53 rode rozen

Hallo lieve mensen

En weer is er een drukke emotionele week voorbij...
Zondagmiddag belde Claudi, of ik wist dat de opa van Meike gestorven was. Nee nog niets over gehoord. Ja Meike heeft nog maar een opa, opa Koch, de vader van Wil. Hij is 88 jaar geworden, maar toch zo snel ineens.
Maandagmorgen stonden we op het punt om naar de fysio te gaan, kreeg ik een smsje van Hannie, moeder van Huub gestorven, ook vrij onverwacht. Zij is 87 jaar geworden. Poeh, heftig allemaal.
Maar Peter en ik toch naar de fysio in de Kronenberg en hier ging het supergoed. Nu moesten ze met twee "patienten" samen oefenen. Het leek op een soort volksdansen, maar dan zonder muziek. De clou was het het elkaar helpen en aansturen, 2 passen zijwaarts, 2 passen voorwaarts, 2 passen achterwaarts. Fascinerend was het om te zien hoe men elkaar kan helpen!!
s Middags een hele poos met Annemarie gebeld, en hoorden we dat de afscheidsdienst vrijdagmorgen om 10.00 uur in Uden was. Nou een ongelukkiger tijdstip had het niet voor ons kunnen zijn, mijn verjaardag en moest ik ook nog een bbq uitleveren. Dan naar de avondwake.. nee die was er niet. We zaten er behoorlijk mee in onze maag, hoe gaan we dit oplossen.
Dinsdagmorgen stond er geen therapie op het programma, en was het weer helemaal omgeslagen, regen. Dus Peter op de hometrainer, Pieter kwam er werd er nog eens goed gepraat.
s Middags waren er 2 rouwbrieven, beide afscheidsdiensten op 7 oktober.Bij Pa Koch was er woensdagavond afscheid nemen. Ja wat nu... Nou zegt Steef, dan gaan jullie woensdagavond toch naar Uden... Ja dat was de oplossing.
Woensdag kwam Pierke en had ik ook nog vlees, maar dat lukte allemaal goed. Peter deed mooi op Pierke passen en ik aan het werk, maar s middags wilde het kleine manneke niet slapen en we wilden toch om 18.30 uur naar Uden rijden, maar Peter deed wederom oppassen zodat ik kon douchen en verder alles klaar maken. Dus toen Steef Pierke kwam halen, konden wij ook naar Uden vertrekken. Peter was wel moe.... zullen we dan niet gaan.. jawel wel gaan.. zal ik dan rijden?? Nee, deze man kan goed rijden. Een heel bijzonder en waardevol afscheid volgde en om 21.00 uur gingen we weer huiswaarts. Ik was echt in de veronderstelling dat ik nu terug moest rijden, maar nee hoor. Peter reed terug, in het donker, bijna een uur rijden. De tranen prikte achter mijn ogen, wat weer een overwinning, velen zullen het niet begrijpen, wat het na ruim 3 jaar nog losmaakt in mij, dat we dit weer bereikt hebben, en dan onder het autorijden, Peter achter het stuur, ik erlangs, en dan "gewoon" zitten te praten, alsof er nooit een infarct is geweest.
Donderdagmorgen ging Peter met de taxi(voor deze therapie krijgen we nog taxivergoeding) naar de afasiegroep, ja hij ging alleen s morgens, want s middags moest hij cadeautje gaan kopen!!!! De eerste keer dat hij dat zelf ging doen!!! Tegen 1 uur was hij terug uit Blerick, en was er een heleboel te vertellen, prachtig, hij zat nu in een groepje in de taalgroep, ja... en hij was de beste met praten.. en dan glundert hij, ja zoveel sprongen vooruit!! Mooi is dat als je onder aan de ladder begint en dan na 2 jaar zoveel omhoog weet te klimmen!!
