19 april .... 5 jaar

Hallo lieve mensen,

Ja een rare dag is het vandaag... het is exact 5 jaar geleden dat Peter getroffen werd door een herseninfarct.. 5 jaar!!!! Wat een tijd en wat is er veel gebeurt in die 5 jaar, vele ups en downs, in een heel diep dal kwamen we terecht, maar met heel veel hulp en geduld klommen we heel langzaam uit dat diepe dal en bereikten we hele hoge toppen, en heel veel mooie resultaten....
Ik zie me nog zitten in het ziekenhuis aan het bed van mijn maatje, maar mijn maatje kan niks zeggen, kan zijn rechterkant helemaal niet gebruiken, hij snapt er helemaal niks van en ik ook niet!! Wat is er toch gaande... men vertelt ons dat Peter een CVA heeft gehad, maar wat dat precies inhoud...?? Weten wij veel, dat gebeurde toch bij anderen en niet bij ons!! Ik blijf de hele nacht bij Peter, eerst samen met de kinderen en Wil en Annemarie, Annemarie en Lonneke blijven tot ver in de nacht bij me, maar dan gaan ook zij naar huis en ben ik alleen met Peter. Geen moment ben ik bang dat het fataal zou kunnen zijn. Als hij slaapt ziet alles er zo gewoon uit... geen wonden, geen bloed.. alleen een paar infusen met medicijnen.. alles zal toch wel weer goed komen.. Zondagmorgen een nieuwe dag breekt aan... maar eigenlijk is er in de situatie niets verandert, er beweegt nog niets en er is geen spraak... de hele dag zijn we om beurten in het ziekenhuis, het wordt weer avond en ik blijf met Steef bij Peter, maar na een poosje gaat Steef naar huis en ben ik alleen met hem. Inmiddels hebben we wel wat meer informatie gekregen in de vorm van folders over CVA maar heel veel zegt het ons op dat moment nog niet.. de nacht is beangstigend en er komen doem-senario's in mij op.... en mijn grootste wens is dat hij weer gaat praten, oh als we maar weer samen kunnen praten... en dan komt er een kracht over mij heen en voel ik me ongekend strijdbaar.. SAMEN zullen we deze strijd aangaan en er alles aan doen om Peter weer helemaal beter te maken.
Een nieuwe morgen breekt aan.. het is maandag 21 april.. er schijnt een flauw zonnetje door het ziekenhuis raam... Ik zeg Olla tegen Peter en heel zachtjes klinkt uit zijn mond... Olla ..tranen stromen over mijn wangen.. ik ben intens gelukkig want er komt geluid uit zijn mond.... even later noem ik de namen van de kinderen, hij zegt ze na..... ik ben zo verschrikkelijk blij.. alles komt goed!!!We zullen alle wegen bewandelen om hem beter te maken, alles aangrijpen om positief resultaat te behalen. Maar oh, wat was de weg lang en wat zaten er veel hobbels en obstakels in!! Maar we bleven steeds positief, stelden onze eigen doelen en iedere keer de lat een klein beetje hoger leggen.
Jammer dat de reguliere hulpverleners ons vaak moedeloos maakten door te zeggen dat het niet kon en dat we absoluut geen hoge verwachtingen mochten hebben, er volgde dan even een dip en vervolgens deden we er zelf een schepje bovenop en haalden we het doel wel. Er leiden tenslotte vele wegen naar Rome, en gaat het niet rechtstreeks, dan maar linksom of rechtom, maar komen zullen we er!!!
Gelukkig hadden we heel veel fijne mensen om ons heen die samen met ons de revalidatie aangingen, ieder op zijn eigen manier en op die lange weg kwamen er steeds nieuwe mensen bij die een stukje overnamen en ons begeleiden naar het nieuwe doel.
Na 3 weken ziekenhuis volgen 4 maanden interne revalidatie in Eindhoven, een dieptepunt voor mij was het "aanmeten" van de aangepaste schoenen, dat vond ik zo erg en dat was dan ook een hele lijdensweg, met ontstoken tenen, podotherapeut en veel te kleine schoenen. Een ellende!!! Maar gelukkig na bijna 3 jaar... weg aangepaste schoenen en weer lopen op gewone schoenen!!Tjakka!!!
Maar als ik de 5 jaar overzie was het absolute hoogtepunt in de revalidatie van Peter het weer mogen autorijden. Dit zou absoluut niet kunnen volgens de maatschappelijk werkster en therapeuten van Blixembosch. Dit was echt ONMOGELIJK!!! HET KON NIET!! Maar toen we in september 2010 min of meer weggestuurt werden door de logopediste omdat er te weinig vooruitgang was geboekt zei Peter... Makt nieks, ik auto rie-en.. en het duiveltje kwam op ons pad.. en we gingen het proberen, en oh wat is dit het waard geweest, wat een ingeving om de weg andersom te nemen, en niet eerst de medisch psychologische test te doen, maar eerst naar een rijschool te gaan en kijken of het praktisch allemaal kon!!! Wat was ik gelukkig die 6de september.. Peter voor het eerst weer achter het stuur!! Wat ging dat goed!! Wat een overwinning!!! Dat het vervolgens nog tot juni duurde voordat hij de rijvaardigheidstoets haalde en echt helemaal alleen mocht rijden in zijn eigen auto... och het was het allemaal meer dan waard!! En op 25 juli 2011 reden we voor het eerst samen in onze nieuwe aangepaste auto... Peter achter het stuur en ik erlangs, en ik voelde me als een koningin!!SUPER!!! Hij dacht dat hij alleen kleine stukjes kon rijden, maar hij draait er zijn hand niet meer voor om en rijdt in een ruk naar Haarlem, of Cadzand of waar dan ook naar toe. SUPER!!SUPER!!SUPER!!
Ja de weg was(is) lang, en helaas zijn we nog niet in Rome aangekomen, maar de weg is mooi en zonder al die mensen -te veel om allemaal te noemen- om ons heen hadden we het net gered, maar met onze dochters, Steef, Lonneke en Claudi, onze schoonzonen Robert, Jaap en Johan, inmiddels onze kleinkinderen Pierke, Joep, Sien en Mees hebben we heel veel bereikt,mijn prive maatschappelijk werkster Willemien , de mensen die (iedere week)een berichtje op site zetten, maar er zijn 2 mensen, die er toevallig bij waren toen Peter door het infarct getroffen werd en met ons samen deze weg zijn ingegaan en ons nu nog steeds steunen en bijstaan, Wil en Annemarie, jullie zijn kanjers van GOUD!!!!



NIETS IS ONMOGELIJK
ALS WE HET SAMEN DOEN...

VOLHOUDEN EN DOORZETTEN
ZIJN TEKENEN VAN ENORME KRACHT
MAAR SOMS IS EEN NOG GROTERE KRACHT VEREIST
OM TE DURVEN LOSLATEN


Veel liefs Marlies