LENTE.... MET EEN LACH EN EEN TRAAN

Hallo lieve mensen,



Ja wat een week weer, soms dan denk ik zal het ooit weer een beetje normaal worden… gewoon gewoon…
Zondagmiddag hadden we niet echt veel puf om iets te ondernemen, maar alleen thuis blijven was eigenlijk ook geen optie, dus toen Claudi appte of we bij hun kwamen eten, vonden we dat een prima idee, afleiding en Peter kon met Johan veel praten over Wim. Het was heel gezellig en de kinderen boden veel afleiding en s avonds belde Els nog een poosje en och we zouden wel zien hoe het maandag verder ging. Toen we naar bed gingen en Peter goed lag, begon hij over iets wat ik niet snapte, hij moest nog iets hebben… ik vroeg of hij een zakdoek nodig had… nee dat was het niet .. het was iets… en dat was 123 123 letters… Dus 2 lettergrepen met ieder 3 letters, ja dat had ik iedere avond gedaan.. Nou ik moest lang nadenken en opperde van alles. Toen zei Peter is ook engels… Nou kun je zeggen welke letter het begint… Ja met een T.. Ik keek nog eens rond en op het nachtkastje staat een doosje met Tissues. Ik zei wil je een Tissue… Jaaaa.. Dat bedoelde hij !!! Ik schoot in de lach en vond het zeer amusant en ook wel goed… Hij kon aangeven 2 lettergrepen van elk 3 letters, het begon met een T.. Heel apart eigenlijk dat hele NAH verhaal, hij heeft iets in zijn hoofd, helemaal goed en kan dan net niet het woord noemen maar wel al het andere er om heen.
Maandagmorgen deden we rustig aan en ik zorgde dat we op tijd konden eten zodat we voor 13.00 uur klaar zouden zijn en naar Helden dorp konden gaan voor de uitvaart van Wim. We waren ruim op tijd klaar met alles en hadden alle tijd om een parkeerplek te zoeken. Coen en Marly liepen er al en Coen zorgde ervoor dat wij achter de pilonnetjes op een invalidenplek konden staan. Els had gezegd dat er voor ons gereserveerde plaatsen waren bij de dienst en zo zaten we met de rolstoel op de tweede rij. Ondanks alle verdriet was het een hele mooie afscheidsdienst waar het leven van Wim gevierd werd. Na de dienst werd er in een andere ruimte nog getoast op het leven van Wim, met de gedachte erachter ….laatste rondje wat Wim zou geven. We hadden met Els afgesproken dat wij niet mee naar het crematorium zouden gaan, dat was ook maar heel kort, en dan weer de auto in , rolstoel mee… Dus gingen wij naar de Zoes waar later een koffietafel was. Alles perfect geregeld en tijdens de koffietafel zaten we met dezelfde mensen aan tafel als op het feest in december … bijzonder, heel bijzonder. Tegen 18.00 uur reden we naar huis met een goed gevoel, maar wel helemaal aan de pin… en s avonds deden we dan ook niest meer.
Dinsdagmorgen moesten we al weer naar de tandarts, ja en dan is Peter ook weer onzeker, want wat gaat er gebeuren… we moesten het gebitje ophalen en meer wist ik ook niet, maar dan blijft hij maar vragen aan mij… of het gebitje er wel zal zijn, of dat pijn gaat doen, of het zal passen… Ja en ik heb er dan geen antwoorden op. Hij liep dan ook heel slecht toen we bij de tandarts naar binnen gingen .. en de tandarts riep ons gelijk naar binnen, ja het gebitje was er al en ze konden het gelijk plaatsen. Het klopte niet helemaal, er moest links en rechts een beetje bijgeslepen worden, maar na een kwartiertje zat het perfect. Peter was heel opgelucht en dat merkte ik ook gelijk aan zijn lopen, de spanning was ervan en dan gaan zijn passen weer veel beter.
Weer terug naar huis, Peter zijn medicatie gegeven en toen reed ik alleen naar Deurne om het vlees te halen, ja dat dat was ook nog in de planning, maar gelukkig had Anneke vrij en kon die de hele middag helpen. Ik nam af en toe een rustpauze, ja helaas, ik moet af en toe passen en een half uurtje rust nemen en zeker als ik er s nachts 3 x uit ben geweest, maar dat vond Anneke helemaal niet erg. Het schoot toch wel lekker op en om 17.30 uur waren we klaar, bijna alles was al opgehaald en de rest stond in de koeling. En s avonds moesten we nog naar de verjaardag van Piet. Och zei Peter Zal ik rijden…. WAUW… zou dat gaan. Ja hij voelde zich heel goed… en ik had al zoveel gedaan, Hij zou wel rijden. En oh wat ging dat SUPER goed, echt heel erg goed. Bij Piet en Maria was het heel gezellig en tegen 22.30 uur gingen we weer naar huis… Ja Peter reed ook terug !! En dat ging weer heel goed. Maar eenmaal thuis was hij toch wel heel erg moe. Maar als hij aan het rijden is , is hij dus niet moe… heel merkwaardig !! Maar super gereden!! KLASSE!!
