EEN NIEUW BEGIN

Hallo lieve mensen,



Nadat ik mijn laatste bericht schreef op 29 december zat ik even helemaal doorheen, het was nog vroeg in de middag en er zou niemand meer komen… tja…. Pfff. Maar toen kwam er een appje van een zeer dierbaar persoon en die vroeg of ik zin had om mee te gaan ergens een hapje te eten. Ja daar had ik wel oren naar .. de juiste persoon op het juiste tijdstip. En zo gingen we die avond samen eten bij de Turfhoeve en het werd zo’n mooie avond, er ging zoveel door mij heen en het allerbelangrijkste , ik voelde me weer een vrouw, gevoelens die ik al jaren weg gestopt had en ik al helemaal niet wist dat ik die nog kon hebben. Steeds was ik de verzorgende, de mantelzorger, de afgelopen 3 drie jaren steeds de onzekerheid over de gezondheid van Peter, ik cijferde mezelf helemaal weg en tussendoor was ik ook nog moeder en oma, het bedrijf moest staande worden gehouden en aan mezelf kwam ik niet toe, eigenlijk miste ik dit ook niet, want ik wilde het niet zien en gaf er niet aan toe dat er ook nog misschien een vrouw in mij was. Hoe heerlijk was het om samen met een lieve man te gaan eten en dan niet de voelsprieten open te hebben dat bij de ander alles naar wens verloopt.. gewoon mezelf zijn… veel praten over Peter, over de ongelijke strijd, over het bedrijf praten, je geliefd voelen… welke wondere wereld ging er voor mij open….. Ik kende het bestaan ervan niet meer !!!! Maar vooral een hele mooie vriendschap te hebben !!! En hoe passend en ontroerend was de reactie van Loes daags erna op mijn bericht… het mooi geschreven boek van Peter is eigenlijk uit zonder happy end… maar Peter blijft er gewoon bij en hij leeft verder in ons… een nieuw boek kan gaan beginnen…. Maar weet nu echt nog niet hoeveel ik hierover ga schrijven…..
Maar met dit alles was ik toch nog niet zo bezig en ging ik oud en nieuw vieren in Kessel , samen met Piet en Maria, Ger en Janine en moeder van Maria en het werd een prachtige jaarwisseling, weer stond ik aan de maas te kijken naar het vuurwerk… alleen… maar niet eenzaam…er lag zoveel moois in het verschiet… er stonden zoveel mooie dingen in mijn agenda… Het voelde allemaal zo goed !!! Ik bleef slapen in Kessel, ja dat kan nu allemaal, ik hoef geen rekening te houden met… en nieuwjaarsdag kwamen de kinderen gezellig lunchen en ook dat voelde goed. IK heb mijn leven weer prima op de rit en wat het nieuwe jaar brengt … we zullen het zien..
Maar op 6 januari ging het helemaal mis, Claudi en Johan hadden hier gegeten met de kinderen toen we het verschrikkelijke appje kregen van Steef, dat Vera, vriendin van Steef, overgebracht was naar het hospice om te sterven.. Nou ik brak helemaal, Vera pas 37 jaar oud en sinds mei hetzelfde als Peter, uitzaaiingen melanoom…. Heel veel heb ik in de afgelopen periode geappt met Vera en vooral de hoop uitgesproken dat zij het wel zou redden en de ongelijke strijd wel zou winnen… Alles kwam weer boven, de hele nacht gehuild , zoveel verdriet en weer was er een luisterend oor en kon ik uiteindelijk mijn verdriet delen en ging ik dinsdags weer met hem uit eten, ik mocht verdriet hebben en kon het ook langzaamaan een plekje geven… De week die volgde was heel dubbel, want ook het carnaval was begonnen en Robert zat in de halve finale van het LVK waar op vrijdag de opnames waren in Maastricht. Pierke en Sien kwamen hier logeren en ging het best wel goed…. Totdat we het bericht kregen dat Vera al was overleden… hoe dubbel was dit allemaal.. Wat een uitkomst is het appen dan toch… ik appte met Christel en met Loes en kon het allemaal verwerken.
Zaterdags ging ik naar Christel en Peter toe om ons reisje naar Dresden te bespreken, ja ONS reisje naar Dresden wat we samen met Peter zouden gaan doen, na goed overleg hebben we besloten om dit toch met zijn drieen te gaan doen ergens in maart en met Peter in ons hart !!
Op 14 januari was Claudi jarig en ik werd al vroeg wakker, pfff dat was even heftig… de eerste keer dat we een verjaardag gingen vieren van onze eigen kinderen zonder Peter. ja dat deed echt wel wat, Samen met Claudi en Niene ging ik lunchen en de 15 januari vierden we de derde verjaardag van Niene , ons kleine zonnestraaltje !!!
