POSITIEF NIEUWS

Hallo lieve mensen



Zondagmiddag moesten we nog naar Eindhoven naar de verjaardag van Toos. Na een vrije lange rit door allerlei obstakels in het Centrum van Eindhoven kwamen we bij Toos aan. Waar we toch een paar gezellige uurtjes hadden, gezellig met de zusjes van Toos en ook met Charlotte en Manu gepraat, maar we ook weer op tijd naar huis gingen.
Maandagmorgen deden we een beetje kalm aan en s middags hadden we de eerste afspraak bij Fysio Motion in Panningen. Even wachten en toen riep Gerard ons voor de therapie. We liepen naar de oefenzaal en daar keek Gerard wat Peter allemaal kon en waar verbeterpunten lagen . Gerard was verrast wat Peter allemaal kon en hij zag duidelijk nog verbeterpunten en waar aan gewerkt moest worden. Op een gegeven moment moest Peter voor het wandrek gaan staan en met twee handen het wandrek vastpakken. Zo zei Gerard en ga nu maar eens op de tenen staan. Oh was het antwoord van Peter dat heb ik al 10 jaar niet meer gedaan. Nou dan maar proberen. Peter aarzelde eventjes en toen ging hij op de tenen staan en begon te lachen. Jaaaa…. Kijk wat ik kan en hij was zo blij als een kind en ik stond er trots en met een grote brok in mijn keel naar te kijken. Tja hoe een simpele opdracht zoveel vreugde kan geven. We spraken nog een poosje met Gerard over de aangedane arm en dat we erg in spanning zaten over de uitslag van woensdag. Nou Gerard zag het allemaal niet zo somber want het zou heel goed te maken kunnen hebben met het CVA. Heel positief gingen we een uur later weer naar buiten. Ja dat was heel erg goed gegaan.
S Avonds was er nog een mailtje van de advocaat, de bank vroeg weer uitstel om te reageren en zouden dat zo spoedig mogelijk doen, dat was dus al de derde keer…. Ik mailde terug en vond dat er nu een uiterste datum moest komen en dat we dan verdere stappen moeten gaan ondernemen. Want als wij iets moeten doen voor de bank dan moet dat meteen anders volgen er sancties en zij kunnen gewoon aan het uit stellen blijven… mooi niet dus.
Dinsdagmorgen kwam Willemien om onze voeten te doen en eigenlijk waren we hier allebei zo mee klaar. Zag er bij allebei goed uit en zo kon ik ook op tijd bij Anke de kapster zijn. Na het eten ging Peter rusten en om 14.30 uur haalde ik Pierke, Sien en Mees uit school. De kinderen hebben nu continurooster en daardoor zijn ze niet meer tussen de middag bij ons maar wel om 14.30 uur uit.
Eerst moest er natuurlijk flink gespeeld worden, knutselen, vouwen, plakken knippen, Peter en ik genoten ervan. Later naar de loods en de tractortjes buiten. Claudi kwam met Joep en Niene weer Mees halen en wij gingen weer naar binnen en maakte ik een lekker kopje soep warm. Ja dat ging er wel in. Peter en ik genoten van dit alles en het leidde onze gedachten af van de spanning. Maar het positieve gevoel overheerste….
