Het was me weer een dag

Lieve Mensen

Ja het was me wel weer een dagje gisteren. Ik weet niet waar ik alle energie vandaan haal, maar ik heb hem nog steeds. Mijn grote liefde voor Peter zal daar heel zeker aan bijdragen, voor hem zal ik nooit opgeven.

Ik was dus maandagavond bij hem blijven slapen omdat we dinsdag een gesprek zouden hebben met de revalidatiearts.Het weekschema hadden we nog steeds niet gekregen en het schema voor dinsdag zag er niet best uit. Alleen 3 kwartier logopodie!!!!!!! Is dat wat ze me hadden toegezegd, uitbreiding therapie en dan alleen dit. 20 minuten gesprek met de arts, ik ben s nachts opgestaan, om precies te noteren, wat ik de arts wilde vragen en waar ik ook antwoord op wilde hebben.
Peter was er verdrietig over en wilde het bijltje erbij neer gooien.
Maar goed de arts in opleiding kwam en begon het gesprek en meldde meteen dat ze het niet over de MRSA wilde hebben want daar kwam dokter de Groot voor.
Peter werd heel boos, dat hij te weinig therapie kreeg (inmiddels was de Groot gearriveerd) Uit pure frustratie ging hij als een geslagen hond bij de deur zitten en wilde dat ik hem mee naar huis nam. Dan bleef hij zijn verdere leven maar in de rolstoel en zijn hand liet hij dan ook maar hangen!!!!
Ik probeerde het gesprek weer op te pakken en peters ongerustheid over zijn arm te verklaren. De fysiotherapie aan zijn hand kan nog niet beginnen,heeft nu nog weinig zin er moet eerst iets meer gevoel inkomen, en dat begint nu.(krampen)
Het gesprek verliep verder heftig emotioneel, maar een aantal dingen heb ik wel bereikt.Wij houden van concrete afspraken en verantwoording nemen en daar schort het bij deze mensen nogal eens aan. Ze verschuilen zich achter protocol en beleid. Een kwartier na het einde van het gesprek kwam Monique(verpleegkundige) mij al vertellen dat de weekplanning was verandert en dat alle therapie was uitgebreid!!

Ik ben met Peter naar het bos gelopen en daar hebben we samen een potje gejankt en elkaar moed ingesproken en dat we niet opgeven. Peter hoorde een tractor en wilde er naar toe, maar dan moesten via een klein paadje waar de rolstoel niet doorging. Dus helemaal omgelopen om te kijken, heel blij zat hij naar het ploegen te kijken en het rook zo lekker vertrouwd. Pas omgeploegde aarde ruikt zo lekker. Toen terug naar het huisje om te lunchen en dan ging ik toch maar naar huis, wel met de belofte dat ik s avonds nog terug zou komen.
S middags ging Claudi er naar toe en dat had weer heel goed gegaan. De logopodiste was heel erg tevreden.(de logopodie is op dit moment het grootste aandachtspunt)

Thuisgekomen heb ik weer van alles op internet uitgezocht en mensen gebeld.En ook daar komen we steeds verder (de strijd tegen de onzin van de MRSA bij varkensboeren)
S Avonds ben ik nog samen met Annemarie naar Peter gegaan. Donald de verpleegkundige was er. En heeft het medisch dosier voor ons gehaald. Buiten met plastic handschoenen mocht ik het lezen. Hier ben ik ook weer een beetje wijzer van geworden, en ook de wetenschap dat ze eerlijk rapporteren wat er gebeurt, geeft een goed gevoel(Ze hadden dit dosier smorgens niet bij zich, mag niet in het huisje, en ik mag niet op hun kantoor komen)Dus dank je wel Donald om het ons buiten te laten lezen.
We hebben nog een hele poos zitten kletsen en toch met een heel positief gevoel naar huis gegaan.

De mensen van Blixembosch zijn echt heel aardig en behulpzaam, maar aan protocol gebonden, dus we gaan ervoor samen met Blixembosch.

Veel liefs Marlies