NIEUWE ROLLER COASTER ......

Hallo lieve mensen


Het is alweer juli… juli 2020…. Wat is er veel gebeurt in een jaar… een jaar geleden lag Peter heel ziek in het ziekenhuis, maar ik wilde het toen helemaal niet zien en geloven dat Peter echt heel ziek was, nee we vertrouwden erop dat hij toch weer beter zou worden en naar huis zou komen….
Maar ook de laatste 2 maanden is er weer heel veel gebeurt, soms een ware roller coaster… Beslissingen genomen voor wat het bedrijf betreft. We gaan stoppen met de varkenshouderij . Een beslissing die al heel lang in de lucht hing. Robert en Steef hebben al lang geleden aangegeven dat ze het bedrijf niet over wilden nemen en dat het hier dan zou stoppen, maar ik stelde die beslissing steeds maar uit.. ik wil hier niet graag weg, wil zo graag nog een aantal jaren hier blijven wonen, het bedrijf wat we samen van Peters ouders overnamen en waar we samen zoveel jaren gelukkig zijn geweest, de boerderij waar de kinderen zijn geboren, waar we samen 40 jaar hebben gewoond, oh wat wil ik graag hier blijven. Door heel veel met Coen hierover te praten, min of meer gedwongen door de lock down , iedere avond weer samen praten, vaak met tranen en veel emoties en eindelijk was ik ervan overtuigd dat stoppen de beste beslissing zou zijn en Coen kwam met mooie opties… de varkens weg… het bedrijf stoppen en toch nog blijven wonen… Oh dat zou toch wel heel mooi zijn en die weg zijn we nu ingeslagen …. En we zullen wel zien wat er op het einde van het pad voorbij komt…
Begin juni ging ik een paar dagen met Coen mee naar zijn bedrijf in Rosien, Noord Duitsland, Peter en ik zijn hier begin 2008 en in augustus 2013 samen geweest. Ik wilde heel graag er weer naar toe , maar oh wat vond ik het spannend . Voor het eerst sinds het overlijden van Peter weg van huis, zonder een van de kinderen bij me, maar samen met Coen … De avond voordat we gingen was ik zo zenuwachtig, oh wat had ik het er moeilijk mee…Ik sliep nauwelijks, maar ik besloot om een buideltje met de as van Peter mee te nemen, want als ik het thuis moeilijk heb loop ik naar de urn en zoek ik troost bij Peter en dat kon dan nu niet..maar er zijn ook twee kleine buideltjes met as erin en eentje deed ik in het koffer. Het was prachtig weer toen we gingen en na een paar kilometer kon ik al genieten van de reis. En het werden heerlijke dagen en maar een keer kreeg ik het echt te kwaad en pakte ik het buideltje in mijn handen en dat voelde zo goed. Peter gaf me de kracht om positief te blijven en te genieten van alles. En dan Coens sterke armen om me heen te voelen en samen met hem te genieten van alles en verder te leven !!! Hoe mooi kan het leven zijn !!!
