2019....

Hallo lieve mensen



2019…. 2019…. Bijna voorbij…..
Waar ik de laatste jaren op het einde van het jaar een jaarverslag deed en er altijd vooruitgang was geboekt en heel veel hoop voor een nieuw jaar SAMEN, is het deze keer een jaarafsluiting met hele gemengde gevoelens en zal er een jaar ALLEEN komen.
Het jaar begon nog heel mooi met een oud en nieuw viering in Kessel, ik ging er naar buiten even voor 24.00 uur en stond te kijken, me afvragend wat het nieuwe jaar ons brengen zou , zouden we over een jaar er nog SAMEN staan…. Tuurlijk we zouden er volop voor gaan !! Maar de ellende begon al weer gelijk met naar Maastricht gaan, negatieve uitslagen van de scans, nieuwe medicijnen die eerst wel aansloegen, weer hoop op positief herstel, maar Peter had veel pijn, tramadol met zijn bijwerkingen , wat later morfinepleisters, waardoor Peter in zijn geheel weer verder achteruit ging. In februari een hele positieve uitslag, de nieuwe kuur was goed aangeslagen… yes we hebben hoop en gaan ervoor, twee maanden niet naar Maastricht, oh wat waren we opgelucht, wel thuis de medicijnen slikken, maar ook die hadden nare bijwerkingen en vergde heel veel van mij. Precies op uur de medicijnen slikken en daar de tijden van eten op aanpassen, wat veel beperkingen gaf in het sociale leven, maar och we waren SAMEN en eens zouden die bijwerkingen toch ook wel ophouden. Peter ging steeds minder eten omdat hij bang was voor de diarree en het overgeven. Hij werd steeds zwakker en zwakker, hij had nog maar een doel 18 mei, dan waren we 40 jaar getrouwd en dat wilde hij halen…. dan een groot feest en wat Peter het allerbelangrijkste vond een foto van ons hele gezin, want die was er nog steeds niet met Niene en Zoe erbij…..In april moesten we weer naar Maastricht en dr. Jansen was gematigd tevreden en er moesten nieuwe scans gemaakt worden, tja doen we dit allemaal voor 18 mei of erna… Dr. Jansen was toch weer optimistisch en wilde ons 8 mei zien en als dan de uitslagen positief waren konden we 18 mei dubbel feest vieren. Maar helaas waren de uitslagen niet zo positief als we gehoopt hadden en werd er besloten om een nieuwe weg in te slaan, na het feest een dubbele immunokuur waar ze goede resultaten mee hadden geboekt. De BRAF kuren zouden dan stoppen, dus ook de bijwerkingen hiervan zouden dan niet meer zijn. De nieuwe kuren stonden gepland voor 20 en 21 mei, maar eerst gingen we feest vieren. Nieuwe kleren gekocht voor Peter en wat was hij er trots op, zijn mooie nieuwe pak met wit overhemd… en het werd 18 mei, na dagen van regen een prachtige dag met s morgens al een zon die uitbundig scheen… en het werd een prachtig feest, Peter bewonderde zichzelf om zijn mooie kleren, ja we gaan feest vieren en hij wilde met iedereen praten….nu denk ik … was het (on)bewust al afscheid nemen van iedereen…. En het werd een onvergetelijk feest.. Peter genoot, ik genoot intens van alles, oh wat was het goed en wat vonden Pierke, Joep, Sien, Mees, Niene en Zoe het geweldig. Ja wat genoten we SAMEN met iedereen van dit prachtige feest en wat waren er mooie fotos en later ook mooie filmpjes, SAMEN op de dansvloer op ROED ROED zien de ROEZE… , de vogeltjesdans en You never walk alone !!! Het voelde allemaal zo goed… We gaan ervoor op naar de GOUDEN bruiloft, waarom niet….. SUPER !!!
