54 rode rozen

Dag Lieve mensen

Een dagje later als de laatste tijd gewoon was zijn we er nu toch, maar dat komt door Peters 54ste verjaardag gisteren.

Zondagmorgen was Peter heel aktief en pakte uit zichzelf fotoalbums uit de kast. Hij was op zoek naar foto s van Sjef Wilco en Roel op onze zilveren bruiloft. Ja hij vond ze zelf. En moest erg lachen. Ik zat met tranen achter hem, want ik zag de uitbundigheid op alle fotos en dan is het hard slikken. Zal het ooit weer zo worden, zullen we ooit weer zo heerlijk kunnen dansen... zal het ooit....
S Middags kwamen Wilco en Sjef op visite en Peter(en ik ook) vind dat altijd erg leuk. Er worden dan vaak stoere verhalen vertelt en Peter was erg vrolijk. Wel niet zoveel alcohol als anders, maar zo kan het ook....

Maandagmorgen lekker vrij en s middags moesten we naar het ziekenhuis, naar de revalidatiearts en schoenmaker. Annemarie ging deze keer met ons mee en we dachten dat we het zo geregeld zouden hebben, we hadden er tenslotte 2 weken over nagedacht welke schoenen het moesten worden. Helaas, er kwamen weer nieuwe opties bij, en we moesten beslissen wat de beste oplossing zou zijn. Ieder van ons had een andere voorkeur en zo gingen we dus weg met een nieuw papier met 4 opties. De revalidatiearts zou overleg hebben met de fysiotherapeut en 8 maart moeten we dan een beslissing nemen.
Hierna gingen we nog even naar afdeling K3 waar Peter van Christel lag na een spoedoperatie aan de darmen. we wilden hier allebei graag naar toe en Peter zat er erg mee dat we niet eerder in de gelegenheid waren geweest om Peter Kars op te zoeken. Erg opgelucht waren we dat het nu een stuk beter met hem ging, en na 10 minuten moesten we helaas weer gaan omdat Peter Kars training kreeg.
Samen sjokten we weer naar beneden, waar we samen met Annemarie nog een kop koffie dronken en alle opties van de schoenen nog eens doorspraken. Maar we wisten het nog steeds niet...
Dinsdag fysio en logopedie en geen bijzonderheden.
Woensdag was ik druk met vlees en Peter rustig in de kamer de boerderij te lezen. Zo best lang, want anders kijkt hij vaak plaatjes en is er zo klaar mee, maar nu leek het allemaal erg goed te gaan. Totdat Ge kwam om vlees te halen, ik vroeg of Peter ook in de keuken kwam zitten, Ja hoor. Hij staat op en roept Oh mijn rug!! Ik vatte het een beetje giechelig op en zei dat hij niet zoveel in bed moest liggen. Maar hij klaagde echt over pijn in de rug die uitstraalde naar zijn rechterbeen. Lopen ging heel moeizaam, maar hij liep nog. Na het middagslaapje kon hij amper nog lopen en iedere pas die hij zette deed erg veel pijn. Hij kon geen steunaanname meer doen op het rechterbeen. Shit!! Vervelend, heel erg vervelend!! Zwemmen ging ook niet dus alleen maar liggen in de stoel en heel veel pijn. Machteloos en erg verdrietig zat ik er de hele avond bij en toen toch maar voetje voor voetje naar boven gegaan om te slapen. 2 paracetemols gepakt en proberen te slapen, dit lukte heel goed en donderdagmorgen had hij al weer veel praatjes, tenminste in bed. Maar toen hij op wilde staan ging het weer mis, en deed alles pijn. Ik moest hem echt bij alles helpen en ook bij ieder pas die hij zette ondersteunen. Toch maar gedoucht en lekker warm water erover laten lopen. weer 2 paracetemols gegeven en dat hielp een klein uurtje. Toen de huisarts gebeld of hij wat sterkers mocht nemen, maar dat mocht niet zomaar de huisarts wilde hem graag eerst zien. Ik zag op dat moment geen mogelijkheid om Peter in de auto te krijgen dus kwam Dr. Magis s middags naar ons toe. Het was geen Hernia, geen trombosebeen en niets met de heup. Ja s avonds proberen naar het zwembad te gaan en daar ontspanningsoefeningen doen zou waarschijnlijk het beste helpen.Dus ging Wil met hem naar de Schatberg, Peter wilde eerst niet want hij was bang dat het niet zou gaan en dat hij niet in de auto zou kunnen. Hij werd er een beetje depri van. Maar toch om 7 uur naar het zwembad!! En ja hoor een heel stuk beter kwam hij terug. Alles had vastgezeten en door de ontspanningsoefeningen was het losser gekomen. Hij liep ook weer een stukje makkelijker.

En toen was het vrijdag de 26 ste, Peters verjaardag. Ik had het allemaal prima geregeld en Peter zou met de taxi naar de fysio gaan en ik zou ondertussen vlaai en nog wat boodschappen halen..... Niks ervan, Peter wilde graag dat ik mee naar de fysio ging en kijken of Joost iets kon doen aan zijn rug. Want het lopen ging nog niet goed, zeer moeizaam. Ik moest toch nog het een en ander bespreken met Joost over de schoenen, dus kon ik net zo goed zelf met de auto rijden en meegaan en op de terugweg langs de bakker gaan. Joost heeft hem goed behandeld en Peter vond het wel fijn, behalve de massage met olie, dat was erg pijnlijk. Nog een goed gesprek en uitleg over de schoenen, waar ik me nu ook in kan vinden, gingen we naar huis.
Na het middagslaapje ging het al een stuk beter, en was er al verjaarsvisite, hij wilde toch graag in de keuken blijven zitten, maar na 1 uurtje werd hij moe en ging even in de kamer in de stoel liggen. Nog 2 paracetemols gegeven zodat hij het s avonds een beetje kon volhouden. Wel deed hij ieder uur een stukje lopen, zodat alles een beetje in beweging bleef.
Om half 7 waren Lonneke en Jaap er en hebben we samen gegeten, en al gauw genoeg kwam de rest van de familie en werd het een erg leuke avond, waar we ook af en toe de televisie aan hadden om naar de Olypische Spelen te kijken. Waar we met de hele club gilde bij het Goud bij het snowboarden en teleurgesteld over de uitschakeling bij het schaatsen.
Om 12 uur ging Peter naar bed, hij was toch wel moe.... maar liep weer alleen de trap op... en pasje voor pasje voorwaarts.. en weer was er een zeer speciale dag voorbij!! En ik voelde me intens gelukkig, met deze lieve mensen om me heen op deze dag.




VEEL MENSEN KIJKEN OVER HET KLEINE GELUK HEEN
TERWIJL ZE MET GROTE WAZIGE OGEN
NAAR HET GROTE ZITTEN UIT TE KIJKEN
GELUK IS DE HARMONIE
TUSSEN OMSTANDIGHEDEN EN BEHOEFTEN



Veel Liefs Marlies