de vlag even in de kast....
Door: marlies
Blijf op de hoogte en volg Peter
24 Oktober 2010 | Nederland, Grashoek
Hallo lieve mensen
Ja de vlag mag nog niet uit, even geduld.....
Vorige week zondag was het nog prachtig weer en we besloten om eens het hele pad af te lopen, en dat ging heel erg goed, Yes dat gaan we vaker doen en zo ook weer conditie opbouwen.
Ook maandag was het weer heel goed, en hebben we samen in de tuin gewerkt. Even stoom afblazen, want ik had geen prettig gesprek met het ziekenhuis over de verdomde MRSA bacterie. Ik moest weer getest worden omdat er een spatader verwijdert moet worden. Blixembosch had nog steeds niet mijn negatief zijn doorgegeven en nu moest het weer opnieuw. Ja dan maar weer doen. Maar in het gesprek kwamen ze erachter dat wij op de boerderij wonen en dat Peter dus nooit de absolute negatief status had mogen krijgen!! Jawel hoor dinsdag al een brief dat hij laag MRSA verdacht blijft!!
Dinsdagmorgen naar de fysio en dat had heel goed gegaan. Woensdagmorgen weer rijles, samen met Wim, en ook dat ging super. YES volgende week ga ik mee en het er dan eens over hebben wanneer Peter de test mag doen.
Donderdag was er partnerlunch bij de afasiegroep en ik moest eerst naar het ziekenhuis voor de MRSA test en dat ging gelukkig erg snel, binnen 10 minuten was ik weer buiten, en op naar Blerick voor de lunch. Het was erg druk maar ook heel gezellig. Ik zag Gomar weer, deze man heeft de eerste keer dat ik Peter er naar toe bracht veel indruk op mij gemaakt, maar had hem nu allang niet meer gezien. Zo wat had hij een vooruitgang gemaakt. een hele poos met zijn vrouw gepraat en OH wat was er veel herkenning. Zijn vrouw vertelde wel dat Gomar veel epilepsie aanvallen had, maar hierdoor ook volgens haar veel vooruitgang boekte. Gelukkig kon ik op dat moment vertellen dat het bij Peter bijna een jaar gelden was, dat hij een aanval had gehad en dat we nu ook bezig waren met rijlessen. Iedereen leeft hier mee en vind het erg knap dat Peter het aandurft om weer te gaan rijden.
s Middags had Peter computerles en heb ik een poosje gekeken, wauw, wat ging dat gemakkelijk!!
Vrijdagmorgen fysio en Peter was wel heel moe toen hij thuiskwam, maar had nieuwe oefeningen gedaan die erg vermoeiend waren, maar wel heel goed.
Ja en dan vrijdagnacht..... Ik werd wakker, omdat Peter me aanstootte. Wat deed hij raar , Wat was dit nu weer!!! Het leek wel een epileptisch aanval.... Na een minuut of 10 was alles weer normaal, Poef, wat moet ik hier nu mee... Ik viel toch weer in slaap en droomde, droomde dat Peter gewoon rende....
s Morgens vroeg ik aan Peter of hij wist wat er snachts gebeurt was. Nee, alles normaal, hij ging ook gewoon zwemmen...Hij zei, dat ik het had gedroomd, ja als dat eens waar was, gewoon rennen...
Toen Peter beneden kwam zei hij, dat hij wel moe was, maar kon zich niets herinneren. Ik dacht even dat hij voor ging doen, hoe een aanval ging!!!! Nou en toen kwam er dus een echte epileptisch aanval. Ik schrok me helemaal lam....Peter zat op de stoel tegenover mij en ik kon hem amper houden. De telefoon lag vlakbij en ik belde Robert dat hij snel moest komen. Peter zat niet aanspreekbaar, helemaal stijf op de stoel. Je denkt dat het uren duurt...maar alles bij elkaar nog geen kwartier. Wil kwam om te zwemmen, maar dat leek ons in dit geval geen optie. Peter dacht van wel. Er was toch niets gebeurt.... Hij weet zich dan niets te herinneren, het lopen ging heel moeizaam en veel spieren waren nog verkrampt en heel veel pijn aan de rechterkant Wat een opschudding, wat een ellende. Terug bij af!!
s Middags toch naar boven om te slapen, maar ik moest achter hem de trap oplopen, het ging allemaal erg moeizaam. Na het slapen, leek het iets beter te gaan, en ik wilde erg graag even naar het volleyen gaan kijken. Robert zou dan nog een keer bij Peter kijken als hij bij de zeugen klaar was. Maar bij het volleyen voelde ik me ook niet helemaal prettig en heb de wedstrijd niet afgekeken. Toen ik thuiskwam lag Peter in de stoel te slapen, ik maakte hem wakker om te eten, zijn spraak was heel zachtjes, krachteloos, ja een beetje eten wilde hij wel. Ja en toen begon mijn verdriet, en heb zowat de hele avond gehuild. Hoe ver waren we nu en gaan we nu weer helemaal terug??? Verdomme en de rijlessen, die mogen nu ook even niet meer. Maar is dit belangrijk. Ik kon nergens troost uit halen, want het toekomstbeeld was zo troebelig. Zelfs in de site vond ik deze keer geen troost... het enigste lichtpuntje vond ik in de echo van ons babytje, ja daar klampte ik mij aan vast!!