Woensdagmorgen kwamen nog wat mensen vlees halen, belde Wim L. of het goed was als hij Peter s morgens kwam behandelen, ja dat was oke, Claudi kwam met Niene op de fiets….. Met andere woorden de hele morgen mensen over de vloer. Ik ging met Claudi en Niene naar buiten terwijl Wim Peter behandelde. Claudi deed de prei uit en ik maakte hem schoon. Eenmaal binnen dronk ik koffie met Peter en Wim en zorgde Claudi dat het eten werd gemaakt . Niene deed Peter helpen met de schoenen aan doen, maar dat is voor zon klein meisje nogal een karwij… en dan zegt ze steeds… Opa passe neet, en dan zitten de schoenen onderste boven….en toen iedereen om 12.15 uur weg was, konden Peter en ik genieten van een heerlijke maaltijd.
S Middags nog een paar telefoontjes en bij de post zat de uitslag van het bevolkingsonderzoek darmkanker voor Peter. Gelukkig alles oke !! s Avonds nog een lang telefoongesprek met Christel met voor ons heel veel emotie. En dan moet ik het Peter ook weer allemaal gaan uitleggen en veel kan hij dan niet bevatten, de moeder van Christel niet zo best, en de broer, die ook een varkensbedrijf hebben, ook niet zo best, chemokuren, en alles heel onzeker… Ik was kei moe… ja van alle drukte en alle emotie, ik dacht erover na en vond het helemaal niet gek dat ik moe van alles. Ik zei dat tegen Peter, maar dan kan hij het weer niet plaatsen… Ik had toch niet hoeven te bellen, dat had ook wel in een minuut gekund, ja en alles wat er s morgens geweest was… dat had ook allemaal veel sneller gekund… Ik noemde wat namen… nee nee die niet… nee nee die moest ik wel te woord staan… Ik wil niet klagen maar dit is dus soms heel erg lastig bij Peter, maar ondanks dat prijs ik me gelukkig dat hij de meeste tijd heel vrolijk en positief is, maar soms…….. wil ik hem toch wel achter het behang plakken !!! Tijdens het douchen spraken we er nog over in alle redelijkheid, ja hij was toch wel heel gelukkig dat ik zo goed voor hem zorgde en dat ik steeds lekker deed koken, maar dat ik ook moe kon zijn…. Nee dat begreep hij toch niet zo goed !!!
Donderdagmorgen had ik een afspraak bij de fysio. Ron vroeg hoe het ging, tja het goed stukken beter maar alles gaat nog zo langzaam, de spierpijn in mijn benen is helemaal over, alleen als ik lang gezeten heb, heb ik wat opstartproblemen, mijn rechterarm gaat heel goed, maar in de linkerhand zit vocht, en heb ik pijnlijke vingers… als ik dan denk aan Peter met al dat vocht in zijn arm, man man wat moet hij een pijn hebben gehad !!! Ron masseerde mijn nek en schouders en nu ook de linkerarm en tijdens het masseren heel fijn gesprek, net als indertijd bij Richard, ja dat doet me heel goed !! Na een half uur was ik klaar en reed naar huis, bij het indraaien naar ons weggetje zag ik de postbode komen, oh maar even wachten dan kan ik gelijk de post meenemen.. De postbode gaf mij de post en ik zag dat er een brief van CZ bij was gericht aan dhr PAM Nouwen…. Ohh zal dat al de nieuwe indicatie zijn van het PGB…. Ik durfde hem nog niet meteen open te maken , eerst naar huis en eenmaal binnen maakte ik de brief open… Yessssss alle uren toegekend, alle uren die Jeanne, die in januari vanuit de zorggroep hier was, had geïndiceerd, allemaal toegewezen. En dat voor een periode van 2 jaar !! Poehh wat een opluchting !!! Peter was er ook heel blij om en ook dat het voor 2 jaar was… dan zien we wel weer verder !!
S Middags kwam Steef nog even met Pierke en Sien en even zitten brainstormen over het feest in mei. En s avonds ging ik lopen met Willemien en Annemarie, dat wilde ik eerst niet doen, maar het ging goed met mij, weer wat af kunnen strepen en de fysio had ook zijn werk gedaan, nog wel een kleinere ronde gelopen en ietsje langzamer, maar een heerlijk goed gevoel.
