DE REUNIE

Hallo lieve mensen



Zondagmiddag stormde het wel heel erg hard, en eigenlijk ben ik nooit echt bang, maar nu vond ik het wel heel erg akelig en was dan ook erg blij dat Claudi appte dat ze hier kwamen eten. De stoelen vlogen over het erf en alles waaide weg, en aangezien ik nog heel erg veel last had van mijn armen en schouders, kon ik totaal niest doen. Joep, Mees en Niene zorgden voor veel afleiding en Claudi bakte frietjes en Johan repareerde nog een lamp en was het ondanks de storm een heel gezellige middag.
Maandagmorgen kwam Steef voor de boekhouding maar ruimde eerste buiten het een en ander op, alles recht gezet en het leek ook wel iets beter te gaan met mij. Steeds maar weer oefeningen doen en door de pijn heen bijten.
S Middags moesten we naar de fysio en ik liet Peter zelf met de kruk lopen, om mij weer te ontzien. Gerard en stagiair Joris waren er en Peter moest 10 meter langs de lijn lopen, WAUW dat ging heel erg goed, Gerard ondersteunde hem met een pink en dat was al voldoende. Peter moet gewoon het zelfvertrouwen weer terug krijgen, maar ja ik merk nu ook bij mezelf hoe lastig dat soms is. Nog op de legg press en dat ging ook buiten gewoon goed. Hij spant zijn bovenbeen spieren steeds beter aan. Nou dat was nog eens een super fysio en helemaal vrolijk gingen we weer naar huis.
Dinsdagmorgen ging het weer een beetje minder met mij, oh hoe moeilijk is het om als het beter gaat niet teveel te belasten, maar goed weer rustig aan gedaan s morgens en het belangrijkste is dat we een warme maaltijd hebben en dat de was gedaan word en de rest is allemaal maar even bijzaak.
Om 14.30 uur ging ik Pierke en Sien uit school halen en ik had een lekker stokbrood afgebakken, ja dat vonden we allemaal wel lekker en dan wat spelletjes doen, maar op een gegeven moment werd ik toch wel heel erg moe van het zitten en een beetje hangen en ik vroeg aan Pierke en Sien of Oma even op de bank mocht gaan liggen, ja dat mocht zeker, dan mochten hun televisie kijken en op de ipad, en zowaar…. Ik heb ook nog 5 minuten echt geslapen en Pierke en Sien vonden het prachtig. Pierke had op de ipad de wedstrijden van Ajax gevonden en nu moest hij me toch precies vertellen hoe de goals allemaal gemaakt waren en door wie. Ja ja een echte Ajax fan.
S Avonds kwam Wim nog om Peter te behandelen en weer moesten we zeggen hoe goed het ging, Peter is alweer zover dat hij kan knijpen met de rechterarm, tja Wim had dit een paar maanden terug niet meer verwacht, hij was zelfs aan twijfelen gegaan of hij Peter nog wel zou behandelen omdat Peter zoveel pijn had, maar dat is gelukkig allemaal voorbij.
Woensdagmorgen ging om 9.00 uur al de telefoon .. een juffrouw van het cz voor een nieuwe afspraak voor het bewust keuzegesprek, ja dat kon op woensdag 27 maart 12.00 uur. Beetje stomme tijd voor ons maar ala je moet er wat voor over hebben. Ja we waren dan de vierde afspraak die morgen, er werd steeds een uur voor uitgetrokken. Oke ja en deze Ellen had 2 afspraken in Sittard… Oh dan zal ze wel later komen als 12.00 uur want dat haalt ze nooit… Nee hoor 12.00 uur. % minuten later ging weer de telefoon… de juffrouw van CZ … Het werd toch wel 12.30 uur want eh… ja ze had ook reistijd…. Ja dat dacht ik al… We zullen zien . Zo krijgen we tijd ook wel om.
Peter was een beetje zenuwachtig want om 11.50 uur hadden we een afspraak bij de kaakchirurg in Weert en Peter wist niet precies wat en hoe, maar dat kon ik hem ook niet vertellen er zouden 3 kiezen getrokken worden en dat zou 10 a 15 minuten duren. Maar dat kon volgens Peter niet, dus ik vertelde niet de waarheid. Tja ik vertelde hem wat ze mij verteld hadden.. We vertrokken op tijd, want het regende en stormde nog steeds en ik moest rijden en met mijn pijnlijke armen ging dat ook niet 100 % , dus gewoon op tijd vertrekken en rustig aan doen. Om 11.30 uur konden we ons al melden bij de balie van het ziekenhuis en nadat Peter was ingeschreven en alle gegeven waren genoteerd konden we naar de eerste verdieping, door naar wachtruimte 5 , daar alle papieren afgeven en moesten we even wachten. Ik ging naar het toilet en toen ik terugkwam was Peter alweer in de rolstoel, ja er moesten even foto’s gemaakt worden. Dat ging helemaal goed en weer terug naar de wachtruimte waar we om 11.49 uur bij de kaakchirurg naar binnen werden geroepen. En inderdaad om 12.02 uur stonden we al weer op de gang en was het gepiept. Recept mee voor mondspoeling en paracetamol en konden we nar de apotheek. Zo dat was nog eens vlotjes gegaan. Ah bij de apotheek was het niet druk en vier balies open, 4 waren er voor ons….. Maar ja… balie 3 ging dicht, even later ging balie 2 dicht en nog weer even later ging balie 1 dicht en was er nog maar 1 balie open, waar ze iemand moesten inwerken…. Grrr…. Het schoot dus helemaal niet op.. en ja hoor 12.55 uur waren wij aan de beurt…. Ik mopperde dat het zo wel heel erg lang duurde… ja personeelsgebrek en het personeel had ook recht op lunchpauze. Peter had nergens last van alleen een stijve mond en thuis aangekomen wilde hij toch wel iets eten, kommetje vla en daarna de mondspoeling… maar dat ging nog niet zo goed en dat moest dan 4 keer per dag….
