VOORJAAR ......

Hallo lieve mensen,



Zondagmiddag appten we met Claudi over het samen eten, maar dat ging niet lukken, ik vroeg aan Peter wat hij graag wilde eten dan… ja asperges.. Maar die hadden we niet in huis. Oh zei Peter maar dan rijden we toch naar Beringe en dan halen we asperges. Natuurlijk deden we dat en het maakt me dan blij dat Peter met een initiatief komt. Nadat we de asperges gehaald hadden reden we nog een stukje binnendoor om naar de akkers te kijken, ja het ligt er al allemaal mooi bij. Thuisgekomen ging Peter een poosje buiten zitten en ik maakte het eten klaar en tijdens het eten zei hij wel 10 keer Oh wat is het toch lekker, wat geniet ik van dit eten. SUPER !!!
Maandagmorgen was Steef er al op tijd voor de boekhouding en even later appte Claudi dat ze de cadeautjes had voor Mees verjaardag en die even kwam brengen. Heel gezellig met Niene en die wilde graag de knikkerbaan samen met Opa maken… eventjes dan want opa moest naar de kapper. Ik durfde Peter nog niet goed alleen te laten gaan, oh zei Claudi dan breng ik pap wel even naar Anke en dan kun jij hem over een half uur weer ophalen. Ja dat kwam goed uit, kon ik snel nog het een en ander doen en om 11.00 uur haalde ik Peter weer op bij Anke.
Na het eten allebei even gerust en om naar de fysio in Panningen. Het ging heel goed op de legg press en ook aan het wandrek. Natuurlijk moest er ook over de afgelopen twee weken verteld worden en wat emoties doen… Na de fysio nog even een paar boodschappen gedaan, Peter bleef in de auto wachten en er viel een fikse bui, beetje onweer erbij, maar geen last van gehad. Terug naar huis en toen was Peters zusje er… die hielp even mee de boodschappen naar binnen dragen, even gekletst en het avondeten klaar gemaakt en s avonds deden we niet zo heel veel meer. Tijdens het douchen zag ik twee kleine bultjes onder Peters linker oksel… tja .. bultjes of huiduitslag… bijwerking van de medicijnen is huiduitslag… dus woensdag maar even melden bij dr. Jansen.
Dinsdag hadden we een lekker rustig dagje, geen vlees geen kinderen, nee lekker helemaal niks. S Avonds kwam Wim om Peter te masseren en net van te voren gaf Peter aan dat hij eigenlijk wel weer op de hometrainer wilde, maar dat durfde ik niet aan met mijn armen, ik moet hem dan best wel helpen en kracht zetten om hem erop te helpen, dus dan moest hij wachten totdat Wim er was, maar nee dan deden we dat de volgende week wel weer. Nog fijn gepraat met Wim en de oefeningen gingen allemaal heel goed. Nog met Ron de taxi geappt en die zou ons woensdagmorgen naar Maastricht rijden. Christel appte nog dat zij ook naar Maastricht moesten met moeder en wellicht konden we samen iets drinken in Maastricht. Tja toch wel een beetje zenuwachtig voor wat er komen zou… het gaat eigenlijk heel erg goed, Peters alertheid, hij ziet er goed uit, wel veel afgevallen, maar dat komt ook door het minder eten en vooral minder snoepen. De nieuwe medicijnen vanaf januari geven een strak schema, wanneer je wel of niet mag eten, ontbijt dan 2 uur niks eten, medicijnen, dan een uur niks eten, ja en dan eten we warm, dan doet Peter zijn middagdutje… kop koffie, wat fruit nog iets drinken en om 18.00 uur weer de avondboterham.. dan nog een keer een kop koffie .. maar vanaf 20.30 uur mag hij weer 2 uur niet eten, want om 22.30 uur de medicijnen, ja en dan weer een uur niets… maar dan gaan we al weer naar bed.
