En het wonder gaat maar door....
Door: marlies
Blijf op de hoogte en volg Peter
15 Mei 2011 | Nederland, Grashoek
Hallo lieve mensen
Eindelijk even iets lagere temperaturen, wat misschien betekent even iets minder asperges en iets meer tijd voor andere dingen......
Maandagmorgen had Peter rijles, Wim Lenssen ging met hem mee en ook nu weer erg goed gegaan.Ik kon ondertussen de administratie een beetje op orde brengen en nog wat andere klusjes doen, want smiddags stond er weer een hele berg asperges om te sorteren, en s avonds weer steken. Jesus, weer zoveel!!
Dinsdagmorgen gesprek met de bank samen met Peter en ook Steef en Robert. Het was een goed gesprek waar we alle vier wat mee konden. De relatiebeheerder was al een hele tijd niet meer hier geweest(goed of slecht teken!!??) en was vol lof over de vooruitgang van Peter. Ja zoveel mag je na 2 a 3 jaar toch niet meer verwachten??? Misschien niet nee, als je de reguliere gezondheidszorg gelooft, maar hier geloven wij allang niet meer in en zoeken zelf naar nieuwe kansen en grijpen inderdaad iedere strohalm en klampen ons er aan vast.
s Middags geen sorteren, we zouden dat woensdag in een keer doen. Neef Wil kwam om in de moestuin te werken en zie er staat nu al vanalles in. s Avonds asperges steken en weer stond er veel en waren we met niet al te veel stekers, dus werd het een latertje. Na het steken nog gezellig buiten gezeten en toen moest ik nog aan het vlees beginnen. Maar langzaam ging mijn kaarsje toch uit... en gingen we naar bed. Ik was zo moe... maar kon de slaap niet vatten en pakte Peters rechterhand... en iedere keer als ik kneep kwam er reactie terug.... zou het echt bewust zijn... of droomde ik... nee ik was klaarwakker en mijn vermoeidheid helemaal weg. De tranen bingelden, want dit had ik nog niet eerder gevoeld, en ik vond het een fantastisch mooi spelletje.
Woensdagmorgen was ik wel een beetje brak, maar ala er weer tegenaan en het vlees verder verwerken. Peter kon het zich niet echt herinneren van het knijpen, maar ja er zit iets te veranderen en de arm gaat al hoger als de ellebooog en een stuk makkelijker.
Donderdagmorgen ging Peter met de taxi naar het afasiecentrum en ik wilde, natuurlijk snel, boodschappen gaan doen, want de firma Ligtvoet kwam voor het onderhoud van rolstoel en scootmobiel en dan moest er iemand thuis zijn. Maar helaas, de Audi startte weer niet, verdorie... nu maar de garage gebeld en dat ze er een nieuwe accu in moesten zetten. Ja service van Vercoulen, want binnen een kwartier waren ze er en een half uur later kon ik toch mijn boodschappen gaan doen. Toen ik terugkwam waren Fien en Theo er, de firma Ligtvoet was geweest en hadden een nieuwe accu in het scootmobiel gezet en zo zaten we weer op koers.
Sorteren en om 4 uur was Peter weer terug uit Blerick. Ja vermoeiend, maar het werken met de computer gaat steeds beter, "ja.... misschien nog een jaar en dan deze helemaal goed." We moesten nog warm eten en nog asperges steken. Onder het eten kwam een oud-meester van de lagere school van Peter iets afgeven. Het was een neef van Huub, en de vader van Pedro die met Pasen hier was geweest. Aha, nu was die cirkel ook rond. Daar een poosje mee zitten kletsen en ook nu weer voor ons een pluim dat we goed bezig zijn!!!Ja lieve mensen, en dan moet ik vaak denken aan het boek, Onverwacht inzicht, van de amerikaanse neurologe Jill Bolte Taylor, die zelf een hersenbloeding kreeg en na 8 jaar kon zeggen. Ik ben hersteld. Zij schrijft dat ze de aanmoedigingen zo nodig heeft, keer op keer horen dat je vooruit gaat en dat geeft de kracht om door te gaan.
