SHIT SHIT SHIT

Hallo lieve mensen,


Ja het is even bullshit hier, oftewel Peter heeft zaterdagmorgen een zeer heftige epileptische aanval gehad.
Het ging al een paar dagen niet zo goed, Peter had erg veel pijn aan de vlek in zijn linker oksel, we probeerden de pijn te verlichten met paracetamol, maar ik was af en toe ten einde raad.
Vrijdagavond kregen we nog visite van Martien en Karin een oud klasgenoot van Peter, ik had al een paar keer aangegeven dat het misschien beter was om het bezoek af te zeggen maar Peter wilde het zo ontzettend graag en het leidde ook af van zijn pijn. En inderdaad we hadden een hele fijne avond en het voelde goed.
Ik stelde voor of het misschien beter was om maar beneden te slapen want zijn lopen was erg zwak, maar nee hij wilde perse boven gaan slapen en samen konden we de trap wel op komen. Inderdaad lukte dat ook, maar ik realiseerde me dat er toch echt wel iets anders moest gaan gebeuren want als hij nog verder zou verzwakken zou hij de trap echt niet meer op kunnen, terwijl Peter vond dat het toch goed was gegaan…
S Nacht weer verschillende keren op geweest omdat hij zoveel pijn had aan zijn linkerkant, nog een paar keer op om te plassen en toen de wekker om 7.30 uur ging was ik geradbraakt en wilde nog even blijven liggen. Peter begon weer te jammeren en dat hij rechtop wilde en deed een poging om rechtop te gaan, maar dat lukte niet en hij riep schrecklich schrecklich en ik dacht dat het van de pijn was.. en een minuut later … niet goed niet goed… en toen begon hij geluiden te maken die op brullen leken. Ik dacht dat het van de pijn was…en ging toch ook uit bed en toen begon hij te schudden en toen wist ik gelijk dit is een epileptisch aanval. Het duurde een minuut of drie en toen hield het schudden op…maar wel heel zwaar ademhalen. Ik belde Wim op en die adviseerde om toch de HAP te bellen. Dat gedaan en ik vond dat het niet spoed was, dus zou den binnen 7 minuten terugbellen. Ik ging me vast aankleden en appte de kinderen dat Peter een epileptisch aanval had gehad en terwijl ik daarmee bezig was begon Peter heel heftig te schudden met zijn hele lijf.. Nou toen belde ik dus gelijk de spoed !!! De juffrouw aan de lijn was heel attent en bleef op me inpraten en vragen stellen, terwijl ze een ambulance met de grootste spoed stuurde, dat duurde helaas wat langer omdat de A67 afgesloten was, maar inmiddels was Robert ook gekomen en dat was heel fijn voor mij. Robert ging voor naar de weg om de ambulance de goede weg naar de boerderij te sturen. Nou en toen gingen alle toeters en bellen aan, allemaal heel erg akelig en moest de brandweer komen om hem naar beneden te dragen, maar Peter moest horizontaal vervoerd worden en dat ging via de trap niet en werd er nog en hoogwerker besteld en die was er zo en nadat ze Peter een beetje onder controle hadden hebben ze hem via het balkon met de hoogwerker naar de ambulance gebracht. Inmiddels was Claudi ook gearriveerd, Lonneke belde dat zij ook kwam en toen ik het even allemaal niet meer aan kon zien was ik naar buiten gelopen en belde ik met Annemarie…
Inmiddels hadden ze Peter in de ambulance en ik zou met de ambulance mee gaan en Claudi zou met Annemarie er achter aan komen. Lonneke belde weer dat zij ook Steef ging ophalen en ook naar ziekenhuis Venlo zouden komen. Op de eerste hulp werden allerlei testen gedaan, veel vragen gesteld, een scan gemaakt en Peter lag er met allemaal toeters en bellen buiten bewustzijn bij. En toen moesten we wachten en wachten, heel erg spannend, tegen 11.00 uur kwam er een arts die het een en ander vertelde, en dat ze nog aan het wachten waren op de laatste scan van Maastricht en dat dan de neuroloog zou komen voor verdere informatie. Net voor 12.00 uur was alles bekeken en toen kregen we een beetje positief nieuws dat er geen nieuwe verontrustende dingen op de scan te zien waren, hij was vrijwel gelijk aan de laatste scan van Maastricht. Peter zou overgebracht worden naar de intensive care en alle toeters en bellen bleven zitten. We besloten dat Lonneke en ik zouden blijven en dat Steef, Claudi en Annemarie naar huis zouden gaan.
We liepen naar de intensive care en daar moesten Lonneke en ik wachten totdat Peter weer op alle apparaten aangesloten was. Ik had eigenlijk nog niets gegeten en we besloten om even een broodje te gaan eten en dan weer terug, het zou ongeveer een half uurtje duren..
Nou en toen moesten we wachten en wachten… het werden bijna twee en een half uur…. Nou en dan …. Nou ja ik zeg maar even niets, ja en dan mag je erbij…. Pffffff… heel erg heftig !!! Maar het zag er toch al beter uit als om 12.00 uur !!!
We kregen informatie, wel heel erg aardige verpleegkundige en het had niet zo heel veel zin om te blijven en ik wilde ook wel graag even naar huis en dan weer terug komen… En Lonneke wilde ook wel graag weer naar huis… Een telefoonnummer mee en we konden altijd bellen en dan later weer terugkomen… Peter was in goede handen en ze hadden hem heel veel slaapmedicatie moeten geven, dus het zou ook nog wel een poosje duren voordat hij weer bij kennis zou zijn.
Steef en Claudi liepen met de kindjes de jeugdvierdaagse en om 16.30 uur begon het defile en daar wilde ik toch ook wel heel even gaan kijken, de snoepzakjes lagen klaar en de bloemen moest ik nog even kopen. Gelukkig was Els ook in Panningen en samen met haar wachten ik op de intocht… zo mooi 5 kleinkinderen die de jeugdvierdaagse hadden gelopen, ja daar zouden Peter en ik toch samen naar toe gaan…. Steef en Claudi wilden toch ook nog graag even naar Peter toe en zo gingen we om 19.00 uur weer richting Venlo ziekenhuis… We zagen al weer een beetje verbeteringen, hij reageerde op onze stemmen , verpleegkundige janine had alle tijd voor ons en we vroegen of ze ook naar de vlek wilden kijken waar hij zoveel pijn van had, ja dat zouden ze doen. Om 21.45 uur was ik weer thuis en om 22.30 uur belde ik nog even, ja ze hadden de vlek/wond verzorgt en hij lag rustig te slapen.
Met mij ging het heel goed ,ondanks alle tegenslag, maar er werd nu voor Peter gezorgd, hij had geen pijn meer, ik stond er niet meer machteloos bij….. ik hoefde niet te letten op zijn roepen… en lekker geslapen…

