Dagen met een gouden randje...
Door: marlies
Blijf op de hoogte en volg Peter
17 Mei 2009 | Nederland, Grashoek
Dag lieve mensen
Ja dit is weer sneller als ik gedacht had, maar er is zoveel gebeurt dat ik het wel de hele wereld wil vertellen, dus nu effe tijd genomen om mijn verhaal te vertellen.
Dondardag moesten we voor de eerste keer naar het afasiecentrum in Blerick, was in hetzelfde gebouw alls waar mijn moeder heeft gewoond. Ik was er vanaf de crematie niet meer geweest en dat was nu toch wel een beetje emotioneel. Maar goed om 11.00 uur moesten we er zijn, en het voelde vanaf het eerste ogenblik als: Dit is thuiskomen, hier horen we bij. Wat een fijne mensen, er waren 6 andere revalidanten en de ene wat beter als Peter en de andere wat minder, maar het gaf het gevoel, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Na een half uur
werden er groepjes gemaakt en kregen ze taaltherapie. Het leren maken van zinnen, en alles wat met taal te maken heeft. Tot 12.00uur ben ik er gebleven en Lonneke heeft Peter om half 4 weer opgehaald. Hij was heel moe maar had het erg fijn gevonden.
Vrijdag is hij naar de fysio geweest, alleen met de taxi, we gokken het er maar op dat dit vergoed wordt en anders hebben we pech gehad, Toen hij na een uur weer thuiskwam was hij erg blij en geemotioneerd, het duurde even voor ik begreep wat hij had gedaan.
En ja hoor gelopen op blote voeten zonder stok, (Zou toch ook nooit meer kunnen), wel 20 meter, en dan lachte hij weer en dan liep hij door de keuken zo trots als een pauw, zonder stok, en wees hij naar zijn schoen, zonder zonder. De tranen rolde over zijn wangen en een grote lach erbij. Oh lieve mensen wat voelt dit verschrikkelijk goed!!!
s Avonds na het steken was ik hem kwijt, normaal ligt hij dan in zijn stoel voor de televisie, maar daar was hij niet. Daar zag ik zijn scootmobiel staan, voor het bijproduktenhok, zijn stok stond erlangs. Hij zal toch niet die steile trap opzijn??? Ik naar binen en roepen, heel zachtjes kwam er een jah.... Ik vroeg lukt het, Jah... Voor de mensen die het niet kennen er gaat dus een steile trap omhoog van ijzer, wel met een goede leuning en dan loop je boven over de roosters, boven de voeropslag. Ja zegt Peter, de eerste keer sinds een jaar... Nou als ik die trap opga wordt ik helemaal duizelig, zo eng vind ik dat, dus ben ik maar eerst de asperges in het water gaan zetten en na een poosje weer gaan kijken en toen kwam hij al weer netjes de trap af. Erg onder de indruk, dat hij daar bovenop was geweest.
Zaterdag kwam zijn verlaat verjaardagscadeautje. Samen met Wil en John naar de Princepeel. Hij zag er best wel tegenop, want ze vertrokken al om 9 uur en wisten niet hoe laat ze terug zouden zijn.
Princepeel wordt een hele grote golfbaan in samenwerking met Smits in Wilbertoort, die dan weer heel veel varkens en grond hebben. Peter kent het varkensbedrijf en was hier altijd met Wil over bezig, hoe ze daar een golfbaan gaan beginnen.
Tegen 3 uur waren ze weer terug, en Peter raakt er niet over uitgepraat.Hoe geweldig hij dit verjaardagscadeau wel vindt, het allermooiste wat hij ooit gekregen heeft. Besonders, besonders, geweldig, wunderbar!! Hij heeft zoveel gezien en vertelt er zo goed over, zoveel namen en dingen die hij nu weet te benoemen. Het lijkt wel of hij nu weer iemand is die iets kan vertellen over de varkenshouderij en dat hij als mens weer meetelt!!Dus weer een hele grote pluim voor Wil en John!!
IEDERE DAG WORDT JE AANGEREIKT
ALS EEN EEUWIGHEID OM GELUKKIG TE ZIJN
Veel liefs Marlies
Ja dit is weer sneller als ik gedacht had, maar er is zoveel gebeurt dat ik het wel de hele wereld wil vertellen, dus nu effe tijd genomen om mijn verhaal te vertellen.