Woensdagmorgen een beetje eerder op, want de taxi hadden we om 9.15 uur geregeld. Ron was er op tijd en de rit verliep voorspoedig naar Maastricht…. Beetje onwennig.. 8 weken niet naar Maastricht geweest… Tjonge wat was het druk in de ontmoetingsruimte, geen enkel zitje vrij, dus gingen we maar even op een bankje naast een meneer zitten en wachten totdat we geroepen werden voor het bloedprikken. De meneer begon een praatje en al snel werden we geroepen voor bloed te prikken. De meneer moest na ons bloedprikken en ging daarna naar huis. Ah nu hadden we een hoekje voor ons zelf. Peter de medicijnen gegeven en toen fluisterde Peter daar, daar zit John uit Helden dorp…. Ik zag hem niet direct, maar Peter bleef kijken naar hem en ineens was er herkenning en kwam John naar ons toe, hij was vroeger, heel vroeger onze relatiemanager bij de Rabobank, ik denk dat we hem al zon 15 jaar niet meer gezien hadden. Hij kwam bij ons staan en er volgde een fijn gesprek, zijn vrouw, zelf oncoloog in Maastricht, was onder behandeling, ja dat hadden we een tijdje terug wel gehoord, en gelukkig ging het nu de goede kant op. DR Jansen liep door de ontmoetingsruimte en kon zijn patient niet vonden, hij kwam naar ons en toe, ja dan waren wij aan de beurt, hij zag John staan en raakte even aan de praat, John wees waar zijn vrouw zat, die was in gesprek met iemand, och zei dr. Jansen daar zit ook mijn patient… dus moesten wij nog even wachten. We namen afscheid van John en gingen alvast naar de wachtkamer van dr. Jansen. We hoefden niet heel lang te wachten voordat we aan de beurt waren. Dr. Jansen Vroeg hoe het ging, ja wu8nderbar zei Peter, alleen mijn benen willen nog niet zo goed. Ja het lopen is nog steeds minnetjes, maar dat heeft niets met de nieuwe kuren te maken. Dat is al vanaf december 2016… en we hopen nog steeds dat dat zal verbeteren, is ook al verbeterd… maar ja. Ik vertelde van de bultjes onder de linker oksel, ja die wilde Jansen wel even zien, eentje was met zekerheid niets, en de andere waarschijnlijk ook niets, maar dat zou een scan moeten uitwijzen… Peter begon over 18 mei, dan hebben we feest, dan zijn we 40 jaar getrouwd…. De bloedwaardes waren op een na allemaal binnen en die waren oke, dus een scan maken na 18 mei… Een bliebje ging en de laatste bloedwaarde kwam binnen, verdorie, die was een beetje gestegen, hoeft niets te beteken, maar nu wilde Jansen toch graag over 3 weken een scan maken. Hij vroeg wat Peter woog, want dat moest hij invullen voor de contrastvloeistof bij de scan.. Nou dat wist ik ook niet precies, want thuis wegen is een heel gedoe… Nou dan hier maar even op de weegschaal…. Slanke jongeman !!! De eerste keer december 2016 in Maastricht woog hij met kleren en alles aan 103 kilo, anderhalf jaar later 90 kilo en nu 83 kilo…. Even over gepraat en nee daar hoefden we ons geen zorgen om te maken, het eten smaakt hem goed, maar inderdaad bijna geen tussendoortjes, geen alcohol, eerst iedere avond 1 of 2 borreltjes…. Nee dit was allemaal goed verklaarbaar en best wel positief. Verder ook alles heel positief, maar toch wel een scan over 3 weken en dan 8 mei terug komen voor de uitslag, och zei dr Jansen en dan een goede uitslag en dan dubbel feest…. Nou laten we dat dan maar hopen en anders vieren we het toch !!! Want laten we eerlijk zijn 40 jaar getrouwd ….. dat is toch een hele prestatie !!!
Met een verwijzing voor de scans melden we ons bij Anouk en daarna met de recepten naar de apotheek. Nummertje getrokken , het was er druk dus at zou wel een poosje duren…. Er stonden zeker 40 mensen te wachten… We hadden nummertje W 224 en toen keek ik op het grote bord, allemaal Y nummers en eentje was nummer W 223… zouden wij dan al zo aan de beurt zijn…. En ja hoor nog geen 2 minuten later werd ons nummer afgeroepen… Ja zei de baliemedewerkster als je oncologie intoetste dan had je voorrang, vier van de acht balies waren voor oncologie, zodat deze mensen die vaak al uren in het ziekenhuis waren hier niet zo lang hoefden te wachten. Zo weer wat geleerd en pakweg 10 minuten later waren we klaar, even een broodje halen en dan naar Ron die in de taxi zat te wachten. Hij appte dat we ook nog wel een kop koffie mochten drinken… Christel appte dat zij inmiddels ook gearriveerd waren en even naar het restaurant kwamen. Even fijn samen kunnen praten, ja de omstandigheden waren verdrietig, maar toch fijn dat we ons hier even konden treffen. Na een kwartiertje gingen wij naar de taxi en Christel ging met Peter en haar moeder naar de scanafdeling.
En zo waren wij net na 14.00 uur weer thuis, eigenlijk helemaal niet zo moe, de morgen was omgevlogen, Peter ging in zijn stoel rusten en ik ruimde van alles op . Ik keek eens wat de varkensprijzen hadden gedaan en die waren voor de vierde keer enorm gestegen, eindelijk eens een beetje normale prijzen voor ons, zodat we een boterham met iets erop kunnen verdienen. S avonds kwam Willemien nog om onze voeten te doen en daarna was het pijpje toch wel leeg.