Peter ging in zijn stoel rusten en ik deed ook een kleine pauze op de bank, want oh ik had toch wel te veel gedaan deze morgen en met name de rolstoel duwen van het ziekenhuis, die hebben van de rubberen bandjes die alle kanten op gaan staan en dan moet je nogal wat kracht gebruiken om ze weer recht te krijgen. Om 15.30 was Peter weer wakker en hij was verbaasd dat hij nergens last van had. Naar het toilet geholpen en hij vond het wel prima dat ik even naar de kijk zwemles van Sien en Mees ging Maar oei wat was er weer storm… toch maar even afwachten en op buienradar gekeken en tegen 16.30 was het ongeveer droog, dus naar het zwembad om te gaan kijken hoe ver Sien en Mees al waren met hun zwemles. Ja echt keigoed, allebei al zonder vestje en totaal niet bang in het water. Misschien dat ze nog net voor de grote vakantie hun A diploma halen, dat zou fijn zijn. !!!
Tijdens het avondeten hadden we het over onze 40 jarige bruiloft in mei, ja dat gaan we vieren en hoeveel plezier we samen al hadden met de voorbereidingen. Heerlijk toch !!!
Donderdagmorgen waren we weer op tijd op, Peter had een goede nacht gehad, geen last van nabloedingen en eigenlijk ook geen pijn. Uit voorzorg had ik hem 2 paracetamol gegeven, maar hij ha nergens last van alleen voelde het allemaal wat stijf en zwak. Gezorgd dat Peter goed in de kamer zat en kon ik naar de fysio in de Grashoek. Tja het was wel iets verbeterd maar ik had toch nog wel heel veel last van alles. Ron besloot om mijn nek en schouders eens goed te masseren en kreeg ik nieuwe oefeningen mee en dan over een week weer terugkomen en als het dan niet verbeterd is weer shockwave en tape. Het kon nog wel een hele poos gaan duren voordat het echt over is….
Toen ik thuis kwam was Claudi er met Niene en die hadden de grootste lol, Niene is nu op zo’n schattige leeftijd, ze praat en praat en doet van alles, ook alleen naar boven bij ons, popjes moesten allemaal gaan slapen en maakte ook het poortje dicht. Claudi had thuis aan Niene gevraagd hoe doet het schaapje.. welk geluid maakt het schaapje… Had Niene naar buiten gekeken en geantwoord. ……Het schaapje eet nu gras !!! Peter en ik lagen in een deuk , want ze had helemaal gelijk !!
S Middags nog wat telefoontjes en afspraken geregeld, afspraak bij de tandarts voor het gebitje en Jtek voor de afspraak af te zeggen voor vrijdag en gezorgd dat de was aan de kant kwam en verder maar wat rusten, zelfs puzzelen ging niet…. Ja en dan word ik toch wel een beetje lamlendig van dit alles, je wil zoveel en kan niets !! Maar Peter gaat door dit alles wel weer veel meer zelf doen, lopen met de kruk en zelf uit de stoel opstaan en zelf weer gaan zitten.
Vrijdagmorgen had ik een gemiste oproep, ah dat waren ze van de steunhandschoen, maar even terugbellen, ik had het antwoordapparaat ingesproken dat we de handschoen niet op vrijdagmorgen konden ophalen en wellicht een ander tijdstip…. , maar helaas nu was er weer niemand die mij te woord kon staan, tot 4 keer toe heb ik het geprobeerd die vrijdagmorgen, maar helaas geen contact. Wil kwam om met Peter te gaan zwemmen en dat had heel goed gegaan weer. En s middags moest ik toch nog even naar Panningen wat boodschappen halen, maar ook weer alles heel rustig en met beleid de boodschappen naar binnen gebracht.
Zaterdagmorgen kwam Anneke om te helpen en ik ontzag me weer zoveel mogelijk. Peter opperde een beetje, want hij moest s avonds naar de reunie van de lagere school en daar had hij eigenlijk helemaal geen zin in. Waarom ik hem toch had opgegeven, hij bleef veel liever thuis. Nou ik had hem opgegeven omdat ik dacht dat dat wel heel erg leuk zou zijn en altijd alleen maar thuis zijn, nu kwam hij weer eens mensen van vroeger tegen, ja en wat ik dan wel niet ging doen. Nou ik had het programma klaar, Peter om 18.30 uur naar Leanzo brengen en dan wilde ik graag naar de kerk, want het was voorstellen van de communiekantjes, en daarna deed ik even lekker niets…. Ja mee naar de kerk had hij niet zoveel zin in.. tja dan moest ik hem toch maar naar Leanzo brengen.
