19 april ..... 7 jaar ....
Door: .
Blijf op de hoogte en volg Peter
19 April 2015 | Nederland, Grashoek
Hallo lieve mensen,
Ja de titel moge duidelijk zijn!!! Het is vandaag alweer 7 jaar geleden, 19 april 2008 de grote ommekeer in ons leven, de dag dat Peter getroffen werd door een herseninfarct en alles anders voor ons werd.
We vieren deze dag een beetje, we zijn onrzettend blij dat we een tweede kans kregen en om alles wat we tot nu al bereikt hebben. Want oh het zag er allemaal niet zo best uit 7 jaar geleden, als we de artsen moesten geloven was er niet zoveel meer te bereiken en zou Peter waarschijnlijk zijn verdere leven in een rolstoel moeten zitten en wellicht naar een verpleeghuis!! Maar door dit sombere vooruitzicht zetten wij met ons allen de schouders eronder en grepen we iedere nieuwe mogelijkheid aan om steeds een stapje vooruit te gaan!! En hoe goed voelt dit na 7 jaar want wat hebben we veel vooruitgang geboekt. Ongelooflijk!!En zelfs tot op de dag van vandaag is er vooruitgang. Het praten wat zoveel beter is geworden, gisteravond op het feest van Joost, sprak Sonja, Pauls vriendin er nog over, en zei, wat is hij veel vooruigegaan, ik kan er gewoon een gesprek mee voeren, het lopen, de bewegingen in de arm, zijn alertheid, ja alles gaat nog steeds vooruit!!SUPER!!
Natuurlijk waren er ook teleurstellingen, men vertelde ons dat de eerste 6 weken de meeste vooruitgang geboekt wordt, maar oef dat viel tegen want na 6 weken kon Peter nog bijna niets, knak, dan zal het ook wel niet veel meer worden, maar we gaan door!! Vervolgens na 3 maanden , knak weer teleurstelling, want veel doelstellingen waren niet gehaald, ontslag uit de revalidatiekliniek met de mededeling Wilt U Uw man wel thuis?? Ja natuurlijk, Peter komt naar huis!! Maar mevrouw kunt U dat wel aan?? Natuurlijk kunnen WIJ dat aan en wij gaan knokken dat we alle doelstellingen gaan halen, maar wel in ons eigen tempo en met de middelen die tot ons komen, SAMEN met ons gezin, SAMEN met heel veel lieve mensen om ons heen gaan wij dit bereiken. Na een half jaar, medio oktober, lees ik het boek van Jill Bolt Tayler,een amerikaanse neurologe die zelf een hersenbloeding heeft gehad, en komt de ommekeer in mijn denken, denken in een veel langere termijn en iedere vooruitgang, hoe klein ook, te vieren als een gouden medaille. En dan wordt het leven een groot feest, want er is iedere week vooruitgang!! Er zijn zoveel bijzondere gebeurtenissen die we kunnen en mogen vieren!!
Op 4 september 2009 trouwen Steef en Robert, en zoals beloofd bracht Peter Steef naar het altaar, muisjesstil in de kerk, want het ging langzaam en de muziek was al afgelopen, maar hoe emotioneel en bijzonder, wie had dat verwacht, SUPER!!
Na 3 jaar geeft Peter aan dat hij weer wil autorijden, oef, gaan we dat proberen, is dit niet een te grote uitdaging, maar niet geschoten altijd mis , dus we gaan ervoor. Peter geniet van zijn rijlessen, de vrijheid om weer te mogen rijden, het geeft hem een boost energie, de domper is groot als het de eerste keer bij het CBR niet lukt om het rijbewijs terug te krijjgen, maar dan eindelijk op 9 juni 2011, hebben we een super overwinning, een echte gouden medaille Peter krijgt zijn rijbewijs terug!! Deze euforie is met geen pen te beschrijven, wat een emotie en wat een overwinning, en hoe goed dat hij rijdt, overal naar toe,op een dag op en neer naar Lonneke en Jaap in Haarlem om hun nieuwe keuken te bewonderen, het maakt hem niet uit!! SUPER!! Ja dit was iets wat de artsen helemaal voor onmogelijk hielden, niemand gaf er een cent voor, en het geld dat we kwijt waren voor de rijlessen was toch zonde..... Nee hoor, Peter genoot ervan en ik dacht, och andere gaan een uur karten... mijn man gaat een uur autorijden...