Dondardag moesten we voor de eerste keer naar het afasiecentrum in Blerick, was in hetzelfde gebouw alls waar mijn moeder heeft gewoond. Ik was er vanaf de crematie niet meer geweest en dat was nu toch wel een beetje emotioneel. Maar goed om 11.00 uur moesten we er zijn, en het voelde vanaf het eerste ogenblik als: Dit is thuiskomen, hier horen we bij. Wat een fijne mensen, er waren 6 andere revalidanten en de ene wat beter als Peter en de andere wat minder, maar het gaf het gevoel, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Na een half uur
werden er groepjes gemaakt en kregen ze taaltherapie. Het leren maken van zinnen, en alles wat met taal te maken heeft. Tot 12.00uur ben ik er gebleven en Lonneke heeft Peter om half 4 weer opgehaald. Hij was heel moe maar had het erg fijn gevonden.
Vrijdag is hij naar de fysio geweest, alleen met de taxi, we gokken het er maar op dat dit vergoed wordt en anders hebben we pech gehad, Toen hij na een uur weer thuiskwam was hij erg blij en geemotioneerd, het duurde even voor ik begreep wat hij had gedaan.
En ja hoor gelopen op blote voeten zonder stok, (Zou toch ook nooit meer kunnen), wel 20 meter, en dan lachte hij weer en dan liep hij door de keuken zo trots als een pauw, zonder stok, en wees hij naar zijn schoen, zonder zonder. De tranen rolde over zijn wangen en een grote lach erbij. Oh lieve mensen wat voelt dit verschrikkelijk goed!!!
s Avonds na het steken was ik hem kwijt, normaal ligt hij dan in zijn stoel voor de televisie, maar daar was hij niet. Daar zag ik zijn scootmobiel staan, voor het bijproduktenhok, zijn stok stond erlangs. Hij zal toch niet die steile trap opzijn??? Ik naar binen en roepen, heel zachtjes kwam er een jah.... Ik vroeg lukt het, Jah... Voor de mensen die het niet kennen er gaat dus een steile trap omhoog van ijzer, wel met een goede leuning en dan loop je boven over de roosters, boven de voeropslag. Ja zegt Peter, de eerste keer sinds een jaar... Nou als ik die trap opga wordt ik helemaal duizelig, zo eng vind ik dat, dus ben ik maar eerst de asperges in het water gaan zetten en na een poosje weer gaan kijken en toen kwam hij al weer netjes de trap af. Erg onder de indruk, dat hij daar bovenop was geweest.
Zaterdag kwam zijn verlaat verjaardagscadeautje. Samen met Wil en John naar de Princepeel. Hij zag er best wel tegenop, want ze vertrokken al om 9 uur en wisten niet hoe laat ze terug zouden zijn.
Princepeel wordt een hele grote golfbaan in samenwerking met Smits in Wilbertoort, die dan weer heel veel varkens en grond hebben. Peter kent het varkensbedrijf en was hier altijd met Wil over bezig, hoe ze daar een golfbaan gaan beginnen.
Tegen 3 uur waren ze weer terug, en Peter raakt er niet over uitgepraat.Hoe geweldig hij dit verjaardagscadeau wel vindt, het allermooiste wat hij ooit gekregen heeft. Besonders, besonders, geweldig, wunderbar!! Hij heeft zoveel gezien en vertelt er zo goed over, zoveel namen en dingen die hij nu weet te benoemen. Het lijkt wel of hij nu weer iemand is die iets kan vertellen over de varkenshouderij en dat hij als mens weer meetelt!!Dus weer een hele grote pluim voor Wil en John!!
IEDERE DAG WORDT JE AANGEREIKT
ALS EEN EEUWIGHEID OM GELUKKIG TE ZIJN
Veel liefs Marlies
-
17 Mei 2009 - 14:12
Babette:
Zo dat klinkt super!!
Ben echt blij dat het nu zo goed gaat.
Hou vol.
Grt -
17 Mei 2009 - 20:16
Lucia:
Wonderen bestaan!!
De positiviteit straalt uit je verhaal!!
Groetjes
-
18 Mei 2009 - 10:36
Thea-jan:
Wat weer fijn voor jullie.
Wij zijn echt Blij voor jullie allemaal .
Echt goed voor jullie ga Zo door .Ook Wil en John .Bedanken voor de goede steun SUPER .
Ga door SUper .
Groetjes Thea. -
18 Mei 2009 - 10:46
Marie-louise:
Allereerst van harte gefeliciteerd met jullie trouwdag
Ga zo door, en de zon zal blijven schijnen
groetjes -
20 Mei 2009 - 11:56
Christel:
Peter en Marlies, een beetje verlaat, maar toch nog een gemeend van harte proficiat met jullie 30-jarig huwelijk. In voor-en tegespoed staat jullie liefde voor elkaar. En verder.......alleen maar fijn om te horen, dat nog steeds alles VOORUIT gaat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