S Maandags moesten we op tijd naar Maastricht voor de kuur en s avonds zei Peter dat hij zich in tijden niet zo goed had gevoeld, hij had weer meer energie en hij geloofde erin. Dinsdags ook weer naar Maastricht voor de tweede kuur en ook die voelde goed en moesten we op 12 juni terugkomen. Peter werd weer positiever en we wat hadden goede hoop. Maar na een week werd het toch weer wat minder en hij bleef eigenlijk alleen maar in zijn stoel zitten, hij viel nog een keer en zijn eten werd weer minder, hij werd weer zwakker en zwakker, ik werd er moedeloos van… 8 juni daags voor Joeps eerste communie was ik heel erg verdrietig, we konden eigenlijk niks want we wilden energie sparen voor het communiefeest, maar na het avondeten zei Peter zullen we een stukje gaan rijden, hij voelde dat hij dat kon en ik hielp hem naar de auto en toen hij instapte zei hij, zullen we ergens een ijsje gaan eten… Nou ik kreeg vleugeltjes… SAMEN ergens een ijsje gaan eten… en hij kwam met dat voorstel… Achteraf een van de mooiste cadeautjes voor mij… en wat was het ijsje lekker !!! Zoiets iets kleins wat zoveel moois bracht en waar ik iedere minuut van kan herbeleven !! Joeps communie was ook heel mooi en Claudi had ervoor gezorgd dat we samen op de eerste rij zaten, Peter fijn in een goede stoel en we konden alles goed zien en wat was ik trots, trots op Joep en trots op Peter dat hij zo zat te genieten. Een prachtige dag, maar toen ik later de fotos terugzag, zag ik wel een hele zieke Peter en kan me nu ook wel voorstellen dat er mensen zijn geschrokken, maar toen zag ik het niet.
Op 12 juni moesten we weer naar Maastricht, poef en wat was ik zenuwachtig… zouden de bloeduitslagen goed zijn, waren de kuren aangeslagen… Zo verschrikkelijk spannend !!! Dr. Jansen haalde ons lachend naar binnen, zo dat was een goed teken en ja de kuren waren bijzonder goed aangeslagen, dr Jansen was een en al positiviteit. WAUW dat gaf de burger moed !! En vol goede moed gingen we naar huis. Zondags was het vaderdag en kregen we een prachtig fotoalbum met de fotos van de bruiloft. Ja een prachtige foto van het hele gezin… maar het leek wel of bij Peter ineens de knop omging… ja de foto was er en nu hoefde het voor hem niet meer… een rotweek volgde en wat er precies gebeurde in het lijf van Peter weet ik niet, maar ineens kon hij met zijn goede linkerarm niks meer, daar zat totaal geen kracht meer in, we sleepten ons door de dagen heen en vrijdags zag ik het totaal niet meer zitten, ik was helemaal op van het verzorgen, ik had overal pijn en ik was zo moe… ik sliep amper nog, moest er s nachts wel 5 x uit en overdag moest ik Peter echt bij alles helpen, lopen ging amper nog en ook moest ik hem net eten helpen. Nee dit ging zo echt niet langer. Met Wil en Annemarie nog het een en ander besproken en dat er een oplossing moest komen zodat ik ook weer wat rust zou krijgen. Vrijdagavond kregen we nog visite en toen die weg waren stelde ik voor dat we maar beneden zouden slapen. Maar dat wilde Peter niet, nee we moesten naar boven… pfffff ja het lukte, maar hoe we dan zaterdagmorgen naar beneden moesten komen… tja dat wist ik ook niet, maar dit was de laatste keer dat we naar boven waren gegaan, want in mijn ogen was het onverantwoord. Ik sliep de hele nacht niet, wel 10 x eruit voor Peter, hij had pijn, dan moest hij weer plassen, dan kermde hij weer van de pijn en ik was onderhand teneinde raad… en toen werd het zaterdagmorgen… 22 juni 7.58 uur ….. de laatste woorden van Peter… dit is niet goed… en er volgde een hele zware epileptische aanval…. De kinderen geappt, Robert was er vrij snel, Claudi kwam en we huilden samen, dit was echt niet goed… Heel erg akelig allemaal en met heel toeters en bellen werd Peter naar het ziekenhuis gebracht. Ik in de ambulance, Claudi en Annemarie er achter aan en Lonneke haalde Steef op en ook naar het ziekenhuis. Peter was nog steeds niet bij kennis en kwam op de intensive care, weer leven tussen hoop en vrees… Na 36 uur was hij redelijk bij en mocht hij naar de medium care en kreeg hij sondevoeding, en een dag later naar de afdeling, hij knapte langzaam weer op en weer hadden we goede hoop dat het toch weer allemaal goed zou komen. Door de sondevoeding zou hij weer sterker worden en inmiddels was er bericht dat hij in Grubbenvorst bij la Providence nog kon revalideren en als hij dan weer 10 passen zou kunnen lopen dan zou hij weer “gewoon” naar huis komen. Ja dat was op 16 juli het doel !!! Op vrijdag 12 juli had Peter nog een superdag in het ziekenhuis, samen met Pierke en Sien eten gegeven, en daarna in de rolstoel naar het restaurant, er werden grapjes gemaakt, Peter genoot en vol belangstelling keek hij rond. We genoten allemaal !!!
