19 APRIL.... 10 JAAR LATER....

Hallo lieve mensen,



Wat een week ligt er achter ons, heel emotioneel allemaal. Ik beleefde alles weer opnieuw en je weet dat je door moet gaan, maar oh wat kwam het weer allemaal dichtbij, 10 jaar geleden de laatste dagen voor Peters infarct. We waren net een paar dagen weggeweest, hadden nieuwe plannen gemaakt voor de toekomst. Stef en Robert zouden in het bedrijf mee gaan doen en dan zouden Peter en ik ons langzamerhand gaan terugtrekken, Peter wilde zijn Rusland plannen verder gaan uitwerken en dan zouden we het na twee jaar gaan evalueren en kijken hoe we dan verder wilde gaan maar alles liep anders….
Maar afgelopen maandag gingen we s middags naar de fysio en had ik ook een afspraak, was al lang geleden en ik wist helemaal dat er een afspraak voor mij gepland stond, maar was wel heel erg goed en kon ik fijn met Richard praten terwijl hij mijn nek en schouders masseerde. Natuurlijk werd er over 10 jaar geleden gepraat en hoe moeilijk ik het er mee had. Praten helpt dan heel goed en na een half uur was het Peters beurt , weer een hele goede fysio en nadat we nog wat plantjes hadden gehaald weer naar huis, ik pootte ze in de moestuin, ja 10 jaar geleden pootte Peter ze, toen was het ook prachtig weer en hadden we besloten om weer een moestuin te gaan maken, waar Peter de eerste plantjes in zette.
Dinsdag was het ook al prachtig weer en wilde Peter zelf naar buiten en hij wilde zo graag weer om de loods lopen, maar dat lukte nog niet helemaal. A de middag gingen we het vlees ophalen in Deurne, waar we lang moesten wachten, maar gelukkig was het voor mij niet zoveel werk en was ik toch op tijd klaar en s avonds kwam Wim om Peter te behandelen en wauw wat ging dat weer goed met zijn arm en hand.
Woensdagmorgen ging ik even alleen naar de boerenbond en Anneke was er om de ramen allemaal te wassen en na de middag kwam Claudi Niene brengen en even later kwam Steef met Pierke. Steef had een afspraak met de boekhouder om het eerste kwartaal af te sluiten en Pierke was gezellig bij mij. Ja dat was heel gezellig want Peter en Niene sliepen en Pierke en ik gingen kaarten nadat we eerst buiten wat hadden opgeruimd. Steef was om 15.30 uur klaar maar toen kwam Niene net op en PIerke wilde graag nog blijven. Natuurlijk kon dat en zo was het heel gezellig met Peter, Pierke en Niene. Niene werd opgehaald en toen wilde Peter het gras gaan maaien en Pierke en ik gingen mee naar buiten. Peter op de grasmaaier, maar hij ging niet grasmaaien, nee hij ging zand en takken maaien. Ik werd boos en ging naar hem toe, ach ik moest me niet aanstellen, hij maaide gras, maar de takjes en het zand stoven achter hem aan , en na een half uur was het net zwarte piet. Robert kwam bij mij staan en schudde het hoofd… snap jij het… nee ik niet… Dat hadden we 10 jaar geleden eens moeten doen, zo met de grasmaaier omgaan, dan had hij ons er vanaf getrokken, hij was er altijd zo zuinig op en het is net alsof het hem nu niet interesseert…crossen met die maaier en dat maakt mij weer verdrietig. Maar wat er ook gebeurde het kwam bij mij allemaal emotioneel binnen, alles was beladen. Annemarie kwam nog even vlees ophalen en ja wat kun je ermee… nog efkes en dan zal het allemaal wel minder zijn…
S Avonds praatten Peter en ik nog samen over en ook over die laatste “normale”vrijdagavond in 2008, Peter werd heel verdrietig, ja en nu zijn we 10 jaar verder, maar… we zijn er nog….
