds meer woorden.Ik geniet van deze momenten en deze zijn er dus steeds vaker..
Maandagmorgen samen naar de groepsfysio en terwijl wij daar waren was Claudi met Joep bij ons, zij wilde naar de stad samen met Meike en wij zouden op Joep passen. Omdat Johan s avonds naar de cursus gaat in den Bosch en niet thuis komt eten, eet Claudi dan bij ons mee. Maar het was een beetje passen en meten en zo had Claudi het eten klaar toen wij van de fysio terugkwamen, samen gegeten, Joep en Peter naar bed, en Claudi naar de stad.
Om 3 uur was Joep wakker en samen maakten we Peter wakker, en dat is dan heel gezellig, even "spelen"in het grote bed. Joep flesje gegeven en toen wilde Peter met Joep naar buiten, het was prachtig weer. Peter liep een rondje achter de kinderwagen en ik was blad aan het harken. De auto moest nog in de loods gezet worden en dat deed Peter wel even..... Hey hallo, riep hij, ik ga even met de auto een rondje rijden... Waar naar toe?... Ja even zo en zo en weg was hij... Alweer spannend voor mij, loslaten... moeilijk. Gelukkig had ik Joep bij me, en zodoende niet veel tijd om na te denken. Na een klein half uurtje was Peter terug, en zette de auto in de loods. Triomphantelijk kwam hij naar binnen gelopen, ja met de auto naar het "medegebrook" kijken of er alles goed was, Ja was allemaal goed, alles oke!!!Wat een overwinning!! Inmiddels was Claudi ook weer hier en had het badje meegebracht en zouden we kleine Joep hier samen in badje doen.
Peter op een stoel erbij en ik waste Joep en deed hem in badje, ja dit is zo leuk, zo bijzonder!!GENIETEN!!
Dinsdagmorgen naar de tandarts, en ook nu reed Peter zelf, bij hem alles in orde en bij mij een ontsteking waarvoor ik naar de kaakchirurg moet in Roermond. Op de terugweg waren we hier samen over aan het praten. Oh, maar hij ging wel met mij mee naar Roermond, hoefde ik niet te rijden en hij deed dan wel een half uur wachten totdat ik klaar was, had toch niet veel te doen..... Ik was ontroerd, zo lief als hij dat zei, zo beschermend!!
s Middags nog zwemmen met Wil naar de Schatberg, en s avonds ging ik lopen met Willemien en Annemarie.
Woensdag was het vlees en oppasdag, Steef begon wat later en daarom bracht ze Pierke ook een uurtje later, had ik mijn vlees al bijna klaar en was er alle aandacht voor het mannetje. Het was nog steeds prachtig weer en smiddags wilde Peter naar buiten, ik moest Pierke maar een jasje aan doen en dan in de kinderwagen leggen en dan ging hij er mee naar buiten, alleen en kon ik binnen nog het een en ander opruimen... Ik hoorde ze zingen op het erf, en het is zo n goede therapie voor Peter, met 2 handen de kinderwagen duwen en dan een ritme opbouwen, ja en dat is toch veel leuker als met een stok lopen!!!
Donderdag naar de afasiegroep in Blerick met de taxi, en ik ging met Marian op kraamvisite bij Claudi en boodschappen doen.
Om 4 uur was Peter terug, en ook nu weer heel tevreden. ja, hij kan steeds meer, zijn oefenblaadjes staat steeds meer op, zelf geschreven, zelf gemaakt.Ook vertelt hij steeds sneller wat en wie er waren.WAUW. En s avonds hadden we nog vergadering bij Steef en Robert, ja wel maar een uurtje, want hij was moe....
Vrijdagmorgen was het nog steeds mooi weer en ging Peter gras maaien, maar al gauw genoeg stond hij met de maaier voor het keukenraam, ik moest komen, was er iets stuk aan de maaier... nee.... zijn schoen was uitgegaan en die lag bij de nieuwe stal achter de regenpijp... samen met hem de schoen opgehaald en weer aangedaan, ja hoe het nou precies gebeurde weet ik niet, maar deze nieuwe schoenen zijn een beetje lager, en zitten minder strak om de voeten.
s Middags zwemmen met Wil, en dit had helemaal super gegaan, de bewegingen in de handen, polsgewricht, alle oefeningen, zo makkelijk, Wil is nu nieuwe oefeningen aan het bedenken, waardoor we weer een stapje verder kunnen gaan.