Bij Leanzo kwamen Joep G en Tonny al naar buiten en hielpen Peter met naar binnen gaan, omdat het niet zo’n heel groot gezelschap was werd het in het cafe gehouden, er waren al een aantal klasgenoten en ze vroegen aan mij hoe Peter het beste kon zitten, ja op zo’n barkruk met leuning zat hij met de carnaval heel goed. Twee klasgenoten hielpen hem op de barkruk en daar zat hij, gelijk aan de praat. Ik liet mijn telefoonnummer achter en ging naar de kerk…. Even twijfelde ik nog…was het nou wel zo goed om in die harde baken te gaan zitten met mijn armen en schouders…een uur in dezelfde houding…. Maar bij de kerk aangekomen zag ik Claudi, Johan, Joep en Mees. Ah oma wat fijn dat je er bent, wat fijn dat je naar mij komt kijken. Joep en Mees wilden graag een kaarsje aansteken en natuurlijk mocht dat van oma en daarna liepen we samen de kerk in… het was er lekker warm en kwam een oase van rust over mij heen….wat voelde dit ongelooflijk goed. De 12 communiekantjes zaten in de eerste bank en Claudi en ik in de tweede . Het was zo mooi en kapelaan deed het zo goed en lief. Ik voelde helemaal geen pijn meer, nee het zitten op de banken ging helemaal goed en al met al duurde de mis 55 minuten en toen we samen naar buiten liepen vroeg Claudi of ik nog koffie wilde drinken. Nee ik ga naar huis. Maar dan ben je helemaal alleen…
En inderdaad… ik was helemaal alleen.. en dat voelde zo heerlijk, zo rustig… niemand die iets vroeg, geen Peter die naar het toilet moet, iets te drinken wil, ergens jeuk heeft, een zakdoek nodig heeft…. Die vraagt wie er appt en waarom dat iemand appt, die vraagt waarom ik op de iPad kijk en wat ik aan het doen ben…. Nee TWEE hele uren alleen maar voor mezelf, ik zet de televisie hard op Hollands Got talent en ik geniet.. maar ik voelde ook helemaal geen pijn meer in mijn armen en schouders… zou ik het juk letterlijk en figuurlijk even van me afgegooid hebben.. het juk wat al maanden op mijn schouders hangt en soms zo’n pijn doet… Nou dan maar zorgen dat dat juk ervan afblijft… Ik beloon mezelf met een kommetje chips en oh wat zijn die lekker… Wat een openbaring deze twee uren voor mezelf !
Maar om 22.00 uur ging ik naar Leanzo, vanaf dan waren ook de partners welkom en ik verwachte dat Peter het nu toch wel moe zou zijn… Ik kwam binnen en raakte gelijk met iemand aan de praat… Peter had zo enorm genoten… Ik keek eens naar Peter en die was heel druk in gesprek met iemand. Ik geloof niet dat hij mij gelijk opmerkte… Hij zat gewoon met heel zijn lijf te genieten en na een poosje ging ik naar hem toe…Oh geweldig zei hij maar steeds, ja en met hem heb gepraat en die daar herkende ik niet , maar weet je dat is die en die.. en die daar… dat is weet je wel….Ene Coen stond naast mij en moest gelijk vertellen dat Peter zoveel beter sprak als 10 jaar geleden bij de laatste reunie, ja toen was het nog niet veel en wat hij zei toen was Duits, maar nu oh geweldig zoveel vooruitgang !!! En Peter, hij genoot en genoot en zo bleven we samen nog tot even na 23.00 uur bij Leanzo. In de auto moest hij ook steeds vertellen hoe bijzonder het allemaal was geweest en dat hij zo met iedereen had kunnen praten , geweldig !!!
Jammer was dat toen we thuis kwamen hij net te laat bij het toilet was… en ik hem moest verschonen, maar och ik had nog steeds geen pijn in de armen…
En vanmorgen werden we om 7.45 uur wakker…. KWART VOOR ACHT !!!! De hele nacht doorgeslapen… Ik stond op…. He… dat deed bijna geen pijn…. Ik hielp Peter met de toiletgang… he dat deed bijna geen pijn…. Ik kleedde me aan…. Dat ging heel wat sneller als de afgelopen 4 weken… en bijna pijnloos…. Ik ging naar beneden om de tafel te dekken de croissantjes te bakken… ik pakte iets uit het bovenste kastje….. he dat ging zomaar…. WAUW !! Peter kwam naar beneden en hij kon zo goed als alleen weer de trap af… WAUW en tijdens het ontbijt raakte hij niet uitgepraat…. WUNDERSCHON was de reunie… echt WUNDERSCHION… SUPER !!!



EEN DANKBAAR HART
IS EEN MAGNEET VOOR WONDEREN



Veel liefs Marlies