En dan wordt het 19 april… een datum die we nooit meer vergeten, het was een zaterdag in 2008, mooi weer, ik zie Peter lopen op het erf, zijn blauwe overall aan en zijn oranje Janssen petje op, Peter pootte de spitskool plantjes en de piepers en ik ging naar het volleyen kijken, Peter wilde niet komen kijken maar omdat het de laatste wedstrijd van het seizoen, kwam hij misschien toch wel, het begon een beetje te regenen en tegen 19.00 uur zag ik dat Peter ook in de Ankerplaats was. Heel even spraken we met elkaar, hij was op de fiets, ik was lopend gegaan en ik vroeg of ik bij hem achterop kon als we naar huis gingen, nee dat kon niet want zijn band was een beetje lek… och ja ik zou wel thuis komen een keer. Ik ging weer de gymzaal in om naar dames 1 te kijken en ineens riep Johan mij… ik moest komen, maar ik ging niet. Annemarie zat naast mij en die voelde nattigheid, Marlies ga maar er is iets gebeurt, maar ik weet niet wat, dus ik ging naar het buffet en daar zat Peter op een stoel. Wil was erbij en hield zijn hand vast. Peter was niet goed geworden, en bijna gevallen, maar Robert en Johan hadden hem opgevangen. De ambulance was gebeld hoorde ik… de ambulance waarvoor…ik zag niets….. Wil sprak tegen mij en zei dat het ernstig was, maar wat… ja dat wist hij ook niet. Ik vroeg of er levensgevaar was, nee dat dachten ze niet, Peter keek mij met grote ogen aan, en snapte er niets van, hij kon niet praten en zijn arm en been niet bewegen…. Ja en toen zag ik dat zijn mond scheef hing…. Binnen een kwartier was de ambulance er, Wil en Annemarie besloten om mee te gaan naar het ziekenhuis en achter de ambulance te rijden, met Steef, Lonneke , Claudi, Robert en Johan en ik ging mee in de ambulance. Ik zei tegen Annemarie dat ze wel met 2 autos moesten komen want Peter en ik moesten ook mee terug….. Ja wist ik veel toen… Op de eerste hulp moesten wij wachten en toen kwam dr. Pop ons vertellen dat Peter een CVA had gehad, een wat???? Ja een herseninfarct, maar er werden al bloedverdunners toegediend en nu was het afwachten, hoe het herstel zou gaan. Ze zouden nog een trombolyse kunnen doen,ik stond met Steef, Lonneke en Claudi om het bed van Peter en we lieten het ons door dr Pop uitleggen. Claudi vroeg of er ook risicos waren, ja die waren er zeker, want door de trombolyse kon er een propje naar het hart schieten en was het afgelopen, en ook kon er een hersenbloeding optreden. Weer vroeg Claudi, want die was het nuchterste op dat moment van ons vieren, en wat als we het niet doen?? Nou zei dr. Pop dan moeten we gewoon wat langer revalideren. Oke zei Claudi dan doen we het niet en dan helpen wij onze pap er wel bovenop!!. We vroegen of we even overleg mochten hebben met Wil en die werd erbij geroepen en die vroeg aan dr. Pop. Wat zou U doen als Uw partner hier zou liggen. En toen zei dr Pop ik zou niets doen, de bloedverdunners doen hun werk en alles gaat nu alleen wat langzamer. En zo werd Peter naar de medium care gebracht en bleef ik de hele nacht bij hem , Lonneke en Annemarie bleven nog een poosje bij mij en toen was ik alleen met Peter…..
Donderdag 19 april 2018…… We hebben redelijk goed geslapen.
Ja hoe gaat deze dag, al gauw is er een appje van Lonneke, ik lees het voor aan Peter en dan moeten we allebei effe slikken… Lonneke kan er vandaag niet bij zijn… We ontbijten Peter doet zijn oefeningen en ik loop met de ziel onder de arm rond. Dan komt er een bestelbusje, we hebben toch niets besteld, ik loop naar buiten. Ik heb bloemen voor U, oh dat is mooi. Een grote doos met een prachtige bos tulpen en met een heel mooi kaartje. De tranen lopen over mijn wangen als ik het Peter voorlees en hij begint ook te huilen. Het is van Ron de taxichauffeur. Zo die raakt effe!!