Ja en zaterdag gingen we naar Haarlem, Jaap was jarig. We wilden op tijd weg gaan, want Lonneke moest om 1 uur volleyen en wilde graag dat we kwamen kijken. Dus.. om half 10 reden we aan, Peter begon met rijden en de vorige keer reed hij tot den Bosch, en verder ging niet.Nu waren we den Bosch voorbij en ik vroeg of ik moest rijden, ja hij wilde een tankstation verder, is 25 km, rijden. Oke, geef maar aan wat je kunt. En dat ging dus prima.
Om half 12 waren we bij Lonneke en daar een kop koffie gedronken en toen naar het hotel, inchecken, en de sporthal waar Lonneke moest spelen lag aan de overkant van het stationsplein en het hotel. Maar aan deze kant van Haarlem zijn ze al een hele poos de weg aan het maken en zo moesten we via omweggetjes en kleine bruggetjes naar de sporthal. Daar aangekomen moesten we 2 hoge stenen trappen op......ja daar stonden we dan, met de rolstoel... Oh makkie zegt Peter, dat gaat lukken. De eerste tree was een hele hoge, maar dat lukte, dan gaat de rest ook. En jawel hoor het lukte, ik weer naar beneden om de rolstoel te halen, en zo zaten we in de sporthal in Haarlem naar VC Spaarnwoude te kijken. Nadat ze de eerste 2 sets gewonnen hadden, gingen Peter en ik terug naar het hotel en kon Peter even rusten. Ja de trap af was ook nog een hele klus, en iedereen vroeg of ze konden helpen, ja hoor, sterke mannen draag de rolstoel maar naar beneden, en Peter deed het toch maar weer!!!
Later keek ik vanuit het hotelraam naar die trappen, en zat te glunderen, wauw, we kunnen het, weer een grens verlegt en zo bedacht ik de titel voor mijn bericht. Ja grenzen verleggen, ¨proberen en meestal lukt het!!
s Avonds nog lekker uit gegeten in Haarlem, met Jaap, Marja -moeder van Jaap- en Lonneke. En als klapstuk op 5 november op de Grote Markt op een terrasje nog wat drinken. Heerlijk!!
En vanmorgen liepen we van het hotel naar Lonneke en Jaap, en ook nu liep Peter weer een stuk verder, want terwijl ik aan het uitchecken was, liep hij vast richting station, bijna de staionshal door voordat hij in de rolstoel ging zitten, koffer op schoot en naar Lonneke en Jaap. We gingen met Lonneke naar de grote Makro in Duivendrecht. Lonneke werkt hier vlakbij op het hoofdkantoor van de makro, wij waren nog nooit in een Makro vestiging geweest en keken onze ogen uit, Poeh, wat groot en wat veel artikelen. Nadat we onze aankopen in de auto hadden gelegd, besloten we om nog wat te drinken, dus weer naar binnen en nu moesten we met een vlakke rolband naar boven... rolstoel erop, lonneke en ik erachter om hem tegen te houden en zo waren we boven... ik keek eens naar beneden... Pongk... hoe gaan we dat dadelijk doen... ja grenzen verleggen, maar deze vond ik wel heel eng!!! Kop koffie, kop soep en toen terug....... ik eerst.. dan Lonneke...dan Peter in de rolstoel, achterste voren, rolstoel op rem en naar beneden, ik keek eens omhoog en zag de mensen bedenkelijk kijken....
Maar het lukte!!! Lonneke en ik hadden allebei een behoorlijke kleur en keken elkaar aan... POEH POEH!!! EN Peter... ja die lachte.. was toch maar weer gelukt.... WEER EEN GRENS VERLEGT!!!




WACHT NIET OP BIJZONDERE MOMENTEN
MAAR MAAK DE GEWONE MOMENTEN BIJZONDER


Veel liefs Marlies