En dat is bij ons ook zo, niet opgeven, doorgaan en ergens weer de kracht vandaan halen!!!
Vrijdagmorgen stond er geen therapie voor Peter op het programma, dus een beetje kalm aan.... maar daar was neef Wil voor de tuin en Eric van de bedrijfsverzorging. Ja en toen was het opeens ... oeps half 12... eten koken en weer aan het werk. S Middags wilde Peter wel gras maaien, maar het was meer hooi geworden, alles is kurkdroog buiten dus een pittig regenbuitje zou niet verkeerd zijn.
Zaterdagmorgen ging John met Peter zwemmen en vervolgens naar de Kronenberg om in te tapen. Ik zat behoorlijk in spanning want had Roberts Jeep nog niet gezien en die staat s morgens altijd bij het zeugenbedrijf. Zouden we vandaag Opa en Oma worden.... tegen 11 uur kwam Martijn en ik vroeg waar Robert was, oh op het zeugenbedrijf, maar waar is dan de Jeep?? Oh die staat om het hoekje.Nee hoor alles is nog rustig!! John en Peter bleven wel heel erg lang weg.... Maar daar waren ze dan toch, en Peter had me toch een grote smile... Ja de eerste keer, ja wat de eerste keer, iets in het zwembad??Nee bij de fysio..Ja wat dan????De pols zelf bewogen op en neer terwijl hij lag en de arm verticaal was!!!En hij glunderde en hij lachte!!!! WAUW, SUPER!!!! Hij was er helemaal onderste boven van!!!
John stond ook te glunderen en vond dat het super was gegaan. Hij had jammer genoeg geen tijd om meer tekst en uitleg te geven, en moest naar zijn volgende afspraak.
Na het steken s avonds kwam ik met Dorrie in de kamer en Peter zat in zijn stoel, ik was Dorrie aan het vertellen wat er s morgens was gebeurt. Ik vroeg aan Peter of hij dat nu ook kon. Hij zette zijn stoel in de ligstand en zette zijn arm verticaal en YES .... hij kon het weer, zijn pols bewegen en zijn hand/vingers knijpen. Oh wat een emotie bij mij, Oh wat goed om te zien. Dus het was dinsdag geen droom.... Lieve mensen, als dit toch echt waar kan zijn..... het geeft zo n enorme kick!!
Ja en vanmorgen naar Christels verjaardag en hier kwam nog een heel verhaal van Peter, over gewichten en apparaatjes, maar wat het precies is geweest weet ik niet, maar dat hoor ik morgen wel van de fysiotherapeut.
WIE BEWEERT DAT IETS NIET KAN,
MAG DEGENE DIE ERMEE BEZIG IS ABSOLUUT NIET STOREN.
ENTHOUSIASME HEEFT IETS MAGISCH
HET BETEKENT HET VERSCHIL TUSSEN MIDDELMATIGHEID EN SUCCES
Veel liefs Marlies
Eindelijk even iets lagere temperaturen, wat misschien betekent even iets minder asperges en iets meer tijd voor andere dingen......
Maandagmorgen had Peter rijles, Wim Lenssen ging met hem mee en ook nu weer erg goed gegaan.Ik kon ondertussen de administratie een beetje op orde brengen en nog wat andere klusjes doen, want smiddags stond er weer een hele berg asperges om te sorteren, en s avonds weer steken. Jesus, weer zoveel!!
Dinsdagmorgen gesprek met de bank samen met Peter en ook Steef en Robert. Het was een goed gesprek waar we alle vier wat mee konden. De relatiebeheerder was al een hele tijd niet meer hier geweest(goed of slecht teken!!??) en was vol lof over de vooruitgang van Peter. Ja zoveel mag je na 2 a 3 jaar toch niet meer verwachten??? Misschien niet nee, als je de reguliere gezondheidszorg gelooft, maar hier geloven wij allang niet meer in en zoeken zelf naar nieuwe kansen en grijpen inderdaad iedere strohalm en klampen ons er aan vast.
s Middags geen sorteren, we zouden dat woensdag in een keer doen. Neef Wil kwam om in de moestuin te werken en zie er staat nu al vanalles in. s Avonds asperges steken en weer stond er veel en waren we met niet al te veel stekers, dus werd het een latertje. Na het steken nog gezellig buiten gezeten en toen moest ik nog aan het vlees beginnen. Maar langzaam ging mijn kaarsje toch uit... en gingen we naar bed. Ik was zo moe... maar kon de slaap niet vatten en pakte Peters rechterhand... en iedere keer als ik kneep kwam er reactie terug.... zou het echt bewust zijn... of droomde ik... nee ik was klaarwakker en mijn vermoeidheid helemaal weg. De tranen bingelden, want dit had ik nog niet eerder gevoeld, en ik vond het een fantastisch mooi spelletje.
Woensdagmorgen was ik wel een beetje brak, maar ala er weer tegenaan en het vlees verder verwerken. Peter kon het zich niet echt herinneren van het knijpen, maar ja er zit iets te veranderen en de arm gaat al hoger als de ellebooog en een stuk makkelijker.
Donderdagmorgen ging Peter met de taxi naar het afasiecentrum en ik wilde, natuurlijk snel, boodschappen gaan doen, want de firma Ligtvoet kwam voor het onderhoud van rolstoel en scootmobiel en dan moest er iemand thuis zijn. Maar helaas, de Audi startte weer niet, verdorie... nu maar de garage gebeld en dat ze er een nieuwe accu in moesten zetten. Ja service van Vercoulen, want binnen een kwartier waren ze er en een half uur later kon ik toch mijn boodschappen gaan doen. Toen ik terugkwam waren Fien en Theo er, de firma Ligtvoet was geweest en hadden een nieuwe accu in het scootmobiel gezet en zo zaten we weer op koers.
Sorteren en om 4 uur was Peter weer terug uit Blerick. Ja vermoeiend, maar het werken met de computer gaat steeds beter, "ja.... misschien nog een jaar en dan deze helemaal goed." We moesten nog warm eten en nog asperges steken. Onder het eten kwam een oud-meester van de lagere school van Peter iets afgeven. Het was een neef van Huub, en de vader van Pedro die met Pasen hier was geweest. Aha, nu was die cirkel ook rond. Daar een poosje mee zitten kletsen en ook nu weer voor ons een pluim dat we goed bezig zijn!!!Ja lieve mensen, en dan moet ik vaak denken aan het boek, Onverwacht inzicht, van de amerikaanse neurologe Jill Bolte Taylor, die zelf een hersenbloeding kreeg en na 8 jaar kon zeggen. Ik ben hersteld. Zij schrijft dat ze de aanmoedigingen zo nodig heeft, keer op keer horen dat je vooruit gaat en dat geeft de kracht om door te gaan.
En dat is bij ons ook zo, niet opgeven, doorgaan en ergens weer de kracht vandaan halen!!!
Vrijdagmorgen stond er geen therapie voor Peter op het programma, dus een beetje kalm aan.... maar daar was neef Wil voor de tuin en Eric van de bedrijfsverzorging. Ja en toen was het opeens ... oeps half 12... eten koken en weer aan het werk. S Middags wilde Peter wel gras maaien, maar het was meer hooi geworden, alles is kurkdroog buiten dus een pittig regenbuitje zou niet verkeerd zijn.
Zaterdagmorgen ging John met Peter zwemmen en vervolgens naar de Kronenberg om in te tapen. Ik zat behoorlijk in spanning want had Roberts Jeep nog niet gezien en die staat s morgens altijd bij het zeugenbedrijf. Zouden we vandaag Opa en Oma worden.... tegen 11 uur kwam Martijn en ik vroeg waar Robert was, oh op het zeugenbedrijf, maar waar is dan de Jeep?? Oh die staat om het hoekje.Nee hoor alles is nog rustig!! John en Peter bleven wel heel erg lang weg.... Maar daar waren ze dan toch, en Peter had me toch een grote smile... Ja de eerste keer, ja wat de eerste keer, iets in het zwembad??Nee bij de fysio..Ja wat dan????De pols zelf bewogen op en neer terwijl hij lag en de arm verticaal was!!!En hij glunderde en hij lachte!!!! WAUW, SUPER!!!! Hij was er helemaal onderste boven van!!!
John stond ook te glunderen en vond dat het super was gegaan. Hij had jammer genoeg geen tijd om meer tekst en uitleg te geven, en moest naar zijn volgende afspraak.
Na het steken s avonds kwam ik met Dorrie in de kamer en Peter zat in zijn stoel, ik was Dorrie aan het vertellen wat er s morgens was gebeurt. Ik vroeg aan Peter of hij dat nu ook kon. Hij zette zijn stoel in de ligstand en zette zijn arm verticaal en YES .... hij kon het weer, zijn pols bewegen en zijn hand/vingers knijpen. Oh wat een emotie bij mij, Oh wat goed om te zien. Dus het was dinsdag geen droom.... Lieve mensen, als dit toch echt waar kan zijn..... het geeft zo n enorme kick!!
Ja en vanmorgen naar Christels verjaardag en hier kwam nog een heel verhaal van Peter, over gewichten en apparaatjes, maar wat het precies is geweest weet ik niet, maar dat hoor ik morgen wel van de fysiotherapeut.
WIE BEWEERT DAT IETS NIET KAN,
MAG DEGENE DIE ERMEE BEZIG IS ABSOLUUT NIET STOREN.
ENTHOUSIASME HEEFT IETS MAGISCH
HET BETEKENT HET VERSCHIL TUSSEN MIDDELMATIGHEID EN SUCCES
Veel liefs Marlies
-
15 Mei 2011 - 13:41
Marie-louise:
hoi Peter en Marlies
Ja hoor bij sommige is het hollen of stil staan, maar bij Peter gaat het gewoon in zijn eigen tempo lekker voorwaarts.
Gewoon zo doorgaan, hij komt er wel
groetjes -
15 Mei 2011 - 15:41
Wiel En Ria:
hoi Marlies en Peter
En het gaat maar door,goed he Blijf geloven en hopen,En dan gaat t gelukkig nog verder,Denk ik maar zo, of laten ze jullie lang wachten op Opa en Oma te worden?
Maar wachten duurt altijd lang!Groetjes en succes met de rijles -
15 Mei 2011 - 15:44
Hein Oet Wiëert:
Heerlijk weer dit verslag. Het blijft maar doorgaan. Prachtig die emoties die door mij heen stromen bij het lezen. Hier wordt ik enorm blij en gelukkig van. Ja,spannend is ook de vraag wanneer het opa- en omaschap gaat beginnen.
Ik heb 2 brieven van het CBR gehad en nu mag ik wachten op een oproep van een neuroloog ivm het rijbewijs. Dat is voor mij ook spannend.
Ik wens jullie een fijne week toe met misschien even een adempauze qua asperges maar niet wat betreft de vooruitgang. Doeiii -
15 Mei 2011 - 19:01
Loes:
wauw marlies wat spannend en wat een prachtig verhaal,ik bel je gauw en heel veel geluk en sterkte liefs wij -
15 Mei 2011 - 19:59
Thea-Jan:
HALLO MARLIES-PETER
LEKKER SAMEN DOOR GAAN.
Groetjes -
16 Mei 2011 - 10:35
Christel:
ja mensen. Wij zijn weer helemaal bijgepraat over het wel en wee van Peter en Marlies en de kinderen natuurlijk. Peter had het hoogste woord. Dit had ik nog niet meegemaakt. Ik kan me zo voorstellen, dat Robert vroeg, wanneer de fysio zijn lippen eens ging tapen. Grapje natuurlijk. Maar het was echt ongelooflijk, zoals hij op zijn praatstoel zat. Het is en blijft wonderbaarlijk. Wonderen bestaan dus echt. Je moet er wel wat voor over hebben. Maar moet je toch eens kijken! -
19 Mei 2011 - 07:28
Hein Oet Wiëert:
Even een vervolg over de stand van zaken mbt mijn rijbewijs.
Ik heb een telefoontje gehad van de assistente van een neuroloog van het Medisch Expertise Centrum Neurologie -ja een hele mond vol- dat ik 25 mei om 9.30 uur verwacht wordt. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten en ben dus zeer benieuwd. Asperges ze nog!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