De bakker brengt de vlaai die ik besteld heb want ondanks alles willen we het een feestelijk tintje geven en voor s avonds hebben we wat mensen uitgenodigd die heel veel in de revalidatie hebben gedaan en willen s avonds ook echt niet alleen zijn. En als om 19.00 uur de eerste gasten komen word ik rustig en allemaal weten ze niet zo goed hoe ze er mee om moeten gaan, vier je Peters 10 de verjaardag, herdenk je iets, een moment van bezinning, ja dat is het een MOMENT van bezinning, even samen verdrietig zijn en dan proosten op al het goede wat ons in die 10 jaar vooruit heeft geholpen, al het mooie wat het ons gebracht heeft, het voelt goed met de mensen die er zijn. Peter geniet ervan, want hij mag dit alles nog meemaken, hij zit in de kamer, maar na een poosje gaat hij ook rond, hij wil even bij Eric staan, ja die was er in 2008 ook bij, die was toen de bedrijfsverzorger, ja wat goed dat Eric er nu ook bij was, wat fijn dat Hein er was, Wil en Annemarie, onze grootste steunen, , Willemien en John, de pedicure en zwemmer, , Peter en Christel, al 40 jaar mijn liefste vriendin, , Piet en Maria , kwamen later in het traject maar o zo belangrijk, Jan en Tineke, veel in de beginfase erbij geweest, Wil en Marian, mijn nichtje en veel met Peter op pad geweest , Wim en Ann, iedere week komt Wim behandelen ,Ria en Wiel, onvermoeibaar en van grote betekenis door alles wat we meemaakten. Steef en Claudi, maar ook Lonneke die er helaas niet bij kon zijn van onschatbare waarde, net als Robert, Jaap en Johan. De kleinkinderen hadden we er bewust niet bij , daar vieren we over twee weken een ander feestje mee. Maar wat voelde het goed dat juist deze mensen er waren, en we hadden er misschien nog wel veel meer mensen bij kunnen vragen, maar zo vonden wij het goed . En in het begin werd er veel over het infarct gepraat en hoe het toen was en vooral hoe het nu gaat, we hebben samen zoveel bereikt, samen zijn we zover gekomen. Peter maakt met allemaal een praatje, nee hij is niet moe, hij wil vertellen, hij wil het beleven en vooral genieten. Ja en dan sluiten we net voor 24.00 uur de avond af en is het goed zo, we gaan voor de volgende 10 jaar.
Vrijdagmorgen werd Niene al op tijd gebracht, want Claudi moet helpen bij de koningsspelen. Ik ben een beetje brak en moe, maar dat is niets gek en als Niene om 14.30 uur weer wordt opgehaald ga ik ook even bij Peter op bed liggen, ja dat deed me goed en s avonds ging ik nog even naar het voetballen kijken van Pierke, Peter bleef thuis, want hij was ook een beetje moe… Maar toen ik om 19.30 uur weer terug kwam zat hij lekker buiten op de stoel, dar hadden we een gemakkelijke stoel neergezet en daar zat hij lekker te genieten. Hij vroeg gelijk naar het voetbal van Pierke, dat was heel leuk geweest en Pierke had een goal gemaakt, oh dan ging hij de volgende keer ook mee kijken!!
En zaterdagmorgen gingen we al op tijd op pad om naar Hoofddorp te gaan. Net na 11.30 uur waren we bij Lonneke en Jaap , en hadden we een heerlijke lunch buiten. Vrolijke Zoe zat er in haar mooi stoeltje bij en oh wat maakt die ons aan het lachen. Heel gezellig en na de lunch gingen we naar het hotel om te rusten en om 16.00 uur waren we weer bij Lonneke en gingen we naar het bloemencorso kijken in Hillegom, duurde lang, waren veel gaten in de optocht, maar we zaten gezellig te kletsen en ook met de mensen die naast ons stonden. Het was mooi maar niet indrukwekkend en na het corso gingen we bij Jaap, die met ZOe thuisgebleven was, barbecuen, een lekkere procureur op de bbq. Lekker buiten gezeten en op tijd terug naar het hotel waar we heerlijk geslapen hebben. En vanmorgen nog even bij Lonneke en Jaap langs, ook weer heel erg gezellig en tja toen we naar huis wilden gaan viel Peter, ik was naar het toilet en toen ik terugkwam lag hij in de kamer, zijn kruk was gevallen en toen hij die wilde oprapen was hij gevallen…. Het kostte even moeite om op te staan, maar uiteindelijk lukte het en konden we naar huis…
Ja een hele bijzondere week sluiten we af, 10 jaar na het infarct van Peter, Dank je wel de mensen die er donderdag waren, maar ook al die mensen die er nu niet waren en als altijd hebben gesteund in de vorm van een berichtje, lieve woorden, een bloemetje, een kaartje, want dat waren er heel veel de afgelopen tijd, DANK JE WEL, LIEVERDS !!!!



SOMS IS JE BLIJDSCHAP
DE OORZAAK VAN JE GLIMLACH
MAAR SOM KAN JE GLIMLACH
DE OORZAA K VAN JE BLIJDSCHAP ZIJN



Veel liefs Marlies