EEN LACH EN EEN TRAAN

Hallo lieve mensen,



Daar ben ik toch weer….. er gebeuren o zoveel dingen en er is nog zoveel wat ik wel wil delen met jullie. Niet via facebook maar op mijn oude vertrouwde site….. de site die jarenlang een zo belangrijke rol speelde in ons leven en waar ik voorlopig nog geen afstand van wil doen…
Wel vind ik het best wel moeilijk om hier mijn gevoelens te uiten , het is allemaal zo dubbel, het ene moment loop ik over van verdriet en het andere moment geniet ik intens van deze nieuwe wereld, de vele mogelijkheden die ik nu heb.
Genieten van de kleinkinderen, de grote saamhorigheid van ons gezin wat toch wel heel bijzonder is.
Heel confronterende dingen zijn er ook… Zo kreeg ik een brief van de gemeente dat de WMO zaken waren afgelopen en dat ze de driewielfiets, het scootmobiel en de rolstoel kwamen ophalen… Nou maar gelijk de gemeente gebeld of ze hun administratie niet op orde hadden, beetje vreemde man aan de telefoon… nee hoor ze hadden hun zaken altijd goed op orde. Ik vertelde dat ze het scootmobiel al 8 jaar geleden hadden opgehaald…oh dan zou dat wel zo zijn… en ze zouden een keer langskomen om de rolstoel en driewieler op te halen. Misschien dat ze dan eerst een telefonische afspraak konden maken… Nou misschien deden ze dat ook wel… en inderdaad na een telefonische afspraak kwamen ze afgelopen maandag de spullen ophalen. De rolstoel…. Ik heb hem altijd gehaat en Peter wilde er eigenlijk ook niet graag in… het liefste wilde hij altijd lopen, hoe langzaam het ook ging, maar soms kon het niet anders en voor de langere afstanden was het beslist noodzakelijk.. Maar oh wat deed het me verdriet toen ze hem op kwamen halen… Wat zou ik Peter er nog graag jaren in hebben zien zitten en de langere afstanden… dat betekende ook dat we er weer eens echt uit waren samen….
Maar het voordeel nu is dat ik geen rekening meer hoef te houden met Peter, met zijn slaap en eetritme, alles moest hier op tijd gebeuren , ik kon nooit zomaar ergens naar toe gaan, altijd haast om weer naar huis te gaan .
Vorige week vrijdag hadden we een etentje bij Wil en Annemarie, samen met Willemien en John, en Wim en An. De zwemclub.. Het was prachtig weer, Wil en Annemarie zorgden voor het eten en ieder nam wel iets mee om te drinken. Ik had nog een mooie fles rose champagne staan. Van Peter en Christel gekregen na Peters zware epileptische aanval 22 juni… We zouden die fles op een geschikt moment open maken… we hadden bedacht als Peter weer op de been was en naar huis zou komen… maar helaas dat ging niet meer gebeuren. Iedere keer als ik de koelkast openmaakte zag ik die fles staan….. Tja en die vrijdag bedacht ik… ik neem die fles mee en drinken hem met deze dierbare mensen op… We zaten buiten, daar waar we ook op 19 juli zaten…. en een witte vlinder zat vlakbij ons… zo mooi… ik zei Peter is er ook bij, tuurlijk is hij altijd in onze gedachten, en op het moment dat wij proosten op het leven … vloog de witte vlinder omhoog…. Nou ik kreeg een enorme brok in mijn keel… Het was een perfecte avond, met heerlijk eten, veel herinneringen en ook gelachen, veel gelachen en ik hoefde niet op de klok te kijken , ik mocht intens genieten van deze heerlijke lange avond, maar dan kom ik thuis… en sinds de urn in de kamer staat loop ik er zo vaak naar toe en ook deze avond rolden de tranen bij thuiskomst… want dan ga ik alles aan Peter vertellen… hoe fijn het was en zo verdrietig dat hij dit alles niet meer mag meemaken, maar het andere spoortje fluistert dan zachtjes in mijn oor…. Marlies dan waren we echt niet langer als 2 a 3 uur gebleven, want dan was Peter moe… zo moe en dan gingen we naar huis en dan voelde ik me ook verdrietig omdat we maar zo kort konden blijven. En dan voelt het allemaal heel dubbel !!!
Zaterdags kwamen Albert en Sanja, mensen uit Amsterdam die we kennen via Jaap, al voor de middag. Lonneke, Jaap en Zoë kwamen ook even en was het heel gezellig , samen geluncht en na de lunch gingen Lonneke en Jaap weer naar huis en heb ik nog een hele poos met Albert en Sanja heel fijn zitten praten, Claudi appte of ik bij hun kwam eten… waarom niet en s avonds kwamen Peter en Christel nog op bezoek… Ja dat kan nu allemaal op een dag. We bespraken ons reisje…. Ons reisje van het geld van de bruiloft… Samen zouden we naar Dresden gaan…. Ja en we gaan nu ook samen naar Dresden… Samen naar Dresden met Peter in ons hart…