Maar een groot feest is het ook als we opa en oma worden, Pierke op 19 mei 2011 was de eerste, en Peter maakte zich zorgen of hij wel wat met dit babietje kon doen, maar overal zijn oplossingen voor, liggend op bed kon Peter hem een flesje geven, en ook makkelijker mee spelen, dan doen we dat toch zo!! Joep werd geboren op 6 auguistus 2011, en op 25 maart 2013 wordt ons kleine meisje Sien geboren, 2 weken later, op 11 april gevold door Mees. En dan hebben we een heerlijk kwartet bij elkaar. Ze voelen het alle vier feilloos aan hoe ze met Peter om moeten gaan, klimmen bij hem op schoot en snappen alle vier dat ze dan aan Peters linkerkant moeten gaan staan, en hij ze met de linkerarm op schoot tilt. Hoe Joep en Mees helemaal gek zijn op tractors en Peter iedere keer uitdagen met tractorboekjes om te lezen en te praten, Pierke die zoveel logepedie doet, hij doet zo graag letter spelletjes, woordjes maken, tellen, spelenderwijs met letters bezig zijn, het is een groot feest om ze zo bezig te zien. Pierke vraagt dan opa welke letter is dit en wat staat hier, Opa hier staat Pierke en nu moet jij opa schrijven, en hopsakee dan doet Peter dat.!! PRACHTIG SUPER!!
Vrijdagmorgen kwam Steef met Pierke en Sien op de fiets, het was prachtig weer. Sien komt glunderend binnen, pakt een schepje uit het keukentje en zegt Opa komme, Opa zitte. Peter moest in zijn stoel gaan zitten, Sientje kwebbelt net zo lang totdat Peter gaat zitten, vervolgens wordt de emmer met macaronie bij de stoel gezet en begint Sien aan de macaroni therapie, schepje voor schepje de macaroni over Peters hand laten glijden totdat de emmer vol is. Inmiddels kwam ook Claudi met Joep en Mees, en Meesje zal Sien wel eens gaan helpen, want het duurt toch wel lang voordat de emmer vol is.... maar eh... Mees vindt het wel heel gezellig als de macaronie door de kamer vliegt!!! Dan gaan we naar buiten, kom maar opa zegt Sien, we gaan naar de tractors....
Ja want inmiddels hebben we 3 kleine tractortjes in de loods staan, Joep wil graag bij opa op de grasmaaier, ja dat mag, Peter start de grasmaaier en Joep zit bij hem op schoot, een rondje over het erf, maar Mees staat te roepen, hij wil bij opa op schoot. Dan gaat Joep op de rode tractor, Pierke op de groene en Sien op de kleine groene en Mees zit bij Peter op de grasmaaier en dan worden er rondjes over het erf gereden, ja lieve mensen, dit is een GROOT feest, Peter met een grote lach op zijn gezecht, Meesje die die ondeugd en het plezier van oor tot oor uitstraalt bij hem op schoot, en daar achteraan Pierke, Joep en Sien. Wat een overheerlijk stel!!! Na een poosje gaan we naar binnen, inmiddels is Annemarie ook gekomen en gaan we koffie drinken, het duurt even voordat Peter komt, waar is opa nou, vraagt Sien, ja die komt zo, en dan wil Sien weer naar buiten en ziet ze opa lopen, opa opa en ze rent naar hem toe, pakt zijn rechterbeen vast en knuffelt hem, en dan pakt ze zijn rechterhand en staat er zo lief bij te kijken, kom maar opa, kom maar.... ik sta het op een afstandje te bekijken, een dikke brok in mijn keel, en zelfs nu ik het schrijf , schiet ik helemaal vol. Wat een bijzonder tafereel, wat een GELUK, WAT EEN FEEST!!!
HET LEVEN
IS EEN OPEENVOLGING VAN MOMENTEN
JE SLAAGT PAS
ALS JE VAN ELK MOMENT KUNT GENIETEN
Veel liefs Marlies
Ja de titel moge duidelijk zijn!!! Het is vandaag alweer 7 jaar geleden, 19 april 2008 de grote ommekeer in ons leven, de dag dat Peter getroffen werd door een herseninfarct en alles anders voor ons werd.