Op 16 juli werd hij overgebracht naar Grubbenvorst en hadden we een hele fijne intake, ja hier wilden ze er nog voor gaan, in tegenstelling tot het ziekenhuis, waar we een paar rotweken hadden gehad. Het was prachtig weer en er waren zoveel lieve medewerkers, ja hier in Grubbenvorst zou alles weer goed komen. Maar helaas….. Na 2 dagen kreeg Peter op donderdag 18 juli hele hoge koorts en die kregen ze niet onder controle en werd hij zo ziek…. Zo ziek.. en toen moest ik zo langzaam aan gaan inzien dat het glas, wat al die jaren half vol was gebleven , leeg begon te raken… Donderdagmorgen was ik er met Wil en Annemarie, maar Peter dronk en at niet meer, we kregen er niets meer in, s middags ging ik even naar huis en toen ik om 17.00 uur weer terugkwam, schrok ik heel erg, een heel onrustige Peter… Simone vond het beter dat ik de kinderen liet komen, ik belde Claudi en Lonneke, en even later ook Steef. Steef en Robert waren naar de Zwarte Cross. Of het door mijn stem kwam weet ik niet, maar Peter werd weer heel rustig. Claudi en Johan kwamen, en later ook Lonneke en die bleef bij mij slapen. Vrijdagmorgen gingen we al op tijd weer naar Grubbenvorst, Lonneke met kleine Zoe en ik. We hoopten dat Zoe Peter nog een positieve draai zou kunnen geven , maar helaas.
De hele dag kwam er bezoek, en het werd steeds minder met Peter.. ja hij zou ons gaan verlaten, ik zou weduwe worden op korte termijn.. wat een vreemde gewaarwording.. We zouden toch nooit gaan opgeven… we zouden toch SAMEN blijven …
Om 19.00 uur kwamen Claudi, Johan, Joep, Mees en Niene en dat was heel emotioneel, ze hadden het er allemaal zo moeilijk mee, hun geliefde opa zou nooit meer in zijn stoel zitten. Om 21.00 uur kwam Lonneke en zou ik met haar terug naar Grashoek gaan.. We hadden nog overleg met de verpleging of we moesten blijven en waken…nee dat mocht wel maar hoefde niet, ze zouden ons bellen als het nog verder zou aflopen en het kon nog wel enkele dagen duren. Met Steef en Robert was er steeds overleg en die zouden zaterdagmorgen terug komen. Lonneke en ik wilden naar huis gaan, maar toen werd Peter weer onrustig… we bleven nog een poosje, wat muziek gedraaid en toen leek het of hij vredig aan het slapen was en gingen Lonneke en ik naar huis…. Naar huis… we waren doodmoe, maar wilden we wel naar huis…. Annemarie appte dat ze niet weg waren gegaan en thuis waren en Lonneke en ik besloten om bij Wil en Annemarie nog een glas wijn te gaan drinken. Ik appte nog iedereen dat het glas nu toch wel leeg begon te raken en als mensen nog afscheid wilden nemen dat dat kon… Steef appte om 23.05 uur dat ze er nu toch wel een op pap gingen drinken en op dat tijdstip proosten Lonneke, Wil, Annemarie en ik op het leven, heel dubbel allemaal met het besef dat Peter ons ging verlaten…. En toen…. Toen ging mijn telefoon om 23.22 uur … Grubbenvorst… Ja en dan krijg je mededeling… Uw man is om 23.06 uur al overleden, heel rustig had hij zijn laatste adem uitgeblazen…. Nou ik kan eigenlijk niet vertellen wat er toen door mij heenging…. Verdriet, boosheid, ongeloof…. Ik kan het niet zeggen… Vanaf nu ben ik ALLEEN, is er geen SAMEN meer voor ons !!!! Met Lonneke, Claudi, Wil en Annemarie gingen we weer naar Grubbenvorst en Piet en Maria kwamen er ook naar toe. Peter lag er mooi en vredig bij, geen van pijn en strijd vertrokken gezicht meer, nee heel vredig en dat gaf mij rust… Het is goed zo !!! Mijn lieve grote kanjer, het is goed zo !!