Woensdagmorgen werden we goed uitgerust wakker, ja we hadden allebei heerlijk geslapen en om 9.45 uur was Ron er met de taxi. Het zonnetje scheen en best wel vrolijk gingen we richting Maastricht waar we net voor 11.00 uur arriveerde. Naad de vijfde verdieping voor het bloedprikken… oef daar waren we nog niet aan de beurt en moesten we even in de ontmoetingsruimte wachten. Riet was er en kwam naar ons toe….Oh wat ziet hij er goed uit… komen jullie voor controle. Ik vertelde van de scan en dat we nu de uitslag kregen bij dr Jansen. Maar wat ziet Peter er goed uit helemaal niet ziek of zo. Bij het bloedprikken was ook al dezelfde juffrouw als de laatste paar keer en die vond ook al dat Peter er erg goed uitzag. Nou ze kon zich nog een jaar geleden herinneren en toen was het wel een beetje anders. Weer wachten in de ontmoetingsruimte en nog een poosje met Riet gepraat. Tegen 12.00 uur gingen we naar de wachtkamer van dr. Jansen… pff en toen begon het toch echt wel weer te kriebelen… helaas liep het spreekuur wat uit en pas om 12.30 uur riep dr. Jansen ons. Er werden wat grapjes gemaakt en toen attendeerde een andere dokter onze dokter erop dat hij bloed aan zijn broek had zitten. Oh hij had zich gestoten. Maar de bloedvlek werd steeds groter en toen we in zijn kamer waren verontschuldigde hij zich en wilde weggaan. Prima dokter maar vertel ons eerst in het kort over de scan. Oh de scan ziet er heel goed uit, behalve de rechterarm daar koen we niet uit. En toen liep hij weg. Maar voor ons was het voldoende, alles was aanzienlijk verbeterd, tja en die arm….. Na een minuut of 10 kwam dr. Jansen terug en hij begon over de arm. Tja er zit iets, maar we weten niet wat, het kan een ontsteking zijn, het kan iets heel onschuldigs zijn, maar het zou ook een nieuwe uitzaaiing kunnen zijn, maar hij zit wel op een hele rare plek , we zouden het dan operatief kunnen verwijderen, maar eigenlijk als de rest allemaal zo verbeterd is … raar… wat is het dan wel…. De telefoon ging en weer verontschuldigde hij zich, hij moest zich even laten behandelen. Peter en ik zaten te wachten en te wachten, ik appte ondertussen de kinderen met het positieve nieuws en de rest zou volgen. Een hele poos later ging ik toch maar eens informeren bij de balie, ja dr. Jansen moest even behandeld worden door een chirurg en hij zou nu toch wel zo komen en of we koffie wilde, ja dat wilde ik wel. En zo zaten we met een kop koffie te wachten op dr Jansen. Het was inmiddels bijna 13.30 uur toen hij terugkwam, maar hij had wel gelijk met de chirurg overleg gehad. Dr Jansen voelde nog eens aan de arm, maar voelde niets…Tja het was een raar verhaal, ik merkte op dat we toch wel rare mensen waren maar dat we met al onze rariteiten wel de afgelopen 10 jaar heel veel gewonnen hadden. Ja dat vond dr. Jansen ook . Zulke positieve mensen waren we en dat we echt heel veel bereikt hadden en nooit bij de pakken neer waren gaan zitten. Maar om alles uit te sluiten en dat de arm toch een gevolg is van het CVA wordt er nu een echo met een biopt gemaakt, waar we dus binnenkort de oproep voor krijgen. Heel opgelucht en vrolijk gingen we weer naar huis. Ja het was allemaal heel erg positief, de bloedwaardes en zo waren allemaal uitstekend, geen enkele aankleuring meer in het hoofd, de andere heel veel kleiner geworden, op de milt was niets meer te zien. SUPER !!!
Thuis aangekomen wilde Peter toch nog graag even boven gaan liggen, want hij was er toch wel moe van geworden, nou prima dan en toen ik 0m 16.30 uur naar boven ging was hij klaarwakker. Nee hij had helemaal niet geslapen. Piekeren…. Nee hij had niet gepiekerd maar vrolijk !! Oh wat was er dan vrolijk…. Ja Leanzo… als we 40 jaar getrouwd zijn en dan samen dansen…Oh en welk liedje dan… ja ja ROED ROED ZIEN DE ROEZE. De tranen liepen over mijn wangen… WAUW Peter wat goed om dit als streven te hebben… hebben we nog 8 maanden om te oefenen… GEWELDIG!!!!