Donderdagmorgen had ik weer een afspraak bij de fysio , het gaat gelukkig een heel stuk beter, bepaalde handelingen kan ik beter nog niet doen, maar langzaam langzaam gaat het de goede kant op. Om 16.30 uur gingen we met Claudi, Johan, Joep, Mees en Niene eten bij het ABC restaurant, Mees werd 6 jaar en Johan had nog een etentje van ons tegoed voor het maken van de verwarming en nu waren het twee vliegen in een klap. De kinderen genoten van de speeltuin waar we vlakbij zaten en zo konden wij ook gezellig tafelen. Peter is er niet zon fan van, hij vindt dat ik lekkerder eten maak, maar ik geniet ervan dat ik eens niet hoef te koken en allemaal lekkere dingen kan uitzoeken. Maar samen heel erg genoten van dit alles.
Vrijdagmorgen stond er zwemmen voor Peter op het programma. Wil was er al op tijd en ik werkte effe goed door want Lonneke kwam Zoe brengen, die een nachtje kwam logeren. Ik had de soep klaar toen Peter en Wil terug kwamen en het zwemmen had erg goed gegaan, ja Wil kon toch wel goed merken met alles dat Peter flink was afgevallen, de oefeningen gaan allemaal wat makkelijker. En net voor 12.00 uur was Lonneke er met Zoe. Samen gegeten en na het eten bracht Lonneke ZOe nog naar bed, deed Peter zijn middagdutje en terwijl Lonneke opruimde kon ik ook eventjes een half uurtje op bank gaan liggen. Daarna met Lonneke nog een kop koffie en reed zij terug naar Vught.
Peter werd wakker en hielp ik hem eerst met naar het toilet gaan en daarna haalde ik Zoe uit bed. Yes dat ging goed… en Zoe speelde en speelde , heel gezellig, samen nog effe naar buiten en na het eten nog in badje gedaan, even knuffelen met opa in de grote stoel en toen om 19.45 naar bedje gebracht, alles rustig en ik wilde toch ook wel op tijd naar bed, want ja… zou Zoe de hele nacht doorslapen en hoe vaak moest ik voor Peter op. Ik wilde Peter om 22.30 uur de medicijnen geven, toen ik hem hoorde rochelen…. Wat was dit nu weer… hij moest overgeven… alles kwam eruit …. Pfff tot 4 keer toe, toch maar tussendoor de medicijnen gegeven en al et al tot na 24.00 uur gewacht en toen toch maar naar boven… heel voorzichtig op de trap … en eenmaal boven ging het wel weer… Maar Zoe was wel wakker geworden, dus voor haar maar een beetje melk warm gemaakt, schone luier aan gedaan en om 1.00 uur was alles in diepe rust. Om 4.00 uur moest Peter plassen en ik vroeg hoe hij eraan was…. Heel goed was het antwoord, nee hij was niet meer wiebelig of duizelig, nee hij was er goed aan. Kon ik ook weer verder slapen en net voor 7.30 uur hoorde ik Zoe, ik stond maar voorzichtig op en kleedde me aan, Peter verzorgd en laten plassen en toen Zoe uit bedje gehaald en naar beneden gebracht, tafel gedekt, ontbijt klaargemaakt en toen ZOe in de box gezet en Peter verder geholpen en naar beneden, nee hij had nergens last van en was heel helder. Nee hij wist ook niet waarom hij had moeten overgeven. Is wel een vaak voorkomende bijwerking van de medicijnen, en als het dagelijks een paar keer zou zijn moesten we de arts bellen. Is nu bij een keer gebleven, dus effe niets doen.
We zaten net aan het ontbijt toen Robert met Sien kwam, die kwam gezellig met Zoe spelen. Ja het was genieten met de 2 meisjes in huis, ze speelden en speelden, samen liedjes zingen, samen naar buiten op de tractortjes, wat een genot. Sien wilde een foto knippen van Zoe en mij… en oh wat is die leuk geworden !! Knappe fotograaf !!! Net voor de middag kwam Steef met Pierke Sien weer ophalen, en natuurlijk moest Pierke ook nog even met Zoe knuffelen, ja en die kleine ZOe is net een prinsesje, lacht altijd en knuffelt heel graag !!! Na het eten eter en Zoe hun middagslaapje, en ik ook even een rustmomentje en om 16.00 uur kwamen Lonneke en Jaap Zoe weer ophalen, Lonneke en Jaap hadden een heerlijk relaxed dagje sauna gehad, en wij hadden ook super genoten van ons jongste kleinkind. Lonneke bakte pannenkoeken en zo zaten we al voor 17.30 uur aan de avondmaaltijd. Alles opgeruid en wat zeiden Peter en ik tegen elkaar… wat was het gezellig en eigenlijk helemaal niet moe….. Ja dat is echt genieten, wat is het toch een RIJKDOM , 6 van die heerlijke KLEINKINDEREN, ja die brengen zoveel PLEZIER en LIEFDE … SUPER !!!!


WE MOGEN DAN WEL NIET RIJK
EN GEEN BEROEMDHEDEN ZIJN…….
MAAR WE HEBBEN KLEINKINDEREN
EN DIE ZIJN ONBETAALBAAR


Veel liefs Marlies