Het tweede weekend van juni gingen we met Piet en Maria een weekendje naar Zuid Limburg. Stond ook al heel lang op planning maar door de Corona steeds uitgesteld en nu konden we naar het hotel in Schin op Geul, hetzelfde hotel waar we met Peter waren in september 2017. We hadden bijna dezelfde kamer als toen, de grote trap af naar de benedenverdieping. Ja die kon Peter toen lopen, de herinneringen kwamen boven, ja wat was Peter er toen goed aan , wel veel rusten maar wat hadden we het goed toen…. Maar ook nu was het geweldig… We gingen eerst naar Ulestraten om te lunchen en daar mochten we buiten met zijn vieren aan een tafeltje zitten. Na de lunch gingen we naar de yoghurtfabriek waar we een uitgebreide rondleiding kregen , heel interessant en toen naar Schin op Geul. Daar mochten we weer niet met zijn vieren aan een tafeltje eten, maar toch redelijk dicht bij elkaar buiten, want toen het begon te regenen, mochten we weer wel dichter bij elkaar schuiven. Super gezellige avond. Zaterdagmorgen werd ik al vroeg gebeld door Robert. Problemen !!! Het alarm deed het niet meer . Donderdags hadden ze hier glasvezel aangesloten en we hadden alles gecontroleerd en toen deed het alarm het nog, maar nu dus niet meer. De hulp van Peter Kars iingeroepen, maar die kreeg het probleem ook niet een twee drie opgelost. Tja dan moest Robert maar ieder uur terug naar de boerderij om te kijken of alles nog in orde was… het drukte mijn stemming wel een beetje, maar ja wij gingen toch naar Maastricht , terrasje aan de maas en later geluncht op het Vrijthof, “gewoon”buiten met zijn vieren aan een tafeltje , wel steeds alles met twee autos gereden !! En toen kwam er een appje van Steef, Frans, de vader van Robert, was gevallen met de fiets en een flink aantal ribben gebroken en diverse wonden, ja hij lag op de ic… pffff… en nu… eigenlijk wilde ik het liefste naar huis… maar na enig appverkeer, besloten we om toch tot zondag te blijven. En onverwacht werd het een super mooie avond op het terras van het hotel, keurig netjes op anderhalve meter zaten we met mensen te kletsen uit Heemskerk… Een weduwnaar en een weduwe….. die elkaar ook al 40 jaar kenden en nu sinds 5 jaar een relatie hadden, een lach en een traan om zoveel herkenbaars…. Zondagmorgen gingen we nog naar Wittem, waar we een kaarsje opstaken voor Frans en naar Margraten en toen nog naar Sint Geertruid, naar de Koekepan. De eigenaren van de Koekepan kwamen pakweg 13 jaar geleden bij ons asperges halen en in 2017 waren we ook met Peter hier geweest. Ik wist niet of ze wisten van het overlijden van Peter… ik liep naar Georgette toe… ze keek me aan en zei.. zeg een woord… Ik zei Grashoek en toen zei Georgette…. Gecondoleerd Marlies, we hoorden van het overlijden van Peter en even later kwam ook Charlotte die mij gelijk condoleerde. Ja ze hadden het weer van iemand uit de buurt hier gehoord en toen deze site gelezen en zodoende waren ze op de hoogte. Zo bijzonder !! En zo werd het toch een heel mooi weekend waar we van genoten !!!
Maandagmorgen kreeg ik een appje van Theo, het ging niet zo goed met zus Fien, ze lag in het ziekenhuis en er waren diverse uitzaaiingen…. Oeps Theo gebeld… maar we konden er nog steeds niet naar toe. Het bezoek was al door de corona een paar keer uitgesteld en Theo wist het nu ook niet allemaal meer. Hij mocht nu wel bij Fien, de eerste week ook alleen maar zwaaien achter het raam, maar nu mocht hij een uurtje per dag op bezoek… bizar is dit toch !!! Met Frans ging het een beetje op en af. Met de glasvezel waren toch problemen mee, maar op dinsdagmorgen werd alles opgelost door Peter Kars en een bedrijf uit Weert… pfff… glasvezel , fatsoenlijk internet, genoeg televisie, wifi… een telefoonaansluiting zodat het alarm werkt, maar ons oude telefoonnummer komt alleen op kantoor binnen , en de vaste telefoon in de keuken heeft het oude faxnummer… beetje ingewikkeld allemaal, maar het belangrijkste is dat het alarm het doet en ik ben mobiel bereikbaar !!
Donderdags ging het niet goed met Frans en moest hij aan de beademing…. Hij kreeg hele hoge koorts .. ai… wat deed me dat denken aan Peters laatste dagen… ze kregen de koorts niet naar beneden.. zo spannend en vrijdag 19 juni moesten Annie en de kinderen al vroeg naar het ziekenhuis komen en s middags is Frans overleden . Precies 11 maanden na het overlijden van opa Peter , overleed ook opa Frans en hebben Pierke en Sien geen opa meer. Joep, Mees en Niene waren hier, toen ik het bericht kreeg. Ik had hun verteld dat opa Frans van Pierke en Sien heel ziek was, Joep vond een val van de fiets toch niet echt iets waar je dood aan ging… Maar ja ze zagen op een gegeven moment dat er toch iets ernstigs was, want oma stond bij urn en er waren tranen..dus ik vertelde dat opa Frans nu ook dood was…. O zei Mees, dan heeft opa Peter nu ook een vriendje in de hemel en kunnen ze samen spelen !! Zo ontroerend !!! Ervolgde een emotionele week, zoveel kwam er boven bij mij… want 21 juni zat ik samen met Coen op de bank… en keek naar Peters stoel… een jaar geleden zat Peter er voor het laatst … pfff wat was dat een zware avond.. alles kwam weer naar boven , maar weer waren er Coens sterke armen en die schouder waar ik op steunen kon, hij troostte en streelde mij…. Theo belde nog dat Fien naar huis kwam, het liep op het einde , maar ze had nog een wens met het gezin, de kinderen en kleinkinderen van theo naar de Efteling op donderdag en daarna zouden wij ook op bezoek kunnen komen….
