VERKEERDE SPOOR......

Hallo lieve mensen,


Tja we zitten eventjes op het verkeerde spoor en dan ook nog op de vrijdagavond een bericht….
Maandagmorgen tijdens het douchen voelde ik de bobbel weer goed zitten onder de oksel, toch verstandig dat we het traject opgestart hebben en dat er nu gauw duidelijkheid komt, Peter doet keurig al zijn oefeningen en vraagt weer om een doos met oude paperassen om door te spitten en vooral weg te gooien. Ik houd me bezig met allerlei klusjes en af te strepen op mijn lijstje, telefoontjes plegen afspraken regen en om 12 uur heb ik toch weer veel gedaan. En na het middagslaapje gaan we samen naar de fysio in Baarlo met een kerstpakket voor Richard. Eerst worden mijn schouders en nek lekker los gemasseerd en ik spreek wederom mijn ongerustheid uit, maar Richard denkt nog steeds dat het een vetbult is, dan is het Peters beurt en dat gaat zo supergoed, het lopen met de kruk en Peter maakt meters, we krijgen nieuwe aanwijzingen en hoe te starten met het lopen met de kruk, beginnen met de linkervoet en dan rechts en dan heeft hij al snel een ritme. SUPER gaat het!! Na de fysio doen we nog snel wat boodschappen en s avonds moet ik toch nog weer wat mailtjes versturen en afspraken verzetten.
Dinsdagmorgen doen we zoals elke morgen het rondje lopen door de keuken, eerst samen en dan Peter met kruk, de keuken door en dan proberen in een ritme naar de kamer, doorlopen over de drempel, rondje om het tafeltje en weer terug. WAUW wat gaat dit goed!! Peter begint weer aan zijn nakijkwerk en om half 12 brengen we de kerstkaarten rond en halen Pierke, Joep en Sien uit school, lekker samen gegeten en leuk gekletst met de kinderen en de vraag waarom de Kerstman geen cadeautjes brengt en Sinterklaas wel… Om 1 uur brachten we Pierke en Joep weer naar school en gingen we samen met Sien naar Deurne het vlees halen, de laatste bestellingen van dit jaar. In Deurne was het ook behoorlijk druk, maar gelukkig stond van ons alles klaar en waren we weer redelijk op tijd terug. Alles in de koeling en Sien bracht Peter naar bed, en natuurlijk verstoppertje spelen met opa, en dan hoor je ze samen schateren, zo mooi!! Nog even tijd voor een spelletje op de iPad en toen moesten we Pierke en Joep alweer uit school halen, wat drinken en toen wilde Joep dat oma aan het vlees begon, want dan konden zij wel allemaal helpen, ja dat was leuk, allemaal op een stoeltje, ik deed het vlees in zakjes, Pierke schreef de stickertjes, Joep deed de zakjes in de vacumeermachine en Sien plakte de stickertjes erop en legde ze op een stapeltje, ja dat was een leuk werkje. En even later kwam Peter ook nog een beetje helpen… En om 5 uur nam Robert ze alle drie mee en kon ik dus effe echt doorwerken samen met Anneke. En zo waren we om 8 uur klaar en een uur later reden Peter en ik nog naar Kessel om de kerstpakketten te gaan halen bij Piet en Maria, waar we natuurlijk ook een kop koffie dronken en even bij gepraat… En Peter gaat zo goed, onvoorstelbaar, het lijkt allemaal zo vredig en goed!!!
Woensdagmorgen op tijd op want de auto moest weggebracht worden voor de keuring en er moest nog wat vlees ingepakt worden, en er kwamen mensen vlees ophalen en s avonds stond er zwemmen voor Peter op het programma en ik ging lopen met Willemien en Annemarie, heerlijk gelopen en na afloop dronken we samen met de zwemmers koffie, het zwemmen had supergoed gegaan , onvoorstelbaar zo goed. En toen hadden we voor de zwemheren die prachtige kerstpakketten, ja echt sjiek gemaakt!! Ja en toen begon het toch wel te kriebelen, nog een nachtje slapen en dan was er de uitslag van de scan en de punctie, Peter had er het volste vertrouwen dat het allemaal goed was, ja en ik het ene moment wel en het andere moment….tja.. lastig!!
