Super spannenddddd

Hallo lieve mensen

Ja het was me het weekje weer....
Zondag was het prachtig weer en we besloten om naar buurvrouw Jaan te lopen, ja lopen, maar wel de rolstoel mee voor het geval dat. We konden ook met fiets en scootmobiel gaan, maar om de een of andee reden gaat Peter hier niet graag mee op pad. Dan maar lopen en de rolstoel mee. Een flink stuk gelopen en toen dus in de rolstoel, want helemaal lopend lukte niet op de gewone schoenen. Bij buurvrouw gezellig zitten kletsen en weer terug, ook nu weer om en om lopen en even in de rolstoel.
s Avonds naar de Peel om met Ria en Wiel te gaan eten, nog een verjaarscadeautje voor Wiel. Lekker gegeten en bij ons nog boer zoekt vrouw gekeken. Ja heel bijzonder!!!
Maandagmorgen stond er om 9.00 uur rijles op het programma. Matje zou hem voor de eerste keer thuis ophalen en zou Peter zonder aanwijzingen naar Blerick en Baarlo rijden. We moesten op tijd op en ik ging vast naar beneden om de tafel te dekken, ik riep of Peter al klaar was. Nee, gaat niet. Ik naar boven... Poeff.. Helemaal duizelig. Ja wat nu weer!!! Verdorie. Rijles afgebeld, want het opstaan lukte niet. Na een kwartier weer naar boven, kijken, rechtop zitten, Nee weer draaide alles!! De medicijnen gehaald en die vast op bed laten innemen, als hij lag ging het wel, maar zo gauw hij rechtop zat was het mis. Moet ik dokter bellen??? Nee dat hoefde niet. Tegen half 11 lukte het toch om op te staan, maar het ging heel moeizaam en tergend langzaam. Maar ja, geen andere keuze. Ik was helemaal van het padje af en erg ongerust wat ons nu weer boven het hoofd hing, verdomme en het ging zo goed!!! Om 12 uur toch maar wat gegeten en kwam Marie Louise, zij vemoedde dat er ergens een ontsteking zat en paracetemol geven. Ze behandelde hem anders dan anders, Peter wilde toch weer naar boven om te slapen. De hele middag was ik erg ongerust en dan komt ook het verdriet weer helemaal terug. Waarom, waarom!!! Om 4 uur weer opgestaan en dat ging al een stuk beter als smorgens. Poeff gelukkig.
Een poosje met Lonneke gebeld en die beurde mij op, je weet toch mama, dat er na zo n terugval, weer iets heel positiefs komt!!! Ja maar ik ben nu even ongeduldig en het gaat nu zo tergend langzaam!!

Dinsdagmorgen ging het al weer beterder. Wel moest ik de fysio afbellen, want dat ging volgens peter nog niet. Nou vooruit dan maar. Ik had nog een heleboel te doen en dacht bij mezelf bekijk het maar voor deze morgen ik ga aan het werk en blijf jij dan maar in je stoel zitten/liggen. Wat schets mijn verbazing, uit zichzelf naar de hometrainer en ik moest hem instellen op 24 minuten. Zo dat is gewaagd, zul je dat nu halen??? Jawel hoor en na het fietsen de video aan en beelden kijken van 5 jaar geleden, waar je Peter heel veel op hoort praten. Het lijkt erop dat dit een hele goede therapie is, het horen van je eigen stem.
s Avonds ging ik lopen met Willemien en Peter bleef alleen thuis, ja hoor dat gaat prima. Ik dacht hij zal wel slapen als ik terug kom, nee hoor!! En na een poosje zei hij heel duidelijk,"kwart over 7 ik naar kantoor gelopen, alles gecontroleert, alles oke!!" "Peter ben je nu alleen naar het kantoor gelopen, zonder stok(was maandag onmogelijk)" "Ja hoor!! Ging prima, Alles gaat goed, nog een paar maanden stok en nog een paar jaar ikke weer een beetje werken!!!" Zo dat is een opsteker, wauw Peter wat praat je goed, wat heb je er zin in. Wat er maandag gebeurt is weet ik niet, in ieder geval geen epileptisch aanval, kan ook zomaar iets geweest zijn, maar de vooruitgang vanaf dinsdag is enorm.

Woensdagmorgen gingen Wil en John mee zwemmen, ja ook nu zouden we wel zien wat er ging gebeuren. en of de tape het zou houden in het water.
John bracht Peter terug, maar helaas de tape was eraf, en ze hadden de aangepaste schoenen niet meegenomen. Dus met de rolstoel naar binnen. Oh dan zullen we nu de andere schoenen maar aan doen, want Wil kwam pas s avonds om zijn been opnieuw te tapen. Nee dat wilde Peter niet, in huis kon hij wel wel met de gewone schoenen lopen. Na het middagslaapje kwam hij alleen naar beneden op de gewone schoenen, geen tape, geen stok.... en hij liep zo mooi, zo goed. Ja lieve mensen dit is echt niet te begrijpen. Dit is niet in woorden uit te leggen, maar een gevoel van een ware triompf.
s Avonds kwam Wil om te tapen, en weer een super Peter, weer even het looppatroon geoefend en een kop koffie gedronken en zitten praten over het tapen. Wil had nog vanalles uitgezocht en informatie verzameld via internet, er zijn nog zoveel meer mogelijkheden!!
s Avonds doen we een oude sok om het been zodat de tape wat beter blijft zitten, maar we hadden beiden nog geen zin om te gaan slapen, en ik zei dat ik wilde dat Peter een verhaaltje ging vertellen, Nou en er kwam me toch een verhaal.... over suiker en suikerbieten, hoeveel hectares we vroeger gehad hebben en waar die overal stonden. Maar zo duidelijk, zo goed. En dan denk ik praat maar, vetel maar, maakt niet uit waarover als het maar duidelijk is!!
Donderdagmorgen Peter naar de afasiegroep en ik had een afspraak bij Karin (haptonomie) Ik was heel moe, ja de maandag had me toch erg aangegrepen, ik vertelde van mijn angsten en verdriet, en dat mijn blijdschap en positiviteit nu niet overheerste, maar steeds de angst van wat gaat er nu weer gebeuren naar boven kwam.
Een heel fijn gesprek en behandeling gehad en ja ... ik durf er weer oprecht in te geloven. Dat gevoel heb ik gelukkig weer terug gekregen. Het gevoel, alles komt goed!! Samen komen we er!!! Samen met al die lieve mensen om ons heen. SAMEN!!!



HET LEVEN HEEFT ZIJN VERBORGEN KRACHTEN
DIE JE ALLEEN KUNT ONTDEKKEN DOOR TE LEVEN


Veel liefs Marlies