Ja en dan volgen er dagen, dagen van grote saamhorigheid in ons gezin, intens verdriet bij de kleinkinderen, intens verdriet bij de meiden, intens verdriet bij de schoonzonen en met name Robert die het er verschrikkelijk moeilijk mee had !! Maar ondanks dat intense verdriet bij allemaal was het een top week !! Alles werd geregeld, speeches voorbereid, Peter weer thuis, thuis opgebaard in zijn mooie pak met wit overhemd, zo vredig, zo mooi, we konden de hele dag bij hem zitten, veel mensen kwamen afscheid nemen, een huis vol bloemen en dan op vrijdag 26 juli de uitvaart het werd 40 graden die dag, het was ontzettend warm, maar nog warmer was het in onze harten om zoveel moois. Zon prachtige dienst in de Ankerplaats, wat zou Peter ontzettend trots zijn geweest, alles hebben we SAMEN gedaan. De kleinkinderen de kist versierd, Steef en Claudi een prachtig bloemstuk van 63 rode rozen gemaakt, Steef, Lonneke , Claudi en ik dragen Peter de dienst binnen, WAUW dat gaf een super gevoel !!! Claudi speechte zo mooi namens de meiden, zo lief en warm over ons, Wil en Joost met hele dierbare speeches en tot slot onze kanjer Robert, WAUW wat een speech !!! En dan dragen Robert, Jaap, Wil en Joost Peter naar buiten, samen met de kleinkinderen, er staat een erehaag van mensen, zoveel, en dan speelt Johan Il Silensio op de trompet… WAUW< SUPER !!!! Ja en dan kun je ondanks het grote verdriet en het gemis dat komen gaat om Peter met een heel mooi gevoel verder. En kun je alleen maar trots zijn, trots op zon mooi gezin en vrienden met zoveel warmte !!!
Ja en dan gaat het leven verder, maar wat gaat het ondanks het gemis goed met mij, natuurlijk zijn er hele moeilijk momenten en is het verdriet intens omdat Peter dit moois niet meer mag meemaken, maar in de wetenschap dat hij niet anders gewild zou hebben dat wij weer genieten en dat hij van boven als een stralende ster op ons neerkijkt en glimlacht omdat we het zo goed SAMEN doen. Zijn urn staat op een mooie plek in de kamer, met altijd prachtige rode rozen erbij en als ik het moeilijk heb, leg ik mijn handen om de urn en dan voel ik nog zijn warmte en zie ik zijn stralende positieve lach en geeft hij mij de kracht om door te gaan en te genieten van al het moois !!
LIEVERD meer als 40 jaar waren we SAMEN en SAMEN met al die lieve mensen om mij heen maak ik er wat moois van . HET IS GOED ZO !!!



ZIJ DIE WIJ LIEFEBBEN EN VERLOREN
ZIJN NIET MEER WAAR ZIJ WAREN
MAAR ALTIJD WAAR WIJ ZIJN

Veel liefs Marlies


En voor iedereen een gezond en mooi liefdevol 2020 !!!