Toch weer allebei redelijk goed geslapen, Steef kwam nog even met Sien, maar ik ging toch mijn kerstboodschappen doen, want stel dat het een minder goede uitslag zou zijn, nou mezelf kennende… dan ben ik effe het padje kwijt… dus naar Panningen en de boodschappen gedaan en Steef bleef met Sien bij Peter. Op tijd het eten klaar en zo kon Peter nog even rusten en toen naar Venlo… toch wel zenuwachtig, maar Peter reed en had nergens last van. Maar dan heb je een afspraak op route 71, oeps oncologie…. Ja daar wil je liever niet zijn, maar goed aangemeld, het was er heel rustig en vredig, kopje koffie gedronken en toen riep dr. Vestjens ons naar binnen een aardige jonge vrouwelijke arts. Ze begon met het ziekteverloop van Peter, ja een CVA met restverschijnselen in 2008, een moedervlek, melanoom in 2014, maar die is helemaal weggenomen, mooi… tje en dan nu een knobbel in de lymfeklier. Ja tot zover was het bekend…. Maar er zat ook een knobbeltje in de hals… oeps dat is nieuw, ja dat hadden ze op de scan gezien en toen kon ik hem ook voelen, ja en op de milt zat een klein stipje, maar dat was onduidelijk omdat de milt een bloederig orgaan is….. nou en toen werd ik effe niet goed, het zweet brak me uit, Jezus wat komt er nog meer… wat hebben ze nog meer ontdekt en Peter zat erbij alsof het over iemand anders ging…. Zo dat was effe heftig, maar voor de verdere rest was alles in orde en die twee knobbeltjes waren een uitzaaiing van de melanoom. Ik was sprakeloos en kon er even geen woord uit krijgen, maar de dokter was heel aardig en liet het nieuws even bij ons bezinken en begon toen over de behandelingen. Ze stelde voor om met Imunotherapie te beginnen, daar boekten ze erg goede resultaten mee en bijna geen bijwerkingen en was ook goed bij Peter toe te passen met zijn medicijngebruik. We zouden hiervoor wel naar Maastricht moeten, daar waren ze hierin erg goed gespecialiseerd en we zouden zo spoedig mogelijk een oproep van Maastricht krijgen…. Helemaal beduusd liepen we de spreekkamer uit… dat was een tegenvaller, maar bij Peter drong het allemaal nog niet echt door en hij wilde ook gewoon naar huis rijden, ik denk dat hij dat ook beter kon dan ik. Ik appte de meiden, en al gauw piepte en bliepte het…. Claudi had ondertussen van alles opgezocht op internet en vond het heel positief die imunotherapie, Steef vroeg of we naar huis kwamen.. ja we kwamen rechtstreeks naar huis, want om nou gezellig in het ziekenhuis een kop koffie te drinken…nee. We waren nog maar net thuis, toen Steef al kwam zonder de kinderen, ja en toen werd het even heel emotioneel, gepraat en proberen het een en ander uit te leggen. Claudi appte dat zij ook even kwam, met Joep en Mees, Joep en Mees gingen gelijk door naar de trein en Claudi kwam bij ons aan de keukentafel zitten en vertelde wat zij al allemaal uitgezocht had op internet, en hoe de imunotherapie kort samengevat werkte, via een infuus of tablet vorm worden er medicijnen toegediend en dan hechten de eiwitten zich aan de foute cellen en worden ze uit het lichaam afgevoerd en dan moet de knobbel slinken en verdwijnen . Ze behalen hier hele goede resultaten mee, nou dat klinkt redelijk positief en daar moeten we toch ook maar vanuit gaan… Na het eten wilde Peter nog perse naar Wim het kerstpakket brengen en dat deden we dan ook samen en hier werd er natuurlijk ook over gepraat. En toen we na een uur weer naar huis gingen begon het bij Peter een beetje door te dringen en werd hij verdrietig, waarom waarom moet ik dit er nu ook nog bij krijgen… ja daar heb ik geen antwoord op, maar samen zetten we de schouders eronder en gaan we ervoor!!! Na een glaasje wijn toch maar naar bed en proberen te slapen, want wonderwel goed lukte!!
Tja en toen zat Peter er vanmorgen even helemaal doorheen, hij was boos, hij huilde, was verdrietig, want hij voelde zich zo goed en nu dit, we gingen toch beginnen met de botox en de komende zomer zouden we een flink stuk kunnen lopen met de kruk.. verdorie verdorie… Annemarie kwam even langs en weer was Peter heel emotioneel , Richard belde en was ook perplex, nee daar had hij niet opgeteld, maar SAMEN gaan we het redden. En na het middagslaapje was er weer de oude Peter, ja hij ging zwemmen met John om half 4 en toen ze terugkwamen was Erik er even, ja hij was moe maar hij had zo goed gezwommen, SUPER gewoon en vanavond kwam Wil nog even langs een kerstster brengen en een fles wijn…. Tja we zitten even op het verkeerde spoor, maar SAMEN, SAMEN met ons sterke gezin en al die lieve mensen om ons heen zullen we dit ook overwinnen en komen we gauw weer op het goede spoor…



DE MOEILIJKSTE MOMENTEN VAN NU
ZIJN DE MOOISTE VERHALEN VAN LATER



Veel liefs Marlies