Tegen de tijd dat we naar bed wilde gaan en Peter nog een kopje soep had gegeten, leek het toch allemaal weer beter te gaan, ja dan maar een goede nachtrust en wie weet wat de dag ons morgen brengt.
We hebben allebei de hele nacht doorgeslapen en tegen half 9 werden we pas wakker. Zo daar was Peter weer!!! Ja ik moest er wel nog even bij blijven, met de trap af lopen, maar verder alles oke. Hij lachte weer en eenmaal beneden, liep hij weer super. wat een mooie passen!!
Hij snapte er wel niks van dat hij even niet mag rijden!! Ja dat moet ik morgen navragen bij de rijinstructeur en de huisarts.
Ja dit kwam weer als een duveltje uit een doosje, en ik die zo tegen de epilepsiemedicatie was, zie er nu pas de noodzaak van in. Hij zal die medicijnen moeten blijven slikken, want er kunnen anders hele rare dingen gaan gebeuren. Nu is het toch weer heel goed afgelopen... en lijkt het of de pijn aan zijn rechterkant zich heeft omgezet naar gevoel.Ook deed hij alles erg goed en snel vanmorgen. Dus toch wel positief....
VERLEEN MIJ, OH HEER
DE MACHT OM IN ELKE ROOS
DE EEUWIGHEID TE ZIEN
IN ELKE KNOP,
DE NIEUWE DAG
IN ELKE SNEEUWBUI
DE BELOOFDE MEI
IN ELKE STORM
DE ERFENIS VAN REGENBOGEN
MET EEN GLIMLACH
GERICHT OP MIJ
Veel Liefs Marlies
Ja de vlag mag nog niet uit, even geduld.....
Vorige week zondag was het nog prachtig weer en we besloten om eens het hele pad af te lopen, en dat ging heel erg goed, Yes dat gaan we vaker doen en zo ook weer conditie opbouwen.
Ook maandag was het weer heel goed, en hebben we samen in de tuin gewerkt. Even stoom afblazen, want ik had geen prettig gesprek met het ziekenhuis over de verdomde MRSA bacterie. Ik moest weer getest worden omdat er een spatader verwijdert moet worden. Blixembosch had nog steeds niet mijn negatief zijn doorgegeven en nu moest het weer opnieuw. Ja dan maar weer doen. Maar in het gesprek kwamen ze erachter dat wij op de boerderij wonen en dat Peter dus nooit de absolute negatief status had mogen krijgen!! Jawel hoor dinsdag al een brief dat hij laag MRSA verdacht blijft!!
Dinsdagmorgen naar de fysio en dat had heel goed gegaan. Woensdagmorgen weer rijles, samen met Wim, en ook dat ging super. YES volgende week ga ik mee en het er dan eens over hebben wanneer Peter de test mag doen.
Donderdag was er partnerlunch bij de afasiegroep en ik moest eerst naar het ziekenhuis voor de MRSA test en dat ging gelukkig erg snel, binnen 10 minuten was ik weer buiten, en op naar Blerick voor de lunch. Het was erg druk maar ook heel gezellig. Ik zag Gomar weer, deze man heeft de eerste keer dat ik Peter er naar toe bracht veel indruk op mij gemaakt, maar had hem nu allang niet meer gezien. Zo wat had hij een vooruitgang gemaakt. een hele poos met zijn vrouw gepraat en OH wat was er veel herkenning. Zijn vrouw vertelde wel dat Gomar veel epilepsie aanvallen had, maar hierdoor ook volgens haar veel vooruitgang boekte. Gelukkig kon ik op dat moment vertellen dat het bij Peter bijna een jaar gelden was, dat hij een aanval had gehad en dat we nu ook bezig waren met rijlessen. Iedereen leeft hier mee en vind het erg knap dat Peter het aandurft om weer te gaan rijden.
s Middags had Peter computerles en heb ik een poosje gekeken, wauw, wat ging dat gemakkelijk!!