We vieren deze dag een beetje, we zijn onrzettend blij dat we een tweede kans kregen en om alles wat we tot nu al bereikt hebben. Want oh het zag er allemaal niet zo best uit 7 jaar geleden, als we de artsen moesten geloven was er niet zoveel meer te bereiken en zou Peter waarschijnlijk zijn verdere leven in een rolstoel moeten zitten en wellicht naar een verpleeghuis!! Maar door dit sombere vooruitzicht zetten wij met ons allen de schouders eronder en grepen we iedere nieuwe mogelijkheid aan om steeds een stapje vooruit te gaan!! En hoe goed voelt dit na 7 jaar want wat hebben we veel vooruitgang geboekt. Ongelooflijk!!En zelfs tot op de dag van vandaag is er vooruitgang. Het praten wat zoveel beter is geworden, gisteravond op het feest van Joost, sprak Sonja, Pauls vriendin er nog over, en zei, wat is hij veel vooruigegaan, ik kan er gewoon een gesprek mee voeren, het lopen, de bewegingen in de arm, zijn alertheid, ja alles gaat nog steeds vooruit!!SUPER!!
Natuurlijk waren er ook teleurstellingen, men vertelde ons dat de eerste 6 weken de meeste vooruitgang geboekt wordt, maar oef dat viel tegen want na 6 weken kon Peter nog bijna niets, knak, dan zal het ook wel niet veel meer worden, maar we gaan door!! Vervolgens na 3 maanden , knak weer teleurstelling, want veel doelstellingen waren niet gehaald, ontslag uit de revalidatiekliniek met de mededeling Wilt U Uw man wel thuis?? Ja natuurlijk, Peter komt naar huis!! Maar mevrouw kunt U dat wel aan?? Natuurlijk kunnen WIJ dat aan en wij gaan knokken dat we alle doelstellingen gaan halen, maar wel in ons eigen tempo en met de middelen die tot ons komen, SAMEN met ons gezin, SAMEN met heel veel lieve mensen om ons heen gaan wij dit bereiken. Na een half jaar, medio oktober, lees ik het boek van Jill Bolt Tayler,een amerikaanse neurologe die zelf een hersenbloeding heeft gehad, en komt de ommekeer in mijn denken, denken in een veel langere termijn en iedere vooruitgang, hoe klein ook, te vieren als een gouden medaille. En dan wordt het leven een groot feest, want er is iedere week vooruitgang!! Er zijn zoveel bijzondere gebeurtenissen die we kunnen en mogen vieren!!
Op 4 september 2009 trouwen Steef en Robert, en zoals beloofd bracht Peter Steef naar het altaar, muisjesstil in de kerk, want het ging langzaam en de muziek was al afgelopen, maar hoe emotioneel en bijzonder, wie had dat verwacht, SUPER!!
Na 3 jaar geeft Peter aan dat hij weer wil autorijden, oef, gaan we dat proberen, is dit niet een te grote uitdaging, maar niet geschoten altijd mis , dus we gaan ervoor. Peter geniet van zijn rijlessen, de vrijheid om weer te mogen rijden, het geeft hem een boost energie, de domper is groot als het de eerste keer bij het CBR niet lukt om het rijbewijs terug te krijjgen, maar dan eindelijk op 9 juni 2011, hebben we een super overwinning, een echte gouden medaille Peter krijgt zijn rijbewijs terug!! Deze euforie is met geen pen te beschrijven, wat een emotie en wat een overwinning, en hoe goed dat hij rijdt, overal naar toe,op een dag op en neer naar Lonneke en Jaap in Haarlem om hun nieuwe keuken te bewonderen, het maakt hem niet uit!! SUPER!! Ja dit was iets wat de artsen helemaal voor onmogelijk hielden, niemand gaf er een cent voor, en het geld dat we kwijt waren voor de rijlessen was toch zonde..... Nee hoor, Peter genoot ervan en ik dacht, och andere gaan een uur karten... mijn man gaat een uur autorijden...