Zondagmorgen kwamen Steef en Robert met Pierke en Sien ontbijten en daarna kwam er de hele zondag niemand meer… Dat vond ik voor een keer helemaal niet erg en ik ging de film van de uitvaart nog eens kijken, helemaal alleen op de televisie in Peters stoel… Nou ik kreeg weer kippenvel en oh de tranen, maar het mocht ….. ik mocht genieten en verdrietig zijn.. Oh Peter wat zou je trots geweest zijn, wat zou jij genoten hebben. !!!!
Maandagmorgen kwam Niene hier spelen en oh wat is het toch een heerlijke kwebelkous met haar eigen willetje maar och wat maakt het uit, het is zo gezellig en oma heeft nu alle tijd, maar vooral de paardjes die hier staan vindt Niene helemaal het einde, Nou ben ik niet zo’n paardenliefhebber, maar moet er toch aan geloven en de paardjes allemaal aaien en wat te eten geven.
Woensdag gingen we weer balkenbrij maken… ik dacht dat dat ook wel heel emotioneel zou zijn , maar dat viel reuze mee, ik was zo lekker druk bezig met alles en net na de middag hadden Robert en ik bijna 20 kilo balkenbrij en 6 kilo zult gemaakt en donderdag moest ik natuurlijk voor Robert en mij balkenbrij bakken en die aten we samen smakelijk op tijdens de lunch. Met heel veel herinneringen aan die goeie ouwe tijd !!! s Middags kwam Claudi nog met Niene balkenbrij halen voor de verkoop en tot Nienes verbazing liepen er nog 2 paarden in de wei… Theo had een merrie met veulen gebracht . Niene danste en klapte in haar handjes want oh dat is zo leuk… Maar het veulentje was nog een beetje bang… s avonds ging ik eten bij Steef en Robert. Ik maak dan het vlees klaar en Robert zorgt voor de rest en als Steef dan van het werk komt kunnen we samen eten, heel gezellig en na het eten ging ik lopen met Willemien en Annemarie en daarna kwamen nog Ria en Wiel, wat ook heel gezellig was… een drukke dag, maar van alles genoten.
Vrijdagmorgen kwam Math, de voervoorlichter, die al meer dan 35 jaar komt, en dit was een verhelderend mooi gesprek, over het bedrijf, maar ook over de uitvaart , over hoe alles hier gelopen is , heel waardevol. Om 12.30 uur moest ik Niene uit de peuterspeelzaal halen en dat was ook weer heel gezellig.
En zaterdagmorgen ging ik alleen naar Vught, naar Lonneke, Jaap en Zoë… voor het eerst alleen zo ver weg… nou ja is eigenlijk maar 3 kwartier rijden, maar ik ben niet zo gek op autorijden… Het was even doorzetten, verstand op nul en ik had geen haast, de weg ken ik goed en het ging ook allemaal buiten verwachting goed. Ja en als je dan aankomt en die kleine witte krullebol komt je lachend tegemoet gerend… oma oma… ja dan kun je de hele wereld aan toch !!!! En het was prachtig weer, super gezellig en toen Zoë haar middagdutje deed gingen Lonneke en ik naar s Hertogenbosch, is maar een paar kilometer… tja en dan is het even slikken… s Hertogenbosch… dat was Peters stad… hier heeft hij 5 jaar gestudeerd en waar zoveel dierbare herinneringen van ons samen zijn , we hadden toch een jaar geleden afgesproken dat we hier samen naar toe zouden gaan, samen weer door s Hertogenbosch lopen…. Maar nu liep ik er met Lonneke en toen we er eenmaal liepen… wat was het fijn en wat was het gezellig… ja heerlijk moeder-dochter momenten, tja dat kon ook bijna nooit, want altijd hadden we haast en moesten we weer terug voor Peter, maar nu…. Het was intens genieten en toen we thuis kwamen was Zoë weer wakker en ging ik even met Zoë een blokje om terwijl Lonneke en Jaap voor het eten zorgden. Heerlijk buiten gegeten en na het eten Zoë nog in badje gedaan en toen weer naar huis…. Ook de terugreis ging goed… ja dat doen we vaker… En natuurlijk weer alles tegen Peter verteld , handen om de urn, kijkend naar de foto en alsof hij wilde zeggen… Geniet maar mijn vrouwke… het kan , het mag , geniet van iedere dag… het kan zomaar voorbij zijn….



IEDERE DAG WORDT JE AANGEREIKT
ALS EEN EEUWIGHEID OM GELUKKIG TE ZIJN



Veel liefs Marlies