Vrijdagmorgen fysio en Peter was wel heel moe toen hij thuiskwam, maar had nieuwe oefeningen gedaan die erg vermoeiend waren, maar wel heel goed.
Ja en dan vrijdagnacht..... Ik werd wakker, omdat Peter me aanstootte. Wat deed hij raar , Wat was dit nu weer!!! Het leek wel een epileptisch aanval.... Na een minuut of 10 was alles weer normaal, Poef, wat moet ik hier nu mee... Ik viel toch weer in slaap en droomde, droomde dat Peter gewoon rende....
s Morgens vroeg ik aan Peter of hij wist wat er snachts gebeurt was. Nee, alles normaal, hij ging ook gewoon zwemmen...Hij zei, dat ik het had gedroomd, ja als dat eens waar was, gewoon rennen...
Toen Peter beneden kwam zei hij, dat hij wel moe was, maar kon zich niets herinneren. Ik dacht even dat hij voor ging doen, hoe een aanval ging!!!! Nou en toen kwam er dus een echte epileptisch aanval. Ik schrok me helemaal lam....Peter zat op de stoel tegenover mij en ik kon hem amper houden. De telefoon lag vlakbij en ik belde Robert dat hij snel moest komen. Peter zat niet aanspreekbaar, helemaal stijf op de stoel. Je denkt dat het uren duurt...maar alles bij elkaar nog geen kwartier. Wil kwam om te zwemmen, maar dat leek ons in dit geval geen optie. Peter dacht van wel. Er was toch niets gebeurt.... Hij weet zich dan niets te herinneren, het lopen ging heel moeizaam en veel spieren waren nog verkrampt en heel veel pijn aan de rechterkant Wat een opschudding, wat een ellende. Terug bij af!!
s Middags toch naar boven om te slapen, maar ik moest achter hem de trap oplopen, het ging allemaal erg moeizaam. Na het slapen, leek het iets beter te gaan, en ik wilde erg graag even naar het volleyen gaan kijken. Robert zou dan nog een keer bij Peter kijken als hij bij de zeugen klaar was. Maar bij het volleyen voelde ik me ook niet helemaal prettig en heb de wedstrijd niet afgekeken. Toen ik thuiskwam lag Peter in de stoel te slapen, ik maakte hem wakker om te eten, zijn spraak was heel zachtjes, krachteloos, ja een beetje eten wilde hij wel. Ja en toen begon mijn verdriet, en heb zowat de hele avond gehuild. Hoe ver waren we nu en gaan we nu weer helemaal terug??? Verdomme en de rijlessen, die mogen nu ook even niet meer. Maar is dit belangrijk. Ik kon nergens troost uit halen, want het toekomstbeeld was zo troebelig. Zelfs in de site vond ik deze keer geen troost... het enigste lichtpuntje vond ik in de echo van ons babytje, ja daar klampte ik mij aan vast!!
Tegen de tijd dat we naar bed wilde gaan en Peter nog een kopje soep had gegeten, leek het toch allemaal weer beter te gaan, ja dan maar een goede nachtrust en wie weet wat de dag ons morgen brengt.
We hebben allebei de hele nacht doorgeslapen en tegen half 9 werden we pas wakker. Zo daar was Peter weer!!! Ja ik moest er wel nog even bij blijven, met de trap af lopen, maar verder alles oke. Hij lachte weer en eenmaal beneden, liep hij weer super. wat een mooie passen!!
Hij snapte er wel niks van dat hij even niet mag rijden!! Ja dat moet ik morgen navragen bij de rijinstructeur en de huisarts.
Ja dit kwam weer als een duveltje uit een doosje, en ik die zo tegen de epilepsiemedicatie was, zie er nu pas de noodzaak van in. Hij zal die medicijnen moeten blijven slikken, want er kunnen anders hele rare dingen gaan gebeuren. Nu is het toch weer heel goed afgelopen... en lijkt het of de pijn aan zijn rechterkant zich heeft omgezet naar gevoel.Ook deed hij alles erg goed en snel vanmorgen. Dus toch wel positief....
VERLEEN MIJ, OH HEER
DE MACHT OM IN ELKE ROOS
DE EEUWIGHEID TE ZIEN
IN ELKE KNOP,
DE NIEUWE DAG
IN ELKE SNEEUWBUI
DE BELOOFDE MEI
IN ELKE STORM
DE ERFENIS VAN REGENBOGEN
MET EEN GLIMLACH
GERICHT OP MIJ
Veel Liefs Marlies
-
24 Oktober 2010 - 14:10
Hein Oet Wiëert:
Wat te zeggen. Het was de laatste tijd mooi misschien wel te mooi om allemaal waar te zijn. Dit is heftig eigenlijk want ik denk dus dat er toch wat dromen in de kast mogen maar wie weet kan het ook positief uitpakken. Wel denk ik dat het waarschijnlijk langer gaat duren dan gehoopt. Heel veel sterkte en succes voor de komende tijd. Blieve lache -
24 Oktober 2010 - 14:16
Theo&Sylvia:
Wat een elende!