Maar een groot feest is het ook als we opa en oma worden, Pierke op 19 mei 2011 was de eerste, en Peter maakte zich zorgen of hij wel wat met dit babietje kon doen, maar overal zijn oplossingen voor, liggend op bed kon Peter hem een flesje geven, en ook makkelijker mee spelen, dan doen we dat toch zo!! Joep werd geboren op 6 auguistus 2011, en op 25 maart 2013 wordt ons kleine meisje Sien geboren, 2 weken later, op 11 april gevold door Mees. En dan hebben we een heerlijk kwartet bij elkaar. Ze voelen het alle vier feilloos aan hoe ze met Peter om moeten gaan, klimmen bij hem op schoot en snappen alle vier dat ze dan aan Peters linkerkant moeten gaan staan, en hij ze met de linkerarm op schoot tilt. Hoe Joep en Mees helemaal gek zijn op tractors en Peter iedere keer uitdagen met tractorboekjes om te lezen en te praten, Pierke die zoveel logepedie doet, hij doet zo graag letter spelletjes, woordjes maken, tellen, spelenderwijs met letters bezig zijn, het is een groot feest om ze zo bezig te zien. Pierke vraagt dan opa welke letter is dit en wat staat hier, Opa hier staat Pierke en nu moet jij opa schrijven, en hopsakee dan doet Peter dat.!! PRACHTIG SUPER!!
Vrijdagmorgen kwam Steef met Pierke en Sien op de fiets, het was prachtig weer. Sien komt glunderend binnen, pakt een schepje uit het keukentje en zegt Opa komme, Opa zitte. Peter moest in zijn stoel gaan zitten, Sientje kwebbelt net zo lang totdat Peter gaat zitten, vervolgens wordt de emmer met macaronie bij de stoel gezet en begint Sien aan de macaroni therapie, schepje voor schepje de macaroni over Peters hand laten glijden totdat de emmer vol is. Inmiddels kwam ook Claudi met Joep en Mees, en Meesje zal Sien wel eens gaan helpen, want het duurt toch wel lang voordat de emmer vol is.... maar eh... Mees vindt het wel heel gezellig als de macaronie door de kamer vliegt!!! Dan gaan we naar buiten, kom maar opa zegt Sien, we gaan naar de tractors....
Ja want inmiddels hebben we 3 kleine tractortjes in de loods staan, Joep wil graag bij opa op de grasmaaier, ja dat mag, Peter start de grasmaaier en Joep zit bij hem op schoot, een rondje over het erf, maar Mees staat te roepen, hij wil bij opa op schoot. Dan gaat Joep op de rode tractor, Pierke op de groene en Sien op de kleine groene en Mees zit bij Peter op de grasmaaier en dan worden er rondjes over het erf gereden, ja lieve mensen, dit is een GROOT feest, Peter met een grote lach op zijn gezecht, Meesje die die ondeugd en het plezier van oor tot oor uitstraalt bij hem op schoot, en daar achteraan Pierke, Joep en Sien. Wat een overheerlijk stel!!! Na een poosje gaan we naar binnen, inmiddels is Annemarie ook gekomen en gaan we koffie drinken, het duurt even voordat Peter komt, waar is opa nou, vraagt Sien, ja die komt zo, en dan wil Sien weer naar buiten en ziet ze opa lopen, opa opa en ze rent naar hem toe, pakt zijn rechterbeen vast en knuffelt hem, en dan pakt ze zijn rechterhand en staat er zo lief bij te kijken, kom maar opa, kom maar.... ik sta het op een afstandje te bekijken, een dikke brok in mijn keel, en zelfs nu ik het schrijf , schiet ik helemaal vol. Wat een bijzonder tafereel, wat een GELUK, WAT EEN FEEST!!!