Op vrijdag was er de uitvaart van Frans in de kerk, wij , Lonneke, Coen en ik konden het allemaal volgen via livestream en het voelde alsof we er gewoon bij waren. We klapten toen Pierke, Sien en Aniek hadden voorgelezen en na de dienst gingen we naar het kerkplein om afscheid te nemen, heel mooi.
Tja en toen werd het avond, kleine Zoë was bij mij gebleven, heel gezellig en toen Zoë op bed lag en ik net op de bank wilde gaan zitten met de gedachte en nu doe ik even helemaal niets meer alleen maar zitten met een sterke arm om me heen belde broer Pol op… Oepsie dat is niet goed. Nee dat was echt niet goed, want zus Fien was al overleden … ze waren nog naar de Efteling geweest met de wensambulance , waar ze erg van genoten had en daarna was het kaarsje helemaal op geweest… Zo bizar allemaal, zo verdrietig dat we mede door de corona er niet meer geweest waren, maar in november nog een hele fijne dag gehad hebben bij broer Pol en Sonja met broer Peter en Fien en Theo, dat voelde toen zo goed, alleen met mijn broers en zus samen en we zouden nu in april naar Fien en Theo gaan … Fien die Coen ook heel goed heeft gekend… maar ons jammer genoeg niet meer samen heeft gezien.
En vorige week kwam Brigitte , ons vakantiemeisje uit Berlijn nog een paar dagen met haar man en zoontje hier logeren. Brigitte die als klein meisje van 6 jaar ieder jaar in de grote vakantie 3,5 week hier kwam logeren en waar we steeds contact mee zijn blijven houden Zo mooi… Ze wilden ook graag de film van de uitvaart van Peter kijken. Geraakt werden ze erdoor, hoe mooi het allemaal was, de speeches van Claudi en Robert van Wil en Joost en dat wij allemaal zo vrolijke kleding droegen.. In Duitsland is alles in het zwart, maar ook vertelde ik van de urn… dat vonden ze zo bijzonder dat die hier gewoon thuis mocht blijven staan en dat ik als ik het moeilijk had de urn vastpakte en tegen Peter vertelde… toen ze donderdags weer naar huis gingen .. liep Brigitte naar de kamer, ze wilde Peter even gedag zeggen en legde haar handen om de urn en bedankte hem… dat was zo ontroerend…… Peter en Brigitte hadden altijd een hele speciale band, want als klein meisje liep ze steeds met Peter mee naar de varkens en op de tractor…
Tussendoor hadden we ook nog een etentje bij Brienen aan de Maas, met Wil en Annemarie, een perfecte avond, zo romantische en ik wist niet dat het kon zomaar op zon avond de vlinders voelen, verliefd zijn als je 61 bent… maar het kan dus echt… een nieuwe extra liefde vinden…. IK LEEF !!!
Ja een enorme rollercoaster was het de afgelopen maand… en steeds weer waren er die sterke armen om me heen, of mijn handen vastpakte en me troostte … me leidde om de juiste beslissingen te nemen… en dat voelt , ondanks alle verdriet zo goed en warm !!!



WARE VRIENDEN ZIJN
VAN DIE PRACHTIGE MENSEN
DIE JE KOMEN ZOEKEN IN HET DONKER
EN JE DAN TERUGBRENGEN NAAR HET LICHT


Veel liefs Marlies