Ja en dan stond er nog iets heel bijzonders op het programma… Na het overlijden van Peter kreeg ik een heel mooi condoleancekaartje van een jeugdvriendje uit Kessel, zo bijzonder… Ik had nu ook een adres en schreef hem terug en gaf hem mijn mobiele nummer, ik had namelijk ook nog fotos gevonden uit die tijd. We waren 15 en hadden een hele groep met jongeren uit Kessel en Maasbree, ik was smoorverliefd op Frans en wilde zo graag met hem langs de Maas wandelen, maar o o dat mocht niet anno 1974 …. En al zeker niet van zijn ouders, hij was de oudste thuis en dan lopen met een Blericks meisje langs de maas … nou dat ging dus niet gebeuren, maar het was een heerlijke tijd, we waren met een hele groep vaak in Kessel en hadden vooral een onbezorgde tijd, maar helaas bleef ik op 4 Atheneum zitten en viel de groep een beetje uit elkaar en al snel daarna leerde ik Peter kennen en brak er een mooie nieuwe periode aan..
Maar ik stuurde Frans de fotos door en zo ontstond er een mooi app contact, nieuwsgierig hoe ons beider leven verlopen was in 45 jaar , Hij getrouwd, 3 zonen en als een donderslag voor mij…ongeneeslijk ziek !!! Maar tot aan kerst ging het met ups en downs… en toen kwam er een appje om iets af te spreken en wat vroeg hij… of ik zin had om met zijn vrouw kennis te maken en daarna met hem door Kessel en langs de Maas wandelen… Nou ik kreeg het er warm en koud van .. Ik vond het geweldig en zo gebeurde het in derde week van januari, dan zou hij op zijn best zijn na de chemokuren, samen wandelen langs de Maas. IK werd al om 9.00 uur verwacht in Kessel en het werd een prachtige dag… een hele mooie zon zag ik toen ik door de Kesselse bossen reed en toen hij de voordeur opendeed vielen er 45 jaren weg… zo bijzonder, ik maakte kennis met zijn vrouw en nadat we koffie gedronken hadden gingen Frans en ik samen op pad, er was zoveel te vertellen, over onze kinderen, mijn kleinkinderen, hij zou zijn kleinkinderen waarschijnlijk nooit zien…..wat hem heel verdrietig maakte. We gingen met het veer naar Reuver en daar bezochten we nog een klein kapelletje waar we samen een kaarsje opstaken en een paar minuten stil waren, zo mooi, zo intens !!En de zon bleef maar schijnen, we genoten allebei en daarna dronken we nog wat bij hem thuis en spraken we een nieuwe datum af, later kreeg ik een appje van hem dat ik hem zoveel positiviteit had gegeven en dat de zon ook weer voor hem een beetje scheen en dat er positieve scans waren, wellicht mocht hij nu ook weer in jaren gaan denken… Ja heel erg bijzonder allemaal !!!
En de dag erna was er de avondwake voor Vera, uitgerekend in de Ankerplaats waar wij de dienst van Peter hadden. Lonneke kwam uit Vught om samen met mij er naar toe te gaan, Steef en Robert waren er en ook Claudi en Johan, SAMEN waren we er !! Ja dat deed veel met ons. Zaterdags ging ik met Steef en Robert naar de crematie, ja en dan breek je helemaal.. Zo oneerlijk, een lief klein manneke van nog geen anderhalf jaar oud die samen met zijn papa , zijn mama het crematorium binnen brengt… Een mooie emotionele dienst was het en toen ik daar van thuis kwam was ik helemaal stuk…. En ben ik een paar uur naar bed gegaan en later had ik nog een heel mooie avond met een bijzondere vriend !!!
Zondagsmorgens kreeg ik al vroeg een appje van Lonneke, zij wilden ook komen ontbijten samen met Steef en Robert, het was 19 januari… Peter al een half jaar niet meer bij ons, we wilden samen zijn en het voelde goed, met Lonneke, Jaap en Zoe, en Steef, Robert, Pierke en Sien, en s middags kreeg ik nog bezoek van Piet en Marian en kwam Claudi nog met Joep en Niene… En wat voelde ik me rijk.. wat een prachtige lieve mensen heb ik om me heen en s avonds nog uit eten met zijn viertjes… zo mooi. Het voelt allemaal zo goed…..
Ja en dan was er nog de spanning over de rechtszaak daar zou afgelopen week de uitspraak over komen… Maar zoals ik al verwachtte kwam die niet… oftewel het Hof heeft uitstel aangevraagd en wordt de uitspraak pas over 12 weken gedaan. Het wordt door onze club als positief ervaren , want als het een negatieve uitspraak zou zijn, dan waren ze er wel al uit geweest, nu hebben ze een langere tijd nodig om alles grondig te bestuderen en wordt de uitspraak half april verwacht… maar wat die uitspraak ook zal zijn…. Ik vind het op dit moment allemaal niet zo belangrijk, veel belangrijker is het om te genieten van iedere dag, het leven kan zo rijk zijn, onze kinderen, kleinkinderen en hele lieve mensen om me heen, een rollercoaster van emoties en dat er vooral prachtige zonnestralen mogen zijn voor iedereen. CARPE DIEM !!!!



IEDERE DAG WORD JE AANGEREIKT
ALS EEN EEUWIGHEID
OM GELUKKIG TE ZIJN



Veel liefs Marlies