HET LEVEN
IS EEN OPEENVOLGING VAN MOMENTEN
JE SLAAGT PAS
ALS JE VAN ELK MOMENT KUNT GENIETEN
Veel liefs Marlies
-
19 April 2015 - 17:22
Loes:
Hallo allemaal, ja hier schiet ik dus ook vol van,wat een mooi verhaal en wat lijkt het kortgeleden dat het allemaal gebeurde met Peter,ik werd zestig ,ja ja nu al 67,maar we zijn er nog ,
en wat een vooruitgang hebben jullie geboekt echt helemaal geweldig een opsteker voor iedereen,ga zo door en tot heel gauw groetjes aan allemaal Loes en Marius -
19 April 2015 - 18:02
Hein Oet Wieërt:
Ha Marlies, wil je even rekening houden met mensen die emotioneel reageren want ik kon echt mijn ogen niet meer droog houden en dat duurde ook even voor ik weer naar het toetsenbord kon om te reageren. het si zo bijzonder en ook zo bijzonder emotioneel en inderdaad is elke vooruitgang een stap vooruit en dat kan zo iets groots zijn in het hoofd. Zo is het hier tenminste maar ook het kunnen blijven lachen als dingen niet gaan en het verkeerd gaat en het anders uitpakt dan je verwacht. Dat kan ik vaak niet uitleggen aan een ander waarom ik dan moet lachen. Je leert van de zaken die niet lukken ook heel veel omdat je dan als het voor je van groot belang is je dan een andere manier moet verzinnen en als dat dan lukt dan ben ik de koning te rijk. Dat zullen jullie ook wel hebben. Jullie 2 zijn voor mij een enorme inspiratiebron ondanks dat ik lichamelijk minder beperkingen heb wat jullie gedaan en vooral bereikt hebben ondanks de sombere vooruitzichten in het begin is een GROOT COMPLIMENT waard. Ook dat jullie de geleerden een poepje laten ruiken doet goed. Nee, de praktijk is nog altijd anders dan de theorie en niet alles gaat volgens het boekje heren en dames geleerde. Wanneer wordt dat nu eens eindelijk begrepen. Vier het tweede leven van Peter maar goed
Ik wens jullie een fijne week weer -
19 April 2015 - 18:54
Ria En Wiel:
Go Peter en Marlies, wat als je terug kijkt er veel gebeurd is inderdaad het infarct, maar wat een geluk dat jullie samen 4 kleinkinderen hebben en o zo van genieten. Dat is waar jullie samen dit allemaal voor doen Maar samen is dit wel iets wat ze je niet afnemen. Geniet en wie weet wat voor wonderen er nog kunnen gebeuren. En de momenten van genieten zijn er steeds opnieuw.
Geniet ervan. -
19 April 2015 - 22:47
Dorssers Jan / Thea:
Wat gaat de tijd ,een groot Compliment voor jullie allemaal als Familie super,Petje Af.
Marlies ga maar door met je boek,wat is fijn.
Tot de volgende week,en heel veel groetjes ,uit Reuver. -
19 April 2015 - 23:04
Ans Lehane:
Nou, nou als je dat allemaal zo op een rijtje zet is er zoveel vooruitgang. SAMEN zijn jullie een geweldig team. De kleinkinderen zijn de beste therapeuten!
Heb ook even gekeken waar Lonneke en Jaap gaan trouwen, dat ziet er prachtig uit.
Ook deze keer zal Peter de bruid aan de bruidegom af kunnen leveren, dat hadden jullie 7 jaar geleden ook niet verwacht.
Ga zo door.
Liefs aan allen
Ans -
20 April 2015 - 10:21
Truus Verhoijsen:
alweer 7 jaar gelden. Jullie hebben samen heel veel bereikt super. Wat een doorzettingsvermogen.
Ik ga het boek wat je noemde in jouw verhaal een keer lezen.
Groetjes
uit beringe -
20 April 2015 - 19:18
Christel:
Dit is een leven ná het CVA in een notendop. Maar wel super om er zo op terug te kunnen kijken. En een opsteker voor alle mensen, die even in de put zitten. -
20 April 2015 - 19:40
Jennie:
Diepe buiging, groot respect. Het was fijn elkaar weer eens te zien donderdag. Groetjes ! -
20 April 2015 - 20:46
Marlies:
Hallo Peter en Marlies,
Kwam ik jou, Peter, zo maar onverwacht in het zkh tegen.
Zittend aan een tafeltje bij het restaurant, wachtend op Marlies die ijsjes ging halen.
Want ja, het was heerlijk weer, en dan smaakt een ijsje natuurlijk HEERLIJK.
En als je nu terug kijkt op de afgelopen 7 jaar, toen zag het er in dat zelfde zkh.
heel anders uit!!!!!!!!
Maar jullie zijn samen met heel veel lieve mensen om jullie heen,
ongelofelijk ver gekomen. Chapeau!!!!!!
Mij doet het dan ook heel veel, om te zien hoe ver mensen in zulke situatie,
met doorzettingsvermogen, liefde en geduld kunnen komen.
Ik wens jullie dan ook nog heel veel mooie en goede jaren d'r bij.
Liefs van Bert en Marlies -
25 April 2015 - 21:30
Niek Van Hoof-Verhagen:
Het is elke keer weer een feestje om te lezen wat jullie nu weer beleefd hebben. Al zijn het soms de gewone dagelijkse dingetjes, dan nog zijn ze bijzonder omdat er zoveel liefde doorheen klinkt.
Groet,
Niek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