Ik hoop dat Peter nog wel mag autorijden,het zal fijn zijn als het wel bij iemand goed mag gaan.We wensen jullie heel veel sterkte.
Heel veel liefs van Theo & Sylvia -
24 Oktober 2010 - 14:57
Marie-louise:
Ja dat was zeker een hele domper, maar als hierdoor weer positieve activeringen zijn geweest in de hersenen is het zeker niet voor niets geweest.
Dus kom op we blijven doorgaan samen
Met vertrouwen en geloven
Kom je elke zorg te boven
Angst en twijfel zijn een last
"Hoop" doet leven dat staat vast
groetjes wim en marie-louise -
24 Oktober 2010 - 15:39
Tooske:
hallo Lieze en Peter.Goed luisteren,en niet eigen doktertje spelen, ja soms moet je WEL dokter spelen, maar jij mag er ook eens naast zitten.Je ziet het is gelukkig weer goed afgelopen.En ga vooral op je gevoel af.En dan het fantastische lichtpintje, dat maakt alles weer goed.
Was vanmiddag bij Joost en Manu, zitten te wachten, Pleuntje!!!! mag komen.
-
24 Oktober 2010 - 15:43
Babette:
Wat vervelend om te horen, wat sneu voor jullie.
Heel veel sterkte
xxx -
24 Oktober 2010 - 18:07
Christel:
wat een domper. Maar je weet toch, dat je deze kleine tegenslagen soms nodig blijft hebben om te beseffen wat je al allemaal hebt bereikt. En wie weet, misschien was dit weer een klap in de goede richting. Misschien meer gevoel of nog betere spraak. De toekomst zal het leren. Met de juiste medicatie en alle goeie mensen om hem heen, komt Peter zeker nog veel verder, dan hij nu al is. Prijs je zegeningen. Ook al valt dat niet altijd mee. Dit was weer een hobbel op die lange, lange weg, die jullie samen nog hebben te gaan. Maar kijk nou maar eens achterom. Hoeveel hobbels heb je al niet genomen, hoe ver ben je al gekomen. En zie jij het eindpunt al??
................................................... Nee dus. Nou, wij ook niet. Hou je haaks, dappere Liesje. -
25 Oktober 2010 - 07:22
Loes:
Och liesje wat erg voor jullie,deze tegenvaller,maar jullie hebben al zo veel overwonnen,dit gaat ook weer lukken,dat weet ik zeker.
Wat erg en hoe machteloos moet je je op zo`n momenten voelen,dan huil maar dat lucht op.denk maar steeds aan alle positieve dingen die je al bereikt hebt,die terugval komen jullie weer te boven,zeker weten.
heel veel sterkte en houd moed veel knuffels van ons.
-
26 Oktober 2010 - 13:50
Mattie:
Hoi Peter en Marlies, Dat is effe schrikken. Gelukkig laat het zich aanzien dat het maar een "dipje" is. Jullie hebben al zoveel gegeven in jullie leven dat het zeker ooit en ergens terugbetaald wordt. Toi toi -
26 Oktober 2010 - 21:13
Thea-Jan:
Wat is dat effe schrik,wij wensen jullie heel veeeeel POSITIEF toe,en heel veel goeds, en vooral STERKT toe.
groetjes thea -
19 November 2010 - 10:52
Nelly:
Hallo Marlies & Peter,
allereerst nog van harte GEFELICITEERD met het mooie nieuws van Steef & Robert. WAUW.... wat een vooruitzicht opa en oma worden. Fam. ook van harte proficiat!!!
Wat fijn dat we de site weer binnen krijgen, wel wat schrikken van dit bericht en we kunnen helemaal begrijpen dat je je dan helemaal verloren voelt.. het even echt niet ziet zitten. Alles ging zo goed.... KANJERS hopelijk was dit het laatste diepte punt en gaat alles snel weer de goeie kant op. ... heel veel STERKTE & GELUK!!!!! en hopelijk mag de vlag snel uit.
Wij zijn net een paar daagjes terug van Austr. het was SUPER en we hebben genoten van Paul's land.... en hij was total happy... doet ons helemaal goed.
Hey Marlies en Peter zet hem op, jullie hebben al zoveel bereikt. TOPPY!!!
Liefs en groetjes Jan & Nelly.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
