de eerste dag van een lange weg

Ja ja mensen wat zal ik vertellen over de eerste dag. De verpleging en therapeuten in Blixembosch zijn geweldig. Het is een verademing om te zien welke rust ze uitstralen en hoeveel tijd dat ze voor ons hebben. Maar het probleem is dat Peter van een heleboel therapie het effect niet inziet. Hij denkt dat alleen een fysiotherapeut en logopodiste hem kan helpen en duidt dan dat dat ook minimaal is. Maar de verpleging doet ook steeds therapie en het communiceren met bezoek is ook een grote vorm van therapie. Hij heeft dit dus niet in de gaten en hoeveel hij al kan, vindt hij voor zichzelf te weinig. Dus mensen die er naar toe gaan blijf vooral positief op hem inpraten.

Gisteravond ben ik er met Willemien geweest en toen we aankwamen lag hij op bed en wilde eigenlijk niet in de rolstoel, ik zag dat hem iets dwars zat, zijn bed was nat en hij verduidelijkte mij dat er ook hier niemand kwam als hij moest plassen. Maar hij snapt het systeem van zijn alarm,nog niet. Hij denkt dat het een soort telefoon is en hoort dan niemand, maar vergeet op het miniscule knopje te duwen, en als hij erop duwt komt er ook binnen 5 minuten iemand. Dat vertrouwen is hem in Venlo ontnomen, daar duurde het wel 2 uur voordat er iemand kwam.

Maar hij werd verschoond en toen wilde hij wel naar buiten in de rolstoel. Buiten was hij weer opstandig en zei dat hij pijn had. Poeh, weer aan de gang van waar, ja hij moest plassen en dat zou pijn doen. Op het knopje geduwd en toen kwam Donald weer meteen. Ik zei dat hij moest plassen, nou Donald nam alle tijd, rolstoel naar binnen en toen heeft hij voor het eerst in de fles geplast. Geweldig positief dus, dat hij drang voelde en dat het ook lukte. Dikke pluim voor hem. Helemaal blij en opgelucht kwam hij weer naar buiten en toen hebben we heerlijk buiten gezeten een hele poos met Donald erbij en die bleek in de tropen te zijn geweest op een grote aspergeplantage en hij had bodemkunde gestudeerd en tropisch landbouw. Peter zat zeer geinteresseerd te luisteren, en op een gegeven moment gaf hij aan dat hij ook wilde vertellen, aan de hand van het fotoboek maakte hij Donald duidelijk van zijn project in Rusland en hoe het er daar aan toe ging. Het was prachtig. Tot 10 uur hebben we buiten gezeten en toen gaf hij aan dat hij toch wel moe was en naar bed wilde. Willemien en ik hadden allebei een heel goed gevoel.

Maar hij twijfelt eraan of het lopen en zijn arm nog wel goed komt, omdat er nu weer 3 zondagen zijn. Maar vanaf dinsdag gaat het dus echt beginnen.

We blijven positief!!!!!!

Voor de mensen die er naar toe gaan als jullie Peter meennemen voor te wandelen, het terrein af effe melden bij de verpleging.

Groetjes Marlies