zomer

hallo lieve mensen

Ja het is zomer in Nederland, misschien iets te warm, maar toch. Alles ziet er anders uit als de zon schijnt....
Vorige week vrijdag ben ik met Peter meegeweest naar de fysiotherapie in Baarlo en telkens ben ik dan weer verrast wat hij daar kan!! Een uur is zo voorbij en de vooruitgang die hij daar heeft is nog steeds wonderlijk. Toen we thuis waren moest hij naar de wc, hij gaat nog steeds boven, waarom weet ik niet, maar dan denk ik dat is weer goeie therapie, trap op trap af. Ik roep dan vaak onder aan de trap of alles goed gaat, maar hij kwam alweer naar beneden en tot mijn grote verbazing, stapte hij door op de trap. Dit is dus gewoon net als wij dat doen en niet bijzetten zoals Peter dat al die tijd deed. Ik durfde niets te zeggen, bang dat hij zich zou verstappen, en toen hij beneden was stond ik met tranen in de ogen, Oh was zijn antwoord, al 2 weken doe ik dat zo. Is toch normaal?

Zaterdag was de begrafenis van Hai en voor ons allemaal erg emotioneel.En weer realiseerden we ons dat wij nog mogen hopen en strijden voor herstel. s Middags kwam Peter in een dip en hoefde het voor hem allemaal niet meer, hij had er geen zin meer in. Nee en hij ging dinsdag ook niet mee naar Eindhoven voor het intake gesprek bij de neuro feedback en hij wilde niet meer opstaan en alleen maar op bed liggen. Pongk... natuurlijk hebben we het er allemaal moeilijk mee en is het frustrerend dat hij zich niet helemaal kan uiten. En we moesten s avonds ook nog naar een 40 jarige bruiloft, nou hoe dubbel allemaal en hoe pak je het weer op. Goede raad was duur. Maar toch na het aspergessteken is Peter toch maar opgestaan en zijn we toch naar Jo en ger gegaan. Ik ging buiten een sigaret roken en toen ik terug kwam zat hij in gesprek met een oud klasgenoot van de mavo. Ze hadden elkaar al lang niet meer gezien. Hans was erg verbaast over wat Peter allemaal kon en vertelde. Ja want hij ging dinsdag naar eindhoven voor een nieuwe therapie...neuro....nog wat... Ik kei blij want dat betekent dat Peter het toch wel wil.

Dinsdag was dan eindelijk het intake gesprek voor de neuro feedback. Ik was poepie zenuwachtig, en erg nieuwsgierig. Ik had er natuurlijk een heleboel informatie over en veel over gelezen, maar toch Je weet niet wat je mag verwachten.
Het was op de 5de verdieping van de groene toren in Eindhoven, en we moesten even wachten op de gang, maar toen kwam Ger Loots, neuropssycholoog ons halen voor de intake.Het voelde goed en we hadden niet echt het idee dat we tegenover een Drs psycholoog zaten, meer een geitenwollensokken figuur.We moesten veel vertellen, en hij gaf uitleg over de therapie en wat de belasting voor Peter is . Hij kan geen garantie geven over verbeteringen, maar iedereen heeft wel verbetering, maar dat is weer moeilijk in getallen uit te drukken. Het enige jammere was dat er een wachtlijst is, zodat het een paar weken kan duren voor de echte therapie gaat starten. Het liefst was ik natuurlijk meteen begonnen, maar helaas. En dat heb ik met name in de afgelopen 14 maanden geleerd dat je heel veel geduld moet hebben en niets meteen gaat!!!
Na het gesprek gingen we lekker op een terrasje zitten en er kwam een heel vredig gevoel over ons. Het leek allemaal zo gewoon...

Woensdag een drukke dag voor mij en s avonds nog naar de avondwake van de moeder van Willemien, zij is 86 jaar geworden. Samen met Annemarie ging ik er naar toe, terwijl Peter en Wil gingen zwemmen. Na de wake hebben we ook even een terrasje gepikt en een heel fijn gesprek gehad. Met Peter had het ook heel goed gegaan bij het zwemmen.


WANNEER JE HET MOEILIJK KRIJGT
EN ALLES JE TEGEN ZIT
TOT HET LIJKT ALSOF JE HET GEEN MINUUT LANGER KUNT VOLHOUDEN
GEEF DAN VOORAL NIET OP
WANT DAT IS PRECIES DE PLAATS EN DE TIJD
DAT HET TIJ ZAL KEREN

Veel liefs Marlies