s Middags na het slaapje ging hij samen met Steef naar Panningen.. Pierke bleef bij mij en speelde fijn in de box. Toen ze terug kwamen kreeg ik het kado gelijk... 53 rode rozen. Ja super dat Peter ze zelf gekocht had!!! s Avonds nog naar de kerk in Grashoek voor de avondwake van Oma Houben. Ook heel mooi en bijzonder.
Ja en dan Vrijdag hieperdepiep mijn verjaardag. Steef en Robert waren er al op tijd met Pierke, want zij gingen s middags op familie weekend met de familie van Loon. Robert zat mij al een paar dagen te plagen, en dan zij hij steeds tegen Pierke Oma die wordt 70, tralala. Claudi kwam met Joep en werd er lang zal ze leven gezongen en dan schaterde Pierke bij hiep hiep hoera, terwijl Joep een bescheiden glimlach tevoorschijn toverde!! Tegen 12.30 uur was Lonneke er uit Haarlem en hebben we samen gegeten. De barbeque voor 35 personen van de fam. van Loon werd opgehaald en Steef, Robert en Pierke vertrokken richting zuiden.
Peter ging zijn middagdutje doen, klein Joep sliep en zo zaten Lonneke, Claudi en ik heel gezellig in de keuken te praten. Heel erg waardevol!! Willemien en John kwamen tegen 4 uur en s avonds de rest... maar dat waren er deze keer niet zoveel. Maar wel supergezellig en relaxed!!
John vroeg aan Peter of hij zaterdagmorgen wilde zwemmen, nee liever niet, uitrusten, en de fysio moest ik ook maar afbellen.. maar zaterdagmorgen bedacht ik me, dan zou hij dus 2 weken niet zwemmen, woensdag was niet doorgegaan en komende woensdag ook niet.... en geen fysio... Nee dat was niet zo n strak plan, dus zaterdagmorgen samen naar Ton in de Kronenberg. Na het douchen s morgens zag ik weer smetplekken, poeh, ik word hier een beetje moedeloos van. Maar weer alles keurig verzorgd en ingesmeerd.
Na het ontbijt vertrok Lonneke weer naar Haarlem en wij naar de fysio. Gesprek met Ton over de smetplekken en Ton stelde voor om nu niet te tapen en electrotherapie te doen. Hiervan krijg je een betere doorbloeding en worden de spieren geactiveerd. Het apparaat werd aangesloten en ik ging met Ton buiten praten. Ton legde mij weer een heleboel uit en na 10 minuten gingen we naar Peter, ja hij had het allemaal gevoeld, Ton masserde hem nog een hele poos en vertelde en vertelde maar, over CVA, wat hersenen doen en dat je vooral moet blijven prikkelen en activeren. Ton vond dat er bij Peter al een hele vooruitgang in de arm/hand was, en dat er wel tot 80% van de functies kan terugkomen, ja de arm hand/functies ook, waarschijnlijk niet de hele fijne motoriek, bv friemelen met de vingers, schroefje aandraaien of met 10 vingers pianospelen.... nou... dan maar met 7 of 8 vingers pianospelen (ha ha)!!!
Helemaal bij en opgewekt gingen we weer naar huis, zo dat was een opsteker!! S Middags kwam Claudi met Joep, kussentjes maken op de naaimachine, terwijl ik begon met het bedje verven en Peter op Joep deed passen. Johan was er en Erik, ik vroeg of hun naar het afvoerputje wilden kijken want dat was verstopt.. en zo geschiede... Claudi boven achter de naaimachine, Johan en Erik de afvoer maken, Peter met kleine Joep in de wandelwagen naar buiten, en ik boven, Claudi helpen bij het naaien en het bedje schilderen, en ik voelde me zo rijk en gelukkig!!



ZIJ DIE WIJ LIEFHBBEN EN VERLOREN
ZIJN NIET MEER WAAR ZIJ WAREN
MAAR ALTIJD WAAR WIJ ZIJN


Veel liefs Marlies