Donderdagmorgen kwam Wil om met Peter te gaan zwemmen en Wil zou nog een met de rechterarm aan de slag gaan en kijken waar precies de pijn zat. Ik ging snel aan het werk en toen ze terugkwamen had ik de soep klaar en praten we nog een poosje… Nou Wil dacht dat het misschien een verkleving was in de rechterarm als gevolg van het CVA en de rechterarm heel lang niet gebruikt… Ja ook dat zou zo maar kunnen… Het zwemmen had verder heel goed gegaan en er was bijna niemand in het zwembad geweest. Later had Peter wel weer meer last van zijn arm, maar Peter zelf denkt dat het spieren zijn en dat het een soort spierpijn is.
S Avonds ging ik nog lekker lopen met Willemien en Annemarie en natuurlijk werd alles nog eens goed besproken en zo hebben we er onze eigen visie over wat het zou kunnen zijn met de rechterarm.
Vrijdagmorgen hadden we een afspraak bij de tandarts. Daar waren we al heel lang niet meer geweest en in eerste instantie viel het allemaal reuze mee en werden er toch ook fotos gemaakt, tja en dan moest er bij Peter toch het een en ander geriviseerd worden, maar dat hoefde we niet meteen acuut te doen en zo werden er een paar vervolgafspraken gemaakt. En s avonds gingen we uit eten met Huub en Hanny bij ABC op de Schatberg, wij haalden Huub en Hanny op en namen ook de rolstoel mee, want het is zon groot restaurant, dat kan Peter helaas niet allemaal lopen. Heel gezellig en lekker gegeten en om 22.00 uur waren we weer thuis.
Zaterdagmorgen kwam Peter beneden, hij lachte breed… Oh wat ben jij vrolijk!!! Ja zei Peter ik heb de hele nacht geen pijn gehad in de arm en nu ook niet en terwijl ik met van alles bezig was deed Peter zijn oefeningen, en ook het op de tenen staan en s middags na het slaapje zei hij weer vrolijk ik heb geen pijn nog steeds niet, en ook de jeuk was er amper nog. WAUW !!!
OM 16.30 uur werden Pierke en Sien gebracht en was het reuze gezellig. Pierke had nog een pizza bij zich, die moest oma warm maken maar ook snackjes en frietjes, een poosje buiten gespeeld en toen ging ik het eten klaarmaken en tijdens het eten bedacht ik dat we best wel ergens een ijsje konden gaan eten. Ja dat vond Peter ook een goed eten, naar de Willem III hoeve. Ja dat wilde Pierke en Sien ook , maar waar was de Willem III hoeve, daar waren ze nog nooit geweest… en zo gingen we na het eten naar Helenaveen, heel gezellig een ijsje eten en Peter wist Pierke en Sien te vertellen dat tegenover hoeve Willem III papa Robert en mama Steef fotos hadden gemaakt toen ze trouwden. Kijk dat weet Peter allemaal precies…. Ikke niet… Tegen 20.00 uur waren we weer thuis en Pierke en Sien wilden nog graag douchen, dus dat deden we ook nog… en toen naar bed. Wij gingen ook op tijd naar bed… want ja je weet maar nooit hoe vaak je op moet…. Maar alles sliep lekker door en Peter hoefde maar een keer op om te plassen en vanmorgen lekker broodjes en croissantjes gebakken, eitjes erbij, heerlijk genieten . Sien wilde alweer naar buiten met de grote skelter en later zaten wij ook lekker buiten, Pierke en Sien speelden en speelden en wij zaten heel gezellig met Steef te kletsen en te genieten van een heerlijk zonnetje en het kijken wat Pierke en Sien allemaal deden met de tractor, skelter en alle andere attributen. Ja het was een SUPER week !! Laat de zon maar lekker schijnen… KLASSE !!!




HET ZIJN DE OBSTAKELS OP DE WEG
DIE VAN HET LEVEN EEN PRETPARK MAKEN



Veel liefs Marlies