Vrijdagmorgen kwam Wil om met Robert te gaan zwemmen en ik ging aan de slag met Anneke, nou eigenlijk ging Anneke alle ramen wassen en ik deed wat leuke klusjes, een en ander weer opgeruimd en de soep klaargemaakt, eten gekookt, ja het gaat steeds beter. S Middags moest ik eerst wachten totdat Robert de pieper had afgegeven, omdat hun een weekendje weg waren , even later belde Lonneke een poosje over haar sollicitatiegesprek en toen was het al bijna 15.00 uur en ging ik even op de bank liggen, ik geloof dat ik 10 minuten geslapen heb en was al weer wakker , toen er een appje van Erik was… koffie…tijd ???. Ja over een half uurtje was er koffie…
Heel gezellig met Erik zitten buurten, over ons , over van alles, over de broer van Christel, waar Erik ook vaker gewerkt had voor de bedrijfsverzorgingsdienst, over de zus van Erik, de tijd vloog voorbij en ik zag aan Peters ogen dat hij moe werd…. Maar ja toen was het ook al 18.00 uur geweest. Erik ging naar huis en Peter wilde in zijn stoel gaan zitten, en ik zou een broodje gaan smeren… ik pakte de telefoon… he een appje van Christel en ik schrok me werkelijk wezenloos…. Haar broer net 56 jaar oud, was die middag overleden aan een longembolie.. nou dit was dus echt niet te bevatten, Peter zat helemaal versuft in zijn stoel, nee dit kon hij absoluut niet begrijpen… hoe moest het daar nu allemaal op het bedrijf… ik belde nog een poosje met Christel, maar nee het is zo onwerkelijk !!! De hele avond waren Peter en ik helemaal dizzy.
Toch nog wel een beetje geslapen, 3 keer eruit om te plassen en naar beneden om de tafel te dekken en koffie te maken. Ik pakte het medicijndoosje… oeps en wat zag ik … de medicijnen van vrijdag 18.30 uur vergeten te geven…. Nou dat is in 11 jaar nog NOOIT gebeurt, echt nog nooit dat ik het pas bij de volgende medicijnbeurt zie. We hebben wel eens gehad (misschien 5 keer in 11 jaar ) dat ik een paar uur later ontdek dat we de medicijnen vergeten waren en ze dan alsnog aan Peter gaf, maar zo … nee nooit !! Maar dat schrijven we maar aan de omstandigheden toe… het was ook echt een beetje chaotisch vrijdagavond…
Maar goed, nu maar snel de medicijnen gegeven en aan het ontbijt, Johan kwam binnen voor koffie, want die verzorgde dit weekend de varkens, ja dat vond hij wel leuk, om weer eens een keer de varkens te verzorgen, fijn zitten praten en ik keek nog even in de krant, oei daar staat een recensie van de Zoes, bistro in Helden Dorp, nou niet zon goede punten en wij zouden er s avonds gaan eten…. Claudi appte of we preisoep wilden en een witlofschotel, ja preisoep…. Ja lekker… En tegen 10.30 uur kwam Claudi die met Niene brengen op de fiets.. En NIene, net 2 jaar, helemaal op haar kleine loopfietsje, is toch 2 kilometer… Nou knap hoor !! Maar moe was ze niet…. Och en dan zie ik ons Claudi fietsen, 3 jaar oud op een gewoon fietsje zonder zijwieltjes naar de peuterspeelzaal, ruim 2,5 km en het liefste iedere dag !!!
Ik hoefde lekker niets te koken en zo kon ik nog net voor de middag even naar Meijel een boodschap doen en tijdens het eten appte Truus dat ze s middags wilden komen.. … maar nu moest ik toch nee zeggen, want we moesten al voor 18.00 uur klaar zijn om bij de Zoes te gaan eten en ik moest toch ook nog van alles doen… ja en dan baal ik soms dat we niet meer meer dingen op een dag kunnen.. dus ook s middags even een rustpauze ingelast en om 18.00 uur waren Willemien en John, en Wil en Annemarie bij ons en gingen we naar Helden Dorp om te gaan eten bij ze Zoes. Wat een prachtige ambiance, wat een vriendelijke bediening, wat een overheerlijk eten, nou van ons zessen kregen ze een dikke pluim en een 10 met griffel !!!
OM 22.30 uur waren we weer bij ons en pakte nog een klein drankje als afsluiter van een mooie heerlijke avond.
En vanmorgen was Johan er al weer bij het ontbijt, alles was goed gegaan bij de varkens en tussendoor maakte hij voor mij nog de kraan in de speelkamer die al een hele poos lekte… Peter moest veel vertellen over gisteravond, en later ook over de verdrietige momenten van deze week…. Ja hoe bizar kan alles verlopen… en dan nu de spanning voor komende week… woensdag naar Maastricht… bloedprikken en gesprek bij dokter Jansen… we hebben beide een goed gevoel hierbij… maar toch… het is allemaal zo onzeker … maar we laten toch het POSITIEVE overheersen. En tenslotte wil ik Chrisje, mijn steun en toeverlaat, al 43 jaar mijn lieve vriendin, heel veel kracht en sterkte toe wensen de komende tijd, en zullen we maar hopen dat toch alles goed komt.



VOLHOUDEN EN DOORZETTEN
ZIJN TEKENEN VAN ENORME KRACHT
MAAR SOMS IS EEN NOG GROTERE KRACHT VEREIST
OM TE DURVEN LOSLATEN


Veel liefs Marlies