MEI 2019

Hallo lieve mensen



Maandagmorgen moesten we wat eerder op, want we moesten al op tijd met de taxi naar Maastricht voor de scan. Alles gelukt en om 9.10 uur zaten we al klaar. We wisten dat Ron niet zou rijden, tja en wie dan wel… Maar om 9.20 uur was er nog geen taxi, dus maar eens even opgebeld. Jeroen was aan de lijn en die was even heel verbaasd, ja er was een rolstoeltaxi onderweg, was er iets gebeurd misschien omdat er nu een rolstoeltaxi moest komen en Peter per rolstoel vervoerd moest worden. Uh… nee heb gewoon taxi besteld, had ene Ad aan de lijn, die stelde wel allemaal rare vragen, maar nee gewoon taxi als altijd besteld. 5 minuten later reed er een mega grote rolstoeltaxi het erf op, ja hij was al verkeerd geweest bij nummer 53 en vervolgens hier het weggetje voorbij gereden… Oh maar hoefde Peter niet per rolstoel vervoerd te worden… Nee hij kan gewoon instappen… Oeps maar wel een hoge instap… Maar Peter kan ook niet per rolstoelbus vervoerd worden want onze rolstoel heeft geen speciale vergrendeling… Och ja natuurlijk !! Het was een hele crime om in en uit de bus te komen, maar uiteindelijk lukte het en reden we met enige vertraging naar Maastricht. De chauffeur was heel aardig, maar je zit nergens naar alleen in zon grote bus. Precies om 10.45 uur liepen we het ziekenhuis in, meldden bij de balie op H3… ah 6 wachtende voor ons… a dat waren weer 10 minuten vertraging, in de wachtruimte bij de Ct scan zat het ook al helemaal vol….. dat wordt een lange ochtend….. maat tot onze grote verbazing werd Peter al na 10 minuten binnen geroepen, bijna alles wat er te wachten zat deed mee aan het wetenschappelijk onderzoek, waar ook wij een oproep voor hadden gekregen, maar besloten hadden om er deze keer niet aan mee te doen. Is niet verplicht en het was nogal een extra belasting voor Peter.
Maar goed Peter werd door een erg aardige verpleegkundige naar binnen geroepen en hielp hem bij alles zodat ik even naar het toilet kon en verder wachten op de gang. Na een kwartier hoorde ik Peter lachen en ook de verpleegkundige, de scan was al klaar en ging ik het kleedhokje in. Daar zat Peter al te wachten samen met de verpleegkundige. Alles was prima verlopen en we konden weer naar huis. Met een heel goed gevoel gingen we weer richting Grashoek. Natuurlijk kan de schijn bedriegen, maar laten we voorlopig van het positieve uitgaan.
Om 12.30 uur waren we weer thuis en lunchten we samen, terwijl Peter zijn middagslaapje deed, keek ik even op de site en wat zag ik… alle gehackte reacties waren weer terug op de site, heerlijk, want oh wat was ik bang dat alles voorgoed verdwenen was, van de begin periode heb ik wel uitdraaien gemaakt, maar de laatste jaren eigenlijk niet meer… ja en dan ga je toch weer lezen… ik was zo maar een uur bezig met al die mooie reacties lezen .. denk als ik alles nog een keer wil nalezen er wel een week voor nodig heb….. Voor s middags had ik de fysio afgezegd en aar vrijdag verplaatst en hoefden we lekker niet meer weg. Ik had het wel nog druk met de voorbereidingen van het vlees , maar om 20.00 uur was toch alles geregeld.
Dinsdag was het 30 april en automatisch gaat er een lampje aan.. Koninginnedag en Loes jarig. Maar we hadden al koningsdag gehad en nu was het gewoon een werkdag. Ik reed alleen naar Deurne om het vlees op te halen , op de Zeilberg was een weg afgesloten dus omrijden en toen ik bij de slager kwam was nog niet alles klaar… effe balen, want ik wilde graag op tijd klaar zijn, zodat we nog naar Loes verjaardag konden gaan. Toen ik thuis kwam nog snel wat eten klaar gemaakt en Anneke zou komen om te helpen, maar om 13.00 uur was er geen Anneke…. Oeps…even appen… foutje Anneke dacht dat ik zou appen als we in Deurne zouden wegrijden… nu moest ze nog even wat eten.. Nou dan maar vast alleen beginnen… beetje overmoedig een te zware bak met vlees getild en jawel hoor, het schoot weer in mijn been… Nou dan maar weer een stapje terug en wachten met tillen totdat Anneke er was. Wel lekker doorgewerkt, maar het was allemaal bewerkelijk en om 18.00 uur had ik in de gaten dat we echt niet voor 19.30 uur klaar zouden zijn, dus kon Wim gewoon komen om Peter te behandelen en gingen we niet meer naar Dieden voor Loes haar verjaardag. Is toch altijd nog een uur rijden en nee dat ging hem niet meer worden. Gaan we gewoon een andere keer gezellig !! Uiteindelijk waren Anneke en ik om 19.15 uur klaar en was Wim er inmiddels om Peter te behandelen. Ja met Peter gaat het steeds beter, veel alerter en buiten de twee dubieuze plekjes onder de linker oksel is hij er heel goed aan.
Ik had eens inde kledingkast gekeken en nog een mooie pantalon van Peter gevonden die hij bij Lonnekes bruiloft aan had gehad… die hadden ze toen speciaal vermaakt en er een elastische band opgezet en klittenband zodat Peter zelf de broek aan en uit kon . Ah die zullen we eens gaan passen, want uiteindelijk heeft hij die broek maar 2 keer aangehad…. Op bed de broek aangedaan, ja die zat heel mooi… lekker losjes. Naar beneden… ja en toen viel de broek letterlijk uit bij het lopen… ja die moest flink ingenomen worden. Claudi geappt of zij dat kon, ja dat dacht ze van wel… En om 11.00 uur belde Claudi…. Ze kwam even naar de broek kijken, ah dat kwam goed uit want Peter had de broek nog aan. Samen met Claudi gekeken en ze zou proberen de band eraf te halen en hem er strakker opzetten. We waren nog aan het overleggen toen Steef met Pierke en Sien kwam.. en was het zomaar onverwacht heel erg gezellig , Peter genoot van de kinderen en ik besprak met Steef en Claudi hoeveel de broek smaller moest. Er kwamen nog wat mensen vlees ophalen en verder deden we niet zo heel veel meer.
Donderdagmorgen kwam Anneke om te poetsen en ik ging met Peter kijken bij de dagvoorziening op de Grashoek. Ja Peter had er wel zin in, en hij was ook heel nieuwsgierig welke mensen er zouden zijn en in welk gedeelte het was bij de Ankerplaats. Voordat we binnen waren hadden we al met veel bekenden gesproken en eenmaal binnen voelde het zo vertrouwd… Het was in MIJN peuterspeelzaalruimte !! In 1992 zou het peuterspeelzaalwerk in de gemeente Helden op houden te bestaan, maar ik trok de kar en richtte een zelfstandige peuterspeelzaal Grashoek op, waar ik vervolgens 12 jaar voorzitter van was. We kenden een bloeiende periode met veel peuters en wilden de ruimte graag vergroten.. daar stond het Stichtingsbestuur wel achter en samen werd het hele gemeenschapshuis verbouwd en kregen wij als Peuterspeelzaal een hele sjieke ruimte. Ik weet niet precies wanneer maar nadat ik gestopt was als voorzitter in 2004, werden er door de overheid allerlei regels gesteld en verhuisde de peuterspeelzaal naar de basisschool.. en is de dagvoorziening de ruimte gaan gebruiken… tja en dat heb ik eigenlijk al die jaren niet geweten.
Er waren veel bekenden bij de dagvoorziening en AN Maessen riep Peter gelijk dat hij maar naast haar moest komen zitten, daar was nog een plekje vrij . Er was koffie met cake want An was jarig geweest. Er werd gepraat en vrijwilligsters kwamen zich voorstellen. De maaltijdverzorgers kwamen vragen of Peter bleef eten, ja dat kon… Ik zei meteen ja en dat ik hem dan om 13.00 uur weer op zou komen halen. Ja dat was prima. Ik bleef nog even kijken en er werden bewegingsoefeningen gedaan en geheugentraining. Net na 11.00 uur liep ik naar buiten, met een super goed gevoel. WAUW wat ben ik trots op ons dorpje Grashoek, zo fijn geregeld allemaal. Maar niet eerder geweten dat dit een voorziening voor Peter zou kunnen zijn. Ik deed snel mijn boodschappen, groenten gehaald , auto getankt en om 12.00 uur was ik thuis. Ah Anneke had binnen alles klaar en was buiten aan het schoffelen, even een beetje geholpen, mijn bakje sla gegeten en om weer terug naar de Ankerplaats. WAUW… ik kreeg het er warm van wat ik zag… grote lange tafel, alle gasten en vrijwilligers zaten samen te eten en gezellig te kletsen.. SUPER !!! Ze begonnen net aan het toetje rijstepap met pruimen en slagroom, maar Peter gaf aan dat hij helemaal vol zat.. ja ze hadden al champignonssoep gehad en spaghetti.. nee hij was helemaal vol en mocht ik zijn toetje opeten… oh hoe lekker was dit… het smaakte naar de rijstepap van mijn moeder… en die was toch lekker !!! Nog even met de begeleidster gepraat , Peter had goed meegedaan met alles en zelf heel veel verteld, ja dit zou werkelijk de oplossing kunnen zijn. In principe is het op dinsdag en donderdag de hele dag en op vrijdagmorgen. In de auto had Peter zoveel te vertellen, ja hij had heerlijk gegeten, het was allemaal vers gekookt door vrijwilligers, ja en die meneer die tegenover hem zat, ja dat was die meneer die een nieuw huis aan het bouwen was… ja langs het huis van Annie en Frans… Oh heet die meneer Spreeuwenberg.. Ja die meneer heette Spreeuwenberg van de Belgenhoek. Ja enne Doortje was er en Annie was er, ja hij kende ze bijna allemaal… ja Bertha van Piet van Pap Jan… Ja en dan komen er allemaal bijnamen… en dan toeteren mijn oren…. Maar heerlijk dat Peter het zo fijn heeft gevonden. Ja hij was wel moe van alles, maar wat was het fijn dat het op de Grashoek kon… ja en An van Maessen, ja die had hele verhalen gehad…. Maar die ene meneer in de rolstoel, nee die kende hij niet, maar dat ging hij volgende week wel vragen…. SUPER !!!
Vrijdagmorgen ging ik met Anneke plantjes halen in Kessel voor de plantenbak op de stoep, meer als honderd plantjes hadden we en samen met Anneke pootte ik ze meten, dan konden we ze water geven en kunnen ze groeien. Maar door dit alles waren we wel later aan het eten en liep het een beetje anders, maar toch alles gelukt en om 16.00 uur reden we naar de fysio in Panningen, we waren ietsje te vroeg, maar Joris was er al en die begon met Peters arm los te maken en te lopen en toen Gerard kwam gingen we naar de legg press. Eerst 30 kilo wegduwen, dat deed Peter lachend, toen 40 kilo, toen 50 kilo, en pas bij 60 kilo werd het moeilijker en lachte Peter niet meer, maar het lukte wel en met een heel goed gewoel gingen we weer naar huis. Opdracht voor thuis, wat vaker opstaan uit de stoel en dan zelfstandig het evenwicht zoeken. S Avonds kwam Robert nog even met Pierke en Sien , ja en dan lacht Peter ook steeds, Iedere dag zegt hij minstens 3 keer, ja de kinderen en de kinderen die zijn het allerbelangrijkste.
Zaterdagmorgen was het heel relaxed, een zwemmen geen Anneke… Peter heel relaxed alle oefeningen en ik deed allerlei kleine achterstallige klusjes… maar wat heerlijk ik functioneer weer bijna normaal, mijn handen en vingers doen geen pijn meer, ik kan weer wat boven in een kast pakken, ik kan weer wat van de grond oprapen, ik kan weer een fles gewoon open maken… zou het dan toch van het kersenpitkussen komen, wat ik iedere avond op mijn nek en schouders heb gelegd…. Maakt niet uit, het voelt nu weer goed… En Peter gaat ook lekker, hij geniet van het eten, maar vooral niet teveel, hele kleine beetjes wil hij eten… Toch bang om over te geven, maar dat is de hele week niet gebeurt… en misselijk… ja soms een beetje, maar bijna niet meer…. Duizelig… nee ook eigenlijk niet meer…. Nu nog een paar spannende dagen tot woensdag… de uitslag van de scan en de bloedwaarden… , maar eerst gaan we vanmiddag nog lekker naar Vught, effe lekker knuffelen met Zoe want ja die hebben we al twee weken niet gezien…. En we waren al vanaf december niet meer bij Lonneke en Jaap geweest…. En nu … gaan we vanmiddag… effe lekker genieten !!! SUPER !!!




OOK MET EEN BEPERKING
KUN JE ONBEPERKT GELUKKIG ZIJN



Veel liefs Marlies