Vanmorgen werd ik net voor 8.00 wakker en toen belde ik natuurlijk meteen… nou hij had de nacht goed doorgebracht, heel veel slapen en af en toe een beetje wakker.
Om 11.00 uur ging ik weer met Claudi naar Venlo en we zagen al weer verbetering.. Ik zei Hallo Peter en toen zei hij Hallo , wel heel zachtjes en schor, terug , ook reageerde hij op Claudis stem. De zaalarts kwam en deed allerlei testjes en op enkele reageerde hij ook . Alle waardes waren goed stabiel, zoals de bloeddruk, hartslag en temperatuur. Met een klein pipetje mochten we hem wat water geven en dat vond hij heerlijk. IK vroeg aan Peter of hij wist waar hij was… nee en ik vertelde hem dat hij in ziekenhuis Venlo was. Ik weet niet of hij dat begreep…. Claudi en ik gingen even een broodje eten en daarna weer terug en toen werd ons verteld dat hij gauw genoeg naar de brain care mocht op de afdeling neurologie… ja maar hoe lang ging dat duren… We besloten dat we naar huis zouden gaan en dat ze mij zouden bellen als hij overgeplaatst was… Ik was nog maar net thuis toen ze al belden dat hij op de afdeling neurologie lag. Dus … om 15.00 uur weer terug naar Venlo samen met Steef.. naar de afdeling neurologie waar we hele slechte herinneringen aan hebben van 2008… Maar oh wat een verschil, de hele afdeling is gerenoveerd en omdat Peter gen MRSA meer heeft ook gewoon op een normale kamer… er kwam een verpleger binnen… he die kenden ons nog… het was Paul…. En even later Sanya…. Daar heb ik toen 2 avonden een heel fijn gesprek mee gehad…. WAUW … nou het voelde zo goed. Nog een intake gesprek met verpleger Joep en dat voelde ook al heel goed. Peter reageerde weer op onze stemmen en weer hallo en even later vroeg ik hem of hij wist waar hij was…. Steef en ik luisterden … en heel schor kwam er uit Venlo !! YES hij had mijn boodschap van een paar uur eerder begrepen en kon het nu ook nog zeggen … POSITIEF !!!
En vanavond ben ik nog even met Wil naar Peter geweest, hij reageerde ook weer op de stemmen en toen zei ik… roed roed zien de… en toen zei Peter DE ROEZE !!! En verpleegkundige LIanne gaf hem met zon sponsstokje water in de mond en hij likte het alsof het een dik ijs was. IK vroeg aan Peter vind je het lekker… en toen zei hij ja…meer.. meer….. Dus langzaamaan gaat het bietje bij bietje weer de goede kant op… Maar het is nog allemaal heel onzeker hoe het verdere verloop zal zijn en hoe hij hier uitkomt….. maar toch na vanavond redelijk positief…. En we hopen dat alles weer goed komt….


We steken een extra kaarsje aan
en laten het glas halfvol !